Woensdagavond, Marcella is rond 17.30 bij me. We rijden eerst nog even langs de Jumbo om wat te eten te halen en rijden dan naar het AvL.

Tot nu toe hebben we altijd moeten zoeken naar een parkeerplek, maar wat blijkt, zo op de avond is de garage zo goed als leeg! We zetten de auto naast de betaalautomaat neer en lopen naar de ingang.

Het ziekenhuis is donker, en lijkt haast verlaten. De poli's zijn dicht, alle balies zijn gesloten. Ik meld me aan bij de zuil en we lopen naar wachtkamer 1. Ook daar is het licht dim en is er bijna niemand. Wat een verschil met de levendigheid overdag!

Ik word gehaald en mag me omkleden. Geen metalen ringetjes in je broek? Geen pace maker of bio pomp? De arts noemt nog een aantal zaken, maar ik heb niks dat een probleem kan worden.

Een 2e arts haalt me uit de ruimte waar mn schoenen en tas hangen en zet vervolgens een infuus bij me. Ondertussen maakt ze een gezellig praatje met me. "Heb je nog voorkeur voor muziek? We hebben alle radiostations hoor." ik kies voor Veronica, nu maar hopen dat het geen tijd is voor het nieuws of reclames ofzo.

Nog even een paar oordoppen in en een haarnetje op en een mega koptelefoon op mn oren, dan mag ik gaan liggen op een smalle tafel. Een soort van rekje wordt over m'n gezicht geschoven en ik krijg de noodbel in m'n hand. "3x knijpen als er iets is, anders denken we dat het per ongeluk af gaat" Okido, Thumbs up naar de artsen en ik schuif langzaam in het apparaat.

Via een spiegeltje boven mij kan ik kijken naar een pooster aan de muur. Volgens mij iets met vogels, maar zonder mn bril zie ik er niks van. Dan mn ogen maar dicht.

Een vriendelijke stem geeft aan dat de volgens scan 1 minuut gaat duren. Ok, daar gaan we. JEZUS wat een HERRIE!! als of ik naar een 777 sta bij het opstijgen. vandaar dus die oordoppen en koptelefoon.
Dan wordt het contrastvloeistof ingespoten, raar is dat. Ik voel het over m'n tong lopen en ook achter in m'n keel. Het proeft ook een beetje metalig. Ohjee, langs m'n blaas, dat is een gek gevoel!

Meerdere scans later schuif ik weer de MRI uit. het infuus mag er uit, haarnet af, oordoppen uit rustig opstaan. Ik mag m'n spullen pakken en naar huis. De uitslagen gaan naar Dr Klop.

Marcella zit in de wachtkamer met een haakwerkje, "dat is snel!"
onderweg naar huis is m'n maag wat van streek, mogelijk van de contrast vloeistof. Ik ben zo blij dat ze met me mee is gegaan. Nog een dikke knuffel en ik ga naar binnen, meteen m'n bed in. Ik ben kapot.