Vandaag zijn Karen en Bianca langs gekomen, ook omdat ze m'n huisje graag willen zien, maar toch zeker ook om te kijken hoe het met me gaat. Het is heerlijk weer, dus gaan we lekker buiten in de tuin zitten.

Tijdens de rondleiding, beginnen de begrijpelijke vragen te komen.
Daar sta ik dan, ik probeer alles te laten zien en vertellen over het huis, terwijl zij vragen hebben over mij en de kanker.

Normaal zou dit totaal geen probleem voor me zijn. Maar nu, nu er zo veel gaande is, kan het niet meer aan. Blanco, m'n woorden kwijt, zelfs m'n lijf die even stil blijft staan. Ik sla letterlijk op tilt.

We gaan in de tuin zitten, drankje in geschonken en we kletsen er vrolijk op los. 2e rondje drinken gedaan. Ergens ben ik bijna trots op mezelf dat ik bedacht dat ik dat 2e rondje moet doen.

Ze gaan nog even langs Batavia Stad en rijden dan via Mona terug naar Haarlem in Castricum. Hoe fijn het ook was dat ze er waren, ik ben bek af, kapot, moe.

Savonds kijk ik in de koelkast voor het eten.
Ohh shit ... ik had lunch in huis gehaald voor ze! Vers sapje, brood, gerookte zalm, komkommer. Alles om een zomerse lunch te maken. Maar dat ben ik dus compleet vergeten .... stom hoofd dat niet meer werkt zoals voorheen.