Dag vol indrukken

Het vliegtuig naar Cebu vertrekt vandaag om 8:35, we moeten een uur van te voren aanwezig zijn en we moeten ongeveer een uur reizen. We kunnen echter pas vanaf zes uur met de lift. Daarvoor staat hij uit. 14 Verdiepingen naar beneden met zoveel koffers is geen optie, dus op hoop van zegen. Als we bij het metrostation aankomen blijken we een hele lange trap naar beneden te moeten. Ik heb mijn koffers al in mijn handen als er een man naar ons toekomt om te vertellen dat er verderop een lift is. Hij brengt ons er naar toe en drukt zelfs op het juiste knopje. En die Australiër die we ontmoet hebben zei dat de mensen hier onvriendelijk waren. Nou daar merken wij niets van.
Gelukkig hebben we meteen de juiste trein, gaan alle overstappen soepel en zijn we precies op tijd om onze koffers in te checken. We hebben zelfs nog tijd om onze oktopuskaart in te leveren en het geld terug te krijgen voor we door de douane gaan. Dan moeten we haasten. Als we bij de gate komen kunnen we meteen boarden. Papa en mam naast elkaar bij het raam en ik in het middenpad. Alleen. Met vier stoelen voor mezelf en de

stoelen voor en achter me ook vrij. Perfect! Ik heb heerlijk geslapen. Alleen jammer dat ik zo misselijk werd van de landing.

Roda en Willem staan ons op te wachten voor het vliegveld. Ze was even vergeten met hoeveel mensen en hoeveel koffers we waren, dus het gehuurde busje was te klein. Na veel passen en meten, overnieuw inladen en Roda bij Willem op schoot, gingen alle deuren dicht en konden we dus vertrekken. En nu kwam die cultuurshock waar iedereen het over had. Kleine houten huizen met golfplaten als dak. Overal mensen op straat. Verkeer wat door elkaar heen krioelt. Jeepny’s (busjes met achterin plek voor ongeveer 8 mensen, maar waar het dubbele in zit). We gaan in een winkelcentrum lunchen en we zijn echt opvallend. Iedereen kijkt naar ons. Heerlijke Filipijnse bami gegeten en gelijk geld gewisseld. 350 euro voor 18.000 peso. Mijn portemonnee kan niet meer dicht. In de supermarkt (waar we water kopen voor de reis) is het kassapersoneel gekleed in groene jurkjes met rode kerstmutsen op. Waar Hongkong alles Halloween was, is het hier kerst. Ook hier zijn we de ware attractie en papa zegt dat hij zich net de kerstman voelt met al die elfjes om zich heen.
Dan gaan we verder met de twee uur durende rit door de bergen

heen. We hebben geluk met deze sterke auto, Willem en Roda moesten om de berg heen rijden omdat de auto van haar broer daar niet tegen kan.
Onderweg zien we het stadslandschap veranderen in de tropen. Overal palmbomen en heel veel groen. Langs de weg veel fietsers met zijspan en soortgelijke brommers. Het is opvallend hoeveel mensen (of dieren) er op een gewone brommer of een brommer met zijspan kunnen. Afgeladen zijn ze. Het landschap is prachtig. De warmte is overweldigend. De armoede is niet voor te stellen.

En dan komen we in het donker aan in het dorpje. Tata en mama komen meteen naar buiten om ons te begroeten. Er hangt een groot spandoek met onze foto’s erop en heel groot 'Welcome'. Terwijl wij uitstappen komen er steeds meer mensen naar buiten gelopen. Ook hier zijn we de belangrijkste attractie. De kinderen pakken onze

hand, duwen die tegen hun voorhoofd en zeggen Bless. Dit is een soort van zegen.
Als we ons hebben omgekleed moeten we meteen naar de kerk. Dit is een kleine ruimte met overal open deuren en ventilatoren. Hier is de mis. We moeten vooraan zitten in de kerk. We zijn ook hier weer een attractie. De kinderen proberen allemaal onze aandacht te trekken. De mis is helemaal in het Filipijns. Hier is geen koor nodig, want iedereen zingt enthousiast mee. Het is een feest. Halverwege geven wij donaties en cadeautjes aan de pastoor die ons vervolgens zegent. Aan het eind van de mis komen alle kinderen naar ons toe. Ze willen allemaal een ‘Bless’. Daarna gaan ze ook allemaal nog even langs de pastoor voor een zegen.
Opvallend is dat de ‘wilde’ honden en katten gewoon door de kerk lopen. Ook de hagedissen lopen over de muur en het plafond. En mijn ouders en ik lijken de enige te zijn die hierdoor afgeleid worden. Na afloop van de mis zien we de pastoor die de brommers zegent

van een aantal mensen. Logisch; als je ziet hoe ze er op rijden, kunnen ze wel bescherming gebruiken.

Terug in het huis is er een diner. De pastoor komt eten, wat een eer is. Dan is het moment aangebroken dat ik naar de wc moet. Het huis is mooi. Modern vergeleken wat andere mensen hier hebben. Van beton, met drie slaapkamers, waarvan 1 met airco. Ze hebben ook een wc. Dat wil zeggen: een pot aangesloten op het riool. Als je klaar bent moet je met een schep water uit een pot halen. Hiermee moet je je behoeftes doorspoelen. Dezelfde waterton gebruik ik later op de avond ook om te douchen. Het vrij koude water gooi ik met de schep over mijn hoofd en lichaam. Best lekker eigenlijk na zo’n lange dag. Ik ben blij dat ik nog even kan douchen voor ik ga slapen. In mijn eigen slaapkamer, want Tata en Mama slapen op de grond, zo gastvrij zijn ze...