Dan is het zo ver, de dag van de operatie is aangebroken. Ik voel me goed en vol vertrouwen.

Ook al had ik met mezelf afgesproken niet online te gaan kijken en zoeken, heb ik toch wat informatie opgezocht. 97% van de mensen die wat laten weg halen hebben geen vervolg behandeling nodig. Dat zijn goede cijfers, laat ik mij daar aan vast houden.

Mam en ik zijn ruim op tijd in het ziekenhuis.
Uiteindelijk wordt ik opgehaald en loop ik met de assistent naar de kamer waar de operatie plaats gaat vinden. Daar is het nog even wachten op Dr Fortuin.

Als hij binnen komt, vraagt hij gelijk hoe ik het in India heb gehad. (wat leuk dat hij dit onthouden heeft!)
Ik mag op m'n buik gaan liggen met een kussen onder m'n borst en voorhoofd op m'n handen. "Lig je lekker zo? Kan je nog adem halen?" De assistentes zorgen goed voor me. Ondertussen gaat de verdoving er in. Even een vervelend prikje, maar al snel voel ik er niks meer van.

De chirurg gaat aan de slag en blijft mij op de hoogte houden over wat hij doet en wat ik kan verwachten.
Het sluiten van de wond gaat langzaam, de huid op m'n hoofd is behoorlijk strak, waardoor hij de randen lastig naar elkaar toe krijgt en ook blijft het bloeden.

Na ongeveer een uur mag ik rustig gaan zitten, krijg ik een strak verband om mijn hoofd en poetst de assistent mijn gezicht. Een schoonheidsprijs verdiend het niet, maar zolang hoef ik er nou ook niet meer over straat.
Er is gelijk een afspraak gemaakt voor over 8 dagen (yep, op m'n verjaardag) volgens mij voor het uithalen van de hechtingen maar ik kan het mis hebben, ik ben nog wat wazig en onder de indruk van wat er is gebeurt.

Eenmaal thuis, kruip ik samen met Cleop op de bank. Mam gaat langs de drogist om paracetamol en een ice-pack te halen.

Deze dag zit er op, hopelijk kan ik vanavond een beetje slapen.