Hiep Hiep .... Hoera!!!
Het is zo ver, ik ben jarig, 33 lentes jong ;-)

Het is een prachtige dag, zoals het de hele week al is geweest.
Ik heb weinig energie, elke dag kan ik ongeveer 1 tot 2 uur iets doen, dan moet ik echt weer rust houden.

Vol goede moed ga ik weer naar het ziekenhuis.
Deze keer alleen, mam moet bij de reumatoloog zijn en ach, die hechtingen er uit halen zal vast niet zo'n ramp zijn, dat kan ik prima alleen af.

Dr Fortuin is een half uur uitgelopen, dan maar wachten en gezellig een praatje gemaakt met wat mensen die ook aan de wacht tafel zitten.

Ik ben aan de beurt, schud de chirurg zijn hand en ga zitten.
Hij kijkt even naar het litteken en ziet dat het nog te vroeg is om de hechtingen er uit halen.

Hij gaat weer zitten en zegt dat hij de uitslag voor me heeft. Het is geen goed nieuws ... melanoom ... huidkanker ... dus toch ... slik.

Hij zegt dat ik met mijn "waardes" door gestuurd moet worden. Het zal of Amsterdam (Antoni van Leeuwenhoek) of Zwolle worden.
Een beetje uit het veld geslagen zeg ik dat het mij niet uit maakt, het is alle 2 een klein uur rijden. (Hoezo zeg ik dit?!?!)
Hij gaat kijken waar ik terecht kan en hij zal me later vandaag nog bellen.
Beduusd loop ik het ziekenhuis uit, wat nu? Mam appen met de vraag of ze me wilt bellen en dan maar naar huis rijden.

Niet veel later gaat m'n telefoon, ze zit in de auto en gaat zo ook naar huis.
"Mam het is niet goed :'( .... kan ik naar je toe komen?"
Natuurlijk kan dat, ze moet s'avonds wel weg, maar dan is pap thuis.
Goed, ik moet nog even wat doen dan kom ik er zo aan, tot straks. "Rij voorzichtig" zegt ze lief.

Daar zit ik dan, met dit enorme kut nieuws dat ik nu moet gaan vertellen, hoe moet ik dit gaan doen? Tranen, verdriet en boosheid wisselen zich in secondes af.

Eerst Martijn maar proberen, het is lunch tijd, wie weet lukt het.
Ik krijg hem inderdaad aan de lijn; "ik heb de uitslag, het is niet goed :'(" ook hij is aangeslagen en we hebben even een goed gesprek. "rustig aan he, rij je voorzichtig als je naar pap en mam gaat?"

Pfff, en nu? Werk, Marjon moet het weten.
Eerst 26x diep adem halen, tranen weg vegen, dit kan je An.
"Hallo dan!" Marjon haar typisch vrolijke manier van opnemen.
Ook haar vertel ik de uitslag. "Jezus, niet normaal, wat erg"
Precies wat ik denk. Kut, shit, bagger zooi. iets anders kan ik het niet nomen. "Laat je het weten als we iets voor je kunnen doen?"

Ik ben er klaar mee en wil weg van thuis. Poes een dikke knuffel geven, spullen pakken en in de auto stappen, op naar Huizen snel naar mam toe.

Dikke knuffels, een kopje thee in de zon en veel praten. Meer dan dat kunnen we nu niet. Wat is dit enorm balen en wat staan we machteloos.

Ondertussen staat m'n telefoon niet stil want tja, ik ben ook "gewoon" nog jarig en zijn er mensen nieuwsgierig of ik de uitslag binnen heb.
Wat doe je dan? Vrolijk iedereen bedanken voor de felicitaties? Moet ik het iedereen zeggen en zo ja, hoe dan?

Ik bel wat goede vrienden die ik het vertel. De gesprekken zijn ondertussen zo'n beetje het zelfde. "Jezus, wat erg, kut joh, bagger zooi en nu? hoe nu verder?" Wist ik het maar.

In alle heftigheid mis ik het belletje van de chirurg, maar gelukkig krijg ik een mail van de assistent. Dinsdag de 24e moet ik me melden bij Dr Akkooi in het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis in Amsterdam. Wow, dinsdag al, dat is over 4 dagen! jeetje dat is snel, wel fijn, maar toch, wel al heel snel.

Mam moet weg, ze heeft een afspraak met Loes en Marijke. Ga maar mam, pap is er ook, ik red me wel.

We eten buiten onze salades en praten er wat over.
Martijn komt ook nog langs en heeft het artikel van de Telegraaf bij zich over het AvL dat een doorbraak heeft gepubliceerd over immunotherapie als behandeling bij melanoom. Hoe toevallig is dat!

Dan gaat weer m'n telefoon, Dr Fortuin, bij het doorgeven van mijn gegevens aan het AvL komt hij er achter dat ik vandaag jarig ben. Hij voelt zich enorm schuldig dat hij mij dit nieuws heeft moeten geven op mijn verjaardag nota bene. Hij vraagt hoe het met me gaat en of ik mensen om me heen heb. Ik blijf het een sympathieke man vinden.

En dan, toch maar naar huis, alleen. Morgen komt er visite. Ergens heel fijn om iedereen om me heen te hebben, maar ik kijk er ook als een berg tegen op ...

Ik duik m'n bed in werk m'n lijst met apjes en Facebook berichten af en bel met een paar vriendinnen. Inmiddels is het al bijna 01.30 ik moet nu toch echt proberen te gaan slapen.

Het is in ieder geval een verjaardag om nooit meer te vergeten