De terugreis

We moeten op tijd op staan want je weet nooit hoe lang het reizen is op het vliegveld. We besluiten om dit keer het ontbijt maar over te slaan. Het is weer hetzelfde als eergister, dus dat kunnen we missen als kiespijn. We hebben wat eten en drinken voor op het vliegveld, dus dat moet goed komen.
Met de taxi gaan we naar het vliegveld. Dat is immers zo goedkoop. Willem en Roda, Roda's ouders en broer gaan mee om ons weg te brengen. De taxi waar papa en mama in zitten krijg onderweg nog pech: Hij slaat af. Gelukkig blijft de taxichauffeur rustig en na enkele pogingen doet hij het weer en kunnen we naar het vliegveld. Daar aangekomen moeten we afscheid nemen. Dat is een raar idee. We hebben ruim een week zo veel dingen samen gedaan en nu zien we broer misschien nooit meer en Tata en Mama pas over een paar jaar weer. Gelukkig zien we Willem en Roda volgende week weer.
We moeten eerst al onze bagage over een lopende band door een scanner heen laten gaan. Dan komen we in de vertrekhal. Onze vlucht staat nog niet op de borden, dus we gaan zitten, drinken wat, doen een spelletje op onze telefoon en eten wat chips. Na een uur wachten besluit ik om even rond te gaan lopen en wat blijkt: we kunnen allang onze bagage inchecken... Het staat alleen niet op de borden. Als we onze bagage inchecken vraagt de steward of we duikspullen hebben. Ik antwoord met nee, maar ben direct nieuwsgierig. Ik vraag hem dan ook waarom hij dat wil weten. Het blijkt dat de meeste toeristen naar Cebu komen om te duiken. Tsja, wij zijn niet "de meeste toeristen".

Als we onze bagage in hebben gecheckt betalen we onze vliegveldbelasting, gaan we door de douane (waar onze handbagage nogmaals wordt gecheckt) laten we ons paspoort zien en gaan we richting de gates. Daar is nog een controle waar we moeten laten zien dat we de vliegveldbelasting hebben betaald. Het is wel allemaal dubbelop. We worden helemaal goed gekeurd en hebben eindelijk tijd om rustig te gaan ontbijten. Drankje, fruitsalade en een muffin. Heerlijk. We moeten dan nog een behoorlijke tijd wachten op te boarden. Ook hier verschijnt onze vlucht niet op het scherm. Nou ja, de vlucht wel, maar niet de gate. Gelukkig staat hij op de ticket. De vlucht is vervolgens prima. Geen turbulentie. Ik kan lekker een filmpje kijken. En de lunch die we aangeboden krijgen is heerlijk. We vliegen toch wel met een heerlijke maatschappij (Cathay Pacific).

Op Hongkong moeten we uiteraard eerst weer ons paspoort laten

zien. De rij is erg lang, dus we besluiten eerst nog maar een zak chips leeg te eten en wat te drinken voor we verder gaan. Dan begint het lange wachten. Ruim tien uur moeten we wachten voor onze volgende vlucht vertrekt. Het klinkt als heel veel, maar uiteindelijk valt het mee. We gaan wat shoppen. Na veel kijken (het is niet de bedoeling om heel veel geld uit te geven) komen we bij een horloge zaak. Na de inmiddels gebruikelijke grappen (nou.. ze verkopen hier horloges... die hadden we nog niet gezien) ziet papa ineens dat ze hier wel het type horloge hebben waar hij naar op zoek is. Na lang bekijken, passen, nog meer bekijken, wikken en wegen, hakt hij de knoop door. Hij koopt een nieuw horloge. De dame van de winkel wijst hem erop dat hij 20% korting krijgt per artikel als hij er twee koopt. Dus als hij onder de 100 euro blijft, is het horloge goedkoper én krijgt hij er twee voor die goedkopere prijs. Dus ik offer mezelf op door een hele gave IceWatch uit te kiezen. Ook vind ik nog een Lego horloge. Wat een geweldig Sinterklaascadeau voor Floor.

We vinden een broodjes zaak, wat perfect is voor ons avondeten. We verwachten in het vliegtuig ook een maaltijd te krijgen. Maar het is inmiddels 20:00, dus we hebben wel trek. We kopen broodjes en gaan ermee richting de gate. Na het eten werk ik mijn blog bij. We lezen wat. Checken Facebook en Whatsapp en lopen wat heen en weer. Tijdens het lopen staat in eens de vlucht op het bord bij de gate. Ik probeer er een selfie van te maken, wat mislukt. Dan spreekt een man mij aan. Als hij een foto van mij maakt, wil ik er dan een van hem maken? Het blijkt een Filipijnse man te zijn op doorreis: eerst naar Amsterdam en dan naar Amerika voor werk. We hebben een leuk gesprek. Papa gaat nog een keertje shoppen en vindt een geweldige LEGO winkel. Dus samen gaan we nog een keer kijken en kopen nog wat boekjes in een winkel verderop. Dan nog even wat lezen en het is al tijd om te boarden. Ik heb me eigenlijk geen

moment verveeld of ongemakkelijk gevoeld.

Dan beginnen we aan de lange vlucht naar huis. We zitten met z'n drieën naast elkaar. Heel gezellig. Eerst krijgen we avondeten en dan worden de lichten gedimd. Ik ben zo verkouden dat ik eigenlijk non-stop hoest. Ik voel me zeer opgelaten (arme mensen die om mij heen zitten) maar ik kan er echt niks aan doen...
Ik kijk een heel seizoen Big-Bang theorie, loop wat heen en weer, suf wat en voor ik het weet is het nog maar 2 uur vliegen. Ik jat nog wat snacks voor Floor en Robin en dan begin ik het wel zat te worden. Ik zit niet meer lekker. Ik kan niet slapen maar ben wel moe. En ik wil mijn kindjes zien! De laatste twee uur duren dan ook een eeuwigheid.

De landing is prima (net als de rest van de vlucht). We blijven even wachten tot het vliegtuig leeg is en verlaten als laatste het vliegtuig. Op ons gemak gaan we richting de bagageclaim waar we nog een tijdje moeten wachten. Dan eindelijk door de douane en weer thuis....

Hoe ongelofelijk gaaf, ontspannend en leuk deze reis ook was; niets weegt op tegen die vier kleine kinderarmjes op mijn nek, die twee kleine lijfjes tegen me aan gedrukt... Mama is weer thuis!