Bounty Island

Als m’n wekker gaat om 8:00 ben ik nog steeds moe. Na even te hebben ontbeten en m’n koffers hergeschikt te hebben gaan we naar Molobolo. Mij is het bountygevoel beloofd. Tata zegt dat we over het strand kunnen lopen. Ik loop op m’n sandalen, want dat zou moeten kunnen maar uiteindelijk moeten we toch door de zee. Gelukkig heb ik mijn surfschoenen bij me. Dan komen we bij een stuk strand dat helemaal onder water staat. Nu moeten we letterlijk het bos in. Of moet je het hier oerwoud noemen? We lopen onder prachtige bomen, palmbomen en bananenplanten door, over een paadje wat nauwelijks een pad te noemen is. De mensen die her en der verspreid een huisje hebben kijken hun ogen uit, net als wij trouwens. Uiteindelijk komen we weer op het strand. We zien tropisch uitziende hutjes, wit zand en palmbomen. Bountygevoel! Links van ons verschijnt een soort van natuurlijk zwembad. Koud water uit de bergen om in te zwemmen. Ik mag hier niet in mijn badpak, dat is aanstootgevend, dus heb ik mijn korte pyamabroek en mijn shirt over mijn badpak heen. En dan eerst het warme zeewater in,

om vervolgens af te koelen in het koude bronwater met boven je hoofd een dak van groene takken. Paradijs op aarde.
Rond lunchtijd maken Mama en Tata een vuurtje op kool en roosteren een vis en een versgebakken inktvis. Met de rijst van gister erbij een superlunch. Ook hier staat een karaokemachine. Dus uiteraard gaan we weer liedjes zingen. Dan wordt oom gebeten door een zwerfhond. Hij gaat met de broer van Roda naar de dokter voor een injectie. Vlak daarna zie ik een groep mannen die met grote keien achter honden aanrennen. De bewuste hond moet dood. Even later zie ik een heleboel enthousiaste mensen, de hond is dood. Goh, dit is dan toch wel weer een cultuurshock. Ik ben er helemaal naar van.
We gaan naar huis om nog even te wassen voordat we nog even Tuburan in gaan. Op de terugweg uit Molobolo, in de auto, met het jongste neefje (3) van Roda op schoot zat merkte ik ineens hoeveel ik mijn meiden eigenlijk mis.

In Tuburan op de markt hier ligt het vlees gewoon in de kramen zonder koeling, met ventilatoren erboven met doekjes eraan om de vliegen weg te jagen. Net als de vis en het overige voedsel. Ik koop een zonnebril omdat mijn eigen kapot is gegaan. Hij kost me 85 pesos. Omgerekend ongeveer €1,60. Als we dan ook nog watermeloen kopen, wat nog al lang duurt, loopt langzaam de hele straat vol. Van alle kanten komen mensen aangelopen en stilstaan. We zijn klaarblijkelijk een enorme bezienswaardigheid. De broer van Roda vertaalt dat ze me zo lang vinden. Dat geloof ik dan maar. Als Roda wil pinnen stopt de pinautomaat er ineens mee, zonder geld te geven. Bij de bank zeggen ze dat hij geen buitenlandse passen kent. Nu moeten we op zoek naar een internetcafe om te checken of er wel of geen geld is afgeschreven. Hier lukt het niet om mijn mobiel op de WiFi te krijgen. Met de telefoon van Roda’s broer maken we vervolgens een filmpje voor de meiden. Die versturen we via Facebook naar Sanne. Zo kunnen ze toch even mama zien.

Daarna kijken we nog even bij de kerk, waar helaas een mis is. We kunnen met één blik naar binnen wel zien dat de kerk prachtige muurschilderingen heeft. Buiten kopen we een kaarsje om op te steken. Ook hier vind men ons erg interessant. Ze denken dat we Amerikanen zijn. En dat is hier in de Filipijnen erg aantrekkelijk. We gaan we naar de supermarkt om messen te kopen. Als je de supermarkt binnenloopt moet je je tas open laten zien en dan prikt de beveiligingsbeambte met een stok in je tas. Als je dan afgerekend heb, is er een jongen die je tas in pakt en je mandje wegzet. De caissière controleert je bon, de jongen die je tas in heeft gepakt doet dat weer en niet hem vast aan je tas. De beveiligingsbeambte controleert vervolgens bij het verlaten van de winkel weer je tas.
We gaan eindelijk naar huis. Ik ben moe. We bakken pannenkoeken en de neefjes van Roda komen mee snoepen. Alle kinderen vinden dat ook lekker. Na het eten zitten we buiten onder het afdak terwijl we af en toe een paar spetters voelen. We eten watermeloen en kletsen tot we op tijd weer naar bed gaan. Wat een topdag weer.