Ikea, Szimpla en Brazilianen

Ik werd met een lichte schok wakker. Had ik nu echt 13 uur geslapen??? Oeps! Marion wilde me vandaag meenemen naar de Ikea voor wat spullen, zou ze al lang op me aan het wachten zijn? Gelukkig bleek ze nog te slapen, dus kon ik nog even mijn bed induiken. Na een warme douche stapten we een uurtje later de straat op. Alle verdiepingen zijn erg hoog, waardoor de gebouwen mega hoog zijn. Als een echte toerist keek ik tijdens het lopen omhoog, waardoor ik vaak genoeg bijna tegen een of ander knullig paaltje aanliep. Nogmaals: oeps. Onderweg kwamen we langs een ATM. Omdat 300 F gelijk is aan €1, loop je al gauw met veel duizenden Hongaarse Forinten in je portemonnee. Dat is wel tof, want het lijkt ineens alsof je heel rijk bent (wat omgerekend hartstikke mee valt natuurlijk). Na een lekker broodje bij de Subway, liepen we naar het metrostation, die beiden om de hoek liggen vanaf het appartement (de foto rechtsonder laat het plein zien waar o.a. de Subway, Spar en het metrostation aan zitten). Marion liet me zien waar en hoe ik kaartjes moest kopen (die voor alle soorten van openbaar vervoer gebruikt kunnen worden). Het kaartje moet je voor het perron stempelen, maar als er geen security bij

staat wordt dit door vrijwel niemand gedaan. Mocht je later iemand van security tegenkomen die vraagt om een vervoersbewijs, laat je gewoon een kaartje zien dat je al veel eerder een keer hebt gebruikt. Over goed controleren gesproken… De Ikea is precies hetzelfde als in Nederland, behalve dat je niks begrijpt van wat er op de kaartjes staat. Na de Ikea namen we de metro terug en gingen we naar de Spar voor wat boodschappen en andere spullen. Hoewel de Spar in Nederland en andere landen erg duur is, is dit in Boedapest totaal niet zo. Super chill, want de Spar zit (net als het metrostation) direct om de hoek van het appartement. Na een uurtje thuis chillen en koffers uitpakken, stapten Marion en ik weer de straat op om naar Szimpla te gaan. Szimpla is een zeer populaire ruinpub, wat een pub is in een oud gebouw, waarin niks is opgeknapt en overal graffiti te zien is en een heleboel andere random spullen zijn neergezet (ik heb onder andere een tandartsstoel, een auto met versiering uit de jaren 70, een open

tuin midden in het gebouw, …). Het was onwijs groot en zonder Marion was ik zeker verdwaald. Overal waren trappetjes, aparte kamers, barretjes, meer rare stoelen en mensen. Martha, een Spaanse vriendin van Marion, kwam bij ons zitten en zoals de meeste Spanjaarden kletste ook zij flink wat af. Een heel vrolijk lief meisje, die de avond ervoor nog met een ananas (genaamd Norbert) had staan dansen. Ik mocht haar meteen. Nadat we thuis wat gegeten hadden, liepen we de straat op om op bezoek te gaan bij een aantal Braziliaanse vrienden van Marion & Gustavo (mijn Braziliaanse huisgenootje die momenteel nog op familiebezoek in Lissabon is). Wat is het hier ook ’s avonds mooi! Veel hoge gebouwen worden verlicht en de trottoirs zijn breed genoeg zodat je anderen niet in de weg loopt. Nadat we even aan elkaar gewend waren, waren de Brazilianen erg vriendelijk en hebben we veel gelachen. Grappig hoe ze op een moment in het Portugees over een bepaald spel begonnen dat ik herkende en in het Nederlands terug begon te praten. Je had hun gezichten moeten zien: priceless! Wat een heerlijk dagje!

Hier nog een foto die ik gemaakt heb in de buurt van de Ikea.