Pffff ... zucht ... het is zo ver, vandaag is het dinsdag 15 mei, DE dag van de uitslagen.

Mam stelt voor dat we wat leuks gaan doen voordat we naar het ziekenhuis moeten. We besluiten om een kop koffie met wat lekkers te doen bij Thee huis "Bos en Hei" hoofd in de schaduw, benen in de zon zitten we heerlijk buiten.

Nadat we thuis een broodje hebben gegeten stappen we in de auto naar Amsterdam. De zenuwen beginnen nu toch behoorlijk toe te slaan.

Eenmaal in Poli 1D moeten we wachten op Dr Klop, ohjee, nog even en we moeten alweer door naar de verpleging ... even bij de balie vragen of we dit gaan redden.

Dan zitten we in de kamer van Dr Klop, een grote man met een serieus gezicht. Hij pakt mijn dossiers erbij. We beginnen bij de uitslag van de punctie. De echo arts verwachtte dat dit "reactief" van de operatie zou zijn en had het ook zo in mijn dossier gezet.

Helaas ... de uitslagen van het lab zijn niet goed ... het is een uitzaaiing. Fuck ... shit ... godver ... dus toch ... kut ...

klein lichtpuntje is dan wel dat er voor de rest op de scans niks gevonden is. Pfff dat dan weer wel.

Hij gaat verder, de operatie die ze in gedachten hadden zal nu worden aangepast. het litteken zal er nog steeds uitgaan met de eerder vertelde marge van 2cm. Daarbij zullen er een aantal lymfeklieren verwijderd gaan worden. Dit met een snede in m'n nek (litteken tot schouderblad) en een 2e snede van m'n oor, langs m'n hals tot voor aan mijn sleutelbeen. "Je zal een soort van hockey stick op je hals krijgen" zegt hij er bij. Holy crap ... hoe dan?

Hij kon ook zien dat de operatie gepland staat voor de 30e, over 2 weken dus! Jeetje, dat is snel, wel goed, maar ook al heel snel.

Hoe ernstig is dit? vraagt mam. Hij geeft aan dat het ziektebeeld nu is opgeschaald naar een fase 3, het is serieus ernstig. Oef, damn. Ik zit er wat verslagen bij terwijl mam nog wat vragen stelt.

Onze tijd met Dr klop zit er op, hij heeft ons alles verteld dat we moeten weten. Aangeslagen verlaten we de kamer, veel tijd tot nadenken is er niet, we moeten namelijk door naar de verpleegster.

Snel aanmelden bij de zuil, 1A, we gaan zitten maar binnen 1 minuut worden we al gehaald.

M'n hoofd probeert nog te verwerken wat ik zojuist gehoord heb, maar we moeten alweer verder met het volgende gesprek. Een hele vriendelijke en zorgzame verpleegster laat ons zitten.

Ze pakt de amnese erbij die ik eerder online heb ingevuld. Zo uitgebreid ziet ze ze niet vaak! Ze verteld wat ik kan verwachten na de operatie en hoe de wond er ongeveer uit gaat zien. Heel heftig allemaal. De lymfeklieren er omheen zullen het werk overnemen, het is dus geen probleem dat ze er uit gaan.

Ze zegt dat er iemand is die gespecialiseerd is in het metaal begeleiden van patiënten met melanoom kanker. Ze zal me daar aanmelden zodat ik wat kan praten over alles wat er met mij gebeurt. Ohh wat vind ik dat fijn.

Ze geeft me nog een stapel met informatie mee over de operatie. Een deel over de huidtransplantatie, het andere deel over het verwijderen van de lymfeklieren. Ik heb dus weer wat huiswerk te doen.

Aangeslagen verlaten we het ziekenhuis, de tranen rollen over onze wangen als we naar buiten lopen. Waarom moet die uitzaaiing er nou zitten! En pap en mam staan hier ook zo enorm machteloos in.

We gaan naar huis waar de volgende moeilijke stap komt. Iedereen vertellen wat de uitslag is. Hoe zeg je dat? Dubbel, ja er is een uitzaaiing, maar wel "maar" regionaal.
Pap zal zo thuis komen van werk, dus eerst maar Martijn bellen.
Dan zie ik dat Nicole online is, snel vraag ik of ik even kan bellen. Samen zitten we in tranen, duizenden kilometers bij elkaar vandaan.
Ondertussen komt paps thuis, snel afscheid nemen van Nicole om paps te vertellen hoe en wat.
Marloes is aan het werk en belt in haar pauze. ze is compleet van slag. Shit, en nu kan ik haar niet eens een knuffel geven.
Marcella is net klaar met werk en belt me meteen. Weer het verhaal vertellen, weer enorm balen met z'n 2en.
Apje van Marjon, ohh die zit natuurlijk ook te wachten. Ik bel haar snel. Het duurt niet lang voordat de 4 letter woorden weer genoemd worden. Maar Marjon heeft gelijk, laten we ook het positieve benoemen, de rest van de scans zijn schoon, heel heel goed.

Ik weet dat mijn lieve collega's ook op een berichtje zitten te wachten. Al kan ik het nog even niet opbrengen om te gaan appen. Eerst maar eens even eten met paps en mams en de dingen een beetje op een rijtje zetten.

Als ik thuis kom zie ik dat Bianca gebeld heeft. Ik bel haar gelijk terug en we praten over alles wat ik eerder vandaag te horen heb gekregen.
Het blijkt dat alle collega's met smart zaten te wachten op een reactie van mij. Bianca heeft ondertussen Marjon gesproken en besluit om namens mij een berichtje in de groep te zetten. Heel lief van dr. In no-time komen de reacties binnen, iedereen leeft met me mee.
Het is zo fijn om te weten dat ze aan me denken, maar ondertussen staat m'n telefoon niet meer stil en raak ik wat overweldigd door alle berichtjes.

Mam heeft ook een berichtje gezet in de app van de vrienden groep en ook daar komen de reacties binnen.

Ik merk dat mensen enorm zijn aangedaan door wat mij overkomt, dat vind ik zo lastig om mee om te gaan.
Als ik in bed lig probeer ik te slapen, maar het wil niet echt lukken. Het wordt een onrustige nacht.