Goedemorgen! vandaag is het tijd voor de PET-CT.
Voor dit onderzoek moet ik nuchter zijn. De avond ervoor pas om 22.00u gegeten, zodat ik smorgens minder honger zou hebben.
Ik had nog tot 08.00u mogen ontbijten, maar helaas ben ik om 08.30 wakker geworden.

Mam komt smorgens vroeg al naar me toe, zodat we eens rustig het eea kunnen uitzoeken. Dingen zoals wijkverpleging uitzoeken, zorg verzekering bellen en van alles en nog wat.

De wijkverpleging die door de huisarts geadviseerd was, blijkt niet gecontracteerd te zijn bij mijn verzekering ... fijn ...
Maar goed, we hebben ons lijstje afgewerkt

voor het onderzoek moet ik minimaal 2 liter water drinken, waarvan minimaal 1 liter in de laatste 2 uur voor het onderzoek, dit zodat ik na het onderzoek de toegediende vloeistof sneller uit plas. Okido, de eerste drink ik dan maar als ontbijt. Terwijl mam geniet van een heerlijke cappuccino. (Die wil ik ook!) begin ik aan de 2e liter.

Wij zijn weer aangekomen bij het AvL en lopen net de parkeergarage uit. Mn telefoon gaat, de assistent van de Dermatoloog met de uitslag van de bioptie van vorige week! Gelukkig is het maar een "gewone" moedervlek, niks aan de hand. dat is heel goed nieuws!

Na dat ik net de laatste druppel van de laatste liter water heb opgedronken in de wachtkamer word ik opgehaald door de assistent.
Ik wordt mee genomen naar een kleine kamer met een bed waar ik op mag gaan liggen. We nemen wat gegevens van mij door tot er een 2e arts binnen komt. Deze heeft een karretje bij zich met daarop een metalen kistje. Pfff jeetje, nu wordt het echt, echt. In het kistje zit namelijk de radioactieve insuline die ik straks toegediend ga krijgen.

We controleren weer mijn gegevens en het infuus gaat er in. Links dit keer, rechts zit nog een blauwe plek van de MRI. Terwijl ik met de artsen praat over mijn kat en zij over die van hun krijg ik de insuline toegediend.

"Rustig blijven liggen, ook met je hoofd, anders zien we straks alleen maar je nekspieren op de scan" Ze dimt het licht en verlaat de kamer. Over 40 minuten komt ze me weer halen. Ik probeer wat te slapen maar echt lukt dat ook niet. Ik hoor alles dat buiten de kamer gebeurt, artsen die praten, deuren die open gaan, mensen die langs lopen.

Na een halfuur moet ik plassen. Ach ze komt zo, dat red ik nog wel even. Langzaam tikt de klok voorbij en de nood wordt hoger en hoger. Ok, als ze er over 5 minuten nog niet is, dan druk ik op de bel. Op dat moment komt ze binnen. Eindelijk, ik mag van het bed komen om een plas te doen.

We nemen al m'n spullen mee en lopen via de wachtkamer naar een andere ruimte. Ook hier weer even de controle dat ik geen metalen ringetjes in m'n broek heb zitten, of haakjes van m'n BH.

Voor me staat weer een enorme machine, ik ga op de tafel liggen die aanvoelt als een soort van schep. M'n handen mogen op m'n buik en de arts schuift er een hoes omheen.

"Eerst doen we de scan van je hoofd en hals, daarna van je hele lichaam, de eerste is ongeveer een kwartiertje, de 2e 20 minuten"
Ik verdwijn het apparaat in en de scan begint. Soms ga ik weer naar voren, dan weer naar achter, ver naar voren, stukje terug. Best grappig eigenlijk. Je hoort wel wat, maar dit apparaat maakt veel minder herrie dan de MRI (gelukkig maar)

Ik wordt uit het apparaat geschoven en krijg een ander soort kussen onder m'n hoofd. Mijn handen moet ik boven mijn hoofd houden zodat ik helemaal langgerekt ben. Inderdaad mag ik er naar 20 minuten weer uit. Schoen aan, spullen mee, ook dit onderzoek zit er weer op.

Mam zit in de wachtkamer, het is 16.00u eindelijk mag ik eten!!! Ik drink zo snel ik kan een ontbijt yoghurt, jeetje wat heb ik een honger.

Thuis krijg ik van mam de deken die ze voor m'n verjaardag heeft gehaakt. Terwijl ik in de scan lag heeft ze hem afgemaakt.
Home, Sweet, Home