Uros eilanden

Wanneer we wakker worden doen we de gordijnen open en kijken weer naar het prachtige uitzicht. Het blijkt geen droom te zijn. We lopen nog wat rond tussen de alpaca’s die nog niet helemaal aan mensen gewend zijn. Na een rustige ochtend gaan we naar onze volgende locatie: de Uros eilanden die voor de kust van Puno liggen.

De taxi brent ons naar een ruïne achter een treinrails waar een paar kleine motorbootjes tussen het riet liggen. De taxichauffeur neemt ons mee naar een bootje waar een jonge vrouw wacht. We komen

er later achter dat het ze niet alleen onze chauffeuse is maar ook de eigenares van onze volgende plek. We varen een kwartiertje door een doolhof van riet waar we we verschillende kerkjes van golfplaten en rietenhuisjes passeren daarna komen we bij “ons” eiland aan.

We blijken de enige gasten samen met de twee eigenaars. Na een heerlijke lunch waar we gegrilde forel krijgen (die jaren geleden vanuit Canada is geïmporteerd) gaan we op paar stoeltjes zitten en van het eiland genieten. Na een paar uur ontspannen gaan we met de eigenaar een zelfgemaakte rieten boot op. Hij heeft deze samen met z’n vader gemaakt en het bouwen heeft hem ongeveer een maand gekost. Het is gemaakt van riet en plastic flessen. De boten zijn ongeveer zes tot zeven maanden te gebruiken en daarna moeten er weer nieuwe gebouwd worden.

Zijn vriendin, de eigenares, spreekt alleen Spaans en de lokale taal maar hij spreekt ook, zij het gebrekkig, voldoende Engels. Tijdens de boottocht vertelt hij vanalles over de omgeving en over de Uros-cultuur. Zo waren er veertig jaar geleden maar 40 drijvende rieten eilanden en nu zijn het er 93. Dit komt vooral door het toerisme. Tot ongeveer twintig jaar geleden leefden ze vooral van visserij maar nu is nog maar 10 tot 15 procent van de bevolking bezig met visserij en de rest is afhankelijk van toerisme.

Het verbaast ons daarom wel dat we zoveel geluk hebben met onze plek waar maar weinig toeristen komen. Ze eten de forel en lokale kleine visjes. Die laten ze soms tot wel een jaar drogen en eten het dan als een snack. ook eten ze stukken van het riet. Er zwemmen een soort futen rond en die eten ze ook maar de eenden die we zien met blauwe snavel dan weer niet. Hij laat ons het riet proeven en het heeft gek genoeg dezelfde smaak als sla(!). Hij vertelt dat ze alle onderdelen van de rietstukken gebruiken. Het eiland waar we op slapen hebben hij, zijn vader en grootvader in twintig jaar tijd gebouwd. Op het riet dat als bodem dient moet elke twintig tot 25 dagen weer een nieuwe laag gelegd worden. Ook de muren en daken om de zoveel maanden. Een hele bijzonder plek. We eten die avond nog op het eiland en praten nog wat met de eigenaar en eigenares. Daar laten ze ons nog zelfgemaakte kleden en kussenhoezen zien. Die avond wordt het ijskoud en we gaan rond half negen in bed liggen maar zijn zo moe dat we het niet eens negen uur zien worden.

Na een heerlijke ijskoude nacht met minus vijf buiten, onder drie lagen warme dekens en twee warme kruiken moeten we het eiland helaas verlaten. We krijgen nog een heerlijk ontbijt met een pannenkoek, cakeje en Uros brood dat Ester treffend omschrijft als het deeg van een mislukt soesje. Lekker maar gek. We besluiten nog een mooi kleed te kopen van lamawol en schapenwol waarop het leven van de Uros en alles dat in de natuur voor hen belangrijk is staat uitgebeeld. De eigenares vertelt ons dat ze er een maand aan gewerkt heeft.

De eigenaar brengt ons weer terug naar het vasteland en na een taxirit beginnen we aan onze laatste rit met de Peruhop: Cusco. Onderweg kijken we films en zien we in het dorre landschap wat dorpjes verschijnen waar veel mensen in armoede leven.