Een heftige eerste week

De eerste week in Nairobi is heel heftig geweest. Ik verblijf bij Pauline en haar zoontje van 4 in south B, een buitenwijk van Nairobi. Er zijn helaas nog geen andere interns bij Pauline, dus ik zit hier alleen. Ik voelde me erg onveilig omdat iedereen me maar bleef vertellen dat ik echt niet in mijn eentje naar buiten moest gaan. Ook had ik werkelijk geen idee waar ik precies zat ten opzichte van het centrum en hoe ik bij mijn werk zou moeten komen, of überhaupt bij een supermarkt waar ik wat water zou kunnen kopen. Dit was echt geen fijn gevoel. Gelukkig kon Pauline de volgende dag vrij nemen (dat gaat erg makkelijk hier) om mij de buurt te laten zien. Ook nam ze me mee naar haar family home op het platteland. Iedereen in Kenia heeft een family home waar ze heen gaan tijdens de feestdagen. Ze waren erg vriendelijk, maar iedereen keek zijn ogen uit bij mijn komst. We bezochten de familie van Pauline en door de grootmoeder ben ik gezegend. Met de rest van mijn verblijf hier in Kenia zal het dus wel goedkomen. Op de terugweg heb ik het verkeer van Nairobi beter leren kennen. Er is hier gewoon altijd stilstaande file. We hebben er 3 uur (!) over gedaan om van de ene kant van het centrum naar de andere kant te komen, verschrikkelijk!

De volgende dag zou mijn eerste werkdag zijn, maar omdat het verkeer weer zo dramatisch was en ze zich hier niet echt aan de tijd houden, had het geen zin meer om naar Mathare af te reizen. Pauline gaf me een tour door Nairobi, wat voor mij voornamelijk bestond uit het proberen te herkennen van hoge gebouwen zodat ik de volgende keer niet zou verdwalen. Het is echt bizar druk in Nairobi. Overal lopen zo veel mensen en de matatu's rijden kriskras door elkaar. Het is echt een grote chaos. We zijn een paar regeringsgebouwen in geweest (die eerder leken op krakerspanden) om de ID-kaart en rijbewijs van Pauline op te halen. Het gaat hier allemaal zo langzaam en inefficiënt.. Overal zijn mensen aan het wachten. Wat je in Nederland in een uurtje geregeld zou hebben, moet je hier de hele dag voor uittrekken.

Hopelijk geven de foto's een goed beeld van hoe chaotisch het hier is.

Voor mijn gevoel zijn de mensen hier niet echt vriendelijk naar elkaar. Vooral in het verkeer wordt er bizar veel geschreeuwd. Ook heb ik het idee dat mensen met geld hier alles kunnen maken ten opzichte van de armere mensen. Ze doen erg ondankbaar tegen anderen, maar dat schijnt hier normaal te zijn. Als ik de matatu chauffeur of de caissiere bedank, verteld Pauline me dat ik dat niet moet doen. Over het algemeen laten de meeste mensen me wel met rust, ze staren alleen. Sommigen daarentegen zijn erg vervelend. Ze gaan heel dicht naast je lopen en proberen je 'subtiel' aan te raken. Ook vonden verscheidenen mannen het wel een goed idee dat ik met hen zou trouwen en dan meteen even een baan voor hen kon regelen in Nederland. Maar mama hoeft zich in ieder geval nog geen zorgen te maken: ik heb ze vriendelijk bedankt voor het aanbod, maar nee.

Iets anders dat veel indruk maakt is de corruptie. Er is veel politie op straat en ze kunnen je zo maar aanhouden zonder reden. Ze pikken een willekeurige auto uit het verkeer en gaan dan op zoek naar mankementen waarvoor ze je kunnen beboeten. Het geld gaat vaak direct in eigen zak. Vooral toeristen zijn vaak de dupe, omdat ze een makkelijk doelwit zijn voor de corrupte politie. Ook ik ben al eens tegengehouden door hen toen ik door het centrum liep. Ze vroegen naar mijn legitimatie en ook de Kenianen waarmee ik was moesten hun ID-kaart laten zien. Gelukkig hadden de andere interns me er al voor gewaarschuwd dat ik altijd mijn paspoort bij me moest dragen, omdat ik anders een hele hoge boete zou moeten betalen. Als je weigert te betalen arresteren ze je. Dit is gebeurd bij twee andere interns van Aiesec.. Het is behoorlijk heftig allemaal.