Pizza en verjaardag

Samen met Saskia was het plan om naar de Pizza party te gaan, waar je voor weinig geld onbeperkt pizza’s kon eten. Helaas waren we niet de enigen. In de rij ontmoetten we een meisje uit Wenen die ook hier studeerde, en die alleen was. Het was zo stampvol dat we besloten om ergens anders lekker uit eten te gaan en het meisje ging met ons mee voor een lekkere pizza. Daarna was het weer eens tijd voor Morrison 2, want daar was ik toch al echt veel te lang niet meer geweest. Dinsdag was het een normale schooldag. Behalve die Hongaarse les. Het was toch wel een heel stuk ingewikkelder dan afgelopen week. Naast de woordjes kregen we nu ook grammatica. Wat een rare regels, over vervoegingen die veranderen als er klinkers van een bepaalde groep in het woord staan. Naja, als dit alles was, dan zou me dit nog wel lukken! En toen! HET WAS EINDELIJK ZO VER! Donderdag! Ik was jarig! Om 0.00 kwam Marion al zingend mijn kamer in. Ze had een frans cakeje bij zich en een kaarsje. Wat lief! Daarna viel ik heerlijk in slaap. Bij mijn eerste college had ik al les met een paar lieve vriendinnen, waaronder Saskia, die zelfs een stuk taart voor me mee had genomen! (foto 1) Na de les was ik alweer vrij en besloot ik lekker te gaan lunchen bij het Alexandra Bookcafé (foto 2). Blijkbaar was er alleen ’s avonds een man die voor life piano spel zorgde, maar met het geroezemoes op de achtergrond kon ik ook fijn mijn blog bijwerken/schrijven. Daarna ging ik naar WestEnd (want ik moest natuurlijk wel bijpassende oorbellen hebben bij mijn nieuw gekochte shirtje!). Niet veel later ontmoette ik een aantal Nederlandse vriendinnen om uit eten te gaan. Omdat het restaurant waar ik heen had gewild blijkbaar was afgehuurd, eindigden we bij een Italiaan (foto 3). Nadat we snel hadden afgerekend, haastten we ons naar het Operagebouw waar we van een prachtige balletvoorstelling konden genieten. De kaartjes waren erg goedkoop en toen ik alleen de rechterhelft van het podium zag, begreep ik ineens waarom. Maar ach! Als ik niks zag, kon ik altijd nog luisteren naar het mooie orkest of de prachtige versieringen in de zaal (foto 4-9). Daarna haalden we een ijsje. Bij de Burger King. Behalve Marlies (die haalde een wafel waar ze het nu, 3 maand later, nog steeds over heeft)… De meiden hadden een kroontje voor me en een lief kaartje waarop stond dat ze me nog eens mee zouden nemen naar een thermal bath naar keuze! Super lief! Omdat we niet lang bij Morrison dachten te zijn en niet de entree wilden betalen, gingen we door naar Hellobaby bar. Ietwat dubbel gingen we verder. Ik zou samen met (grote) Patrick mijn feestje in Morrison vieren en mistte nu mijn eigen feest. Ik postte

een berichtje in de groep en hoopte dat ze ook snel door zouden gaan naar Hellobaby bar. Echter was de tent nog leeg, en dronken we eerst een aantal drankjes. Na een tijdje besloten we te gaan dansen. Er kwamen maar een paar mensen van mijn feestje en ik was wat teleurgesteld. Ook raakte ik steeds mensen kwijt en begon ik me (zoals vaker) steeds erger te irriteren aan de mensen die je steeds aanduwden. Het voelde alsof ik me aan het groothouden was, maar niet voor mezelf. Voor wie dan? Dat was het moment dat we naar buiten liepen en voordat ik het wist, kwamen de tranen en de zorgen eruit. Wat ik hier nu aan het doen was, want wat hebben al die feestjes nu voor zinnige bijdrage? Wat maakt mijn leven hier nu tot een nuttige bijdrage? Dat het leuk op mijn cv staat? En dat is alles? Mijn vriendinnen waren lief, maar eerlijk. Ik schrok er een beetje van. Als ik het hier niet naar mijn zin had, kon ik altijd naar huis gaan, zeiden ze. Ook al was het maar om te zien of je dit wel écht wilde. Het drong tot me door dat ik echt anders moest gaan denken over mijn party-leven hier en over mijn zoektocht naar doorzetten tot perfectie. Nadat we een pizza hadden gehaald, was ik weer wat gerustgesteld. Eenmaal thuis, in bed, dacht ik nog eens na over vandaag. Hoewel het einde nou niet bepaald wenselijk was, was het verder een erg mooie dag. Wat ben ik toch blij en dankbaar voor zoveel lieve vriendinnen die naar me luisteren en me serieus nemen. En dat terwijl ik ze nog maar net ken! Met een glimlach viel ik in slaap. Nadat ik vrijdag flink had uitgerust, was het zaterdag weer tijd voor wat actie. Ik ontmoete de meiden in een kleine bar voor een kopje koffie. De schrik was er ondertussen vanaf en ik kon wat rustiger met ze praten. Daarna vertrokken we naar een flatparty bij Lise (een frans meisje). We eindigden de avond bij Trafiq, een mooie club met goede muziek (die ik nog steeds beschouw als een van de mooiste avonden uit). Zondag was er een feestdag waardoor je gratis bepaalde musea kon bezoeken. We besloten om naar het History museum te gaan aan Buda-side (foto 14-16). Echter was ik zo brak als een malle en voor wie mij kent weet dat dat 2 dingen kan betekenen: een oneindige stilte en chagrijnigheid of een complete stuiterbal en meligheid. Het werd het laatste. Het werd een dag met heel veel lachen, en gelukkig daarna heel veel slapen.