Deadline dag voor mijn learning agreement! Ondanks de prioriteit mails van gister had Dániel niet beantwoord. Dan maar op mijn vrije dag naar de uni. Toen ik binnenkwam, stond Dániel op het punt om te vertrekken vanwege een meeting. Hij vertelde me dat hij mijn mails had gelezen (en dus blijkbaar niet de moeite/tijd genomen om te antwoorden…) en dat hij het vanavond op zou sturen. Ik maakte hem duidelijk dat ik zijn woord hier niet op kon nemen en dat ik het formulier graag direct wilde ontvangen. Dat was niet mogelijk, want hij had een vergadering. Toen hij doorkreeg dat ik niet weg ging zonder dat ik het formulier had, vertelde hij me dat mijn learning agreement nog steeds bij Nora lag, de vrouw die het moest ondertekenen. Haar kantoor zat in een ander gebouw, dat bij mijn huis om de hoek lag. Behoorlijk geïrriteerd dat hij me dit niet eerder had verteld ondanks ik hem daarna gevraagd had, verliet ik zijn kantoor om bij Nora langs te gaan. Ze vertelde me vriendelijk dat ze me graag wilde helpen, maar dat het formulier bij haar baas thuis lag. Ik vroeg naar de contactgegevens van haar baas, maar die mocht ik niet hebben. Behoorlijk emotioneel vertelde ik haar dat ik het formulier vandaag moest inleveren en niet begreep waarom het 2 maanden duurde om een handtekening te zetten. Pas toen er tranen van frustratie bij kwamen, liet ze me het mailadres opschrijven van waar mijn learning agreement naartoe zou moeten worden gestuurd. Voor de zekerheid schreef ik ook mijn eigen mailadres maar op. Ze leek wat geschrokken door mijn verhaal en vertelde dat dit anders nooit gebeurde en ze er achteraan zou gaan hoe dit gebeurt had kunnen worden. Haar baas zou binnen een uur arriveren en ze verzekerde me dat ze het direct zouden regelen. Er was verder niets dat ik kon (of mocht) doen en dus ging ik maar naar huis. Na een uur kreeg ik een mail met mijn ondertekende learning agreement. Omdat ze verder niets van de andere verplichte contactinformatie hadden ingevuld, bewerkte ik zelf het document maar om het nog binnen de deadline op te sturen. Jemig wat een stress! Gelukkig was er ’s avonds veel afleiding om leuke dingen te gaan doen. De dirigent van het orkest had me gemaild en vertelde me dat er geen plek was voor een fluitiste, aangezien het orkest een strijkorkest was. De dirigent was ook de dirigent van een koor en had me uitgenodigd om mee te doen met een repetitie. Ondanks de meerdere mails met vragen, kreeg ik niet de antwoorden waar ik naar zocht en besloot ik ze maar direct te stellen. Gelukkig werd ik binnen verwelkomt door een aardige man die Engels sprak. Ondanks dat vrijwel alles in het Hongaars werd besproken, was het erg leuk en fijn om iets met muziek te kunnen doen. Helaas kon ik niet tot het einde van de repetitie blijven om nog met de dirigent te spreken, want ik had al andere afspraken gemaakt. Ik ontmoette de andere Erasmus studenten bij een busstation, want we zouden naar SPLASH! gaan (een groot feest in een nog groter zwembad). Terwijl we de bus in wilden stappen, reed hij weg. Enorm balen, want de volgende vertrok pas 40 minuten later. Na een rit van 45 minuten in de bus was het nog een stukje lopen tot Aquaworld. Wat een mooi zwembad! Er waren iets van 13 glijbanen, mooie gekleurde lichten, leuke muziek, veel ruimte en een gezellig aantal mensen. Buiten waren nog wat baden waar de stoom vanaf kwam (smerig genoeg niet alleen van het water…). De cocktails waren erg goedkoop (330 F, dus 1,10 euro) wat de avond nog wat leuker maakte. We stonden ook even op de dansvloer. Het was wat raar om zo in je bikini te staan dansen in een zwembad. Tenminste, dat vond ik. Er waren ook genoeg mensen die hier aanzienlijk minder problemen mee hadden. Na dit mooie feest, namen we een taxi naar huis. Na een snelle hap was het na deze zeer lange dag eindelijk tijd om mijn bed wat aandacht te geven.