Vandaag gaan we dan eindelijk Machu Picchu beklimmen!

Ester vertrekt met een deel van de groep iets eerder dan ik omdat ze met de bus omhoog gaat naar de ingang en ik ga te voet omhoog. Ze heeft last van haar knieën en wil anderen ook niet ophouden (jammer maar wel verstandig voor de knieën). De bus vertrekt later maar de rij is lang dus willen ze op tijd klaar staan bij de eerste bus.
Het blijkt een hele verstandige keuze. Samen met de Australische jongens Sam, Richie en Lee en twee Duitse meisjes uit de groep ga ik lopend naar boven. Om half vier staan wij als eerste bij de brug die om vijf uur opengaat om naar boven te lopen. Nadat we een kwartier alleen staan ontstaat er een enorme rij achter ons.
Sam en Lee racen snel naar boven toe terwijl de rest een stevig tempo aanneemt om rustig maar gedegen naar boven te lopen. Richie heeft het zwaar op zijn teenslippers (had last van z’n bergschoenen) en na veertig minuten bijna alleen maar stijl traplopen komen we net voor de eerste bussen boven. Nadat we binnenkomen zien we eindelijk het enorme terrein van Machu Picchu voor ons opdoemen. Een onwerkelijk beeld. Ook al is niet bekend hoe Machu Picchu echt heet, omdat de Spanjaarden het nooit gevonden hebben en daarom is het grotendeels intact gebleven ondanks dat het lange tijd overwoekerd is geweest door de jungle. Roy, die ons altijd gepassioneerd over de omgeving verteld, over de lokale gebruiken en met veel trots praat over de lokale bevolking, geeft ons eerst een rondleiding waarna we van hem en al iets eerder van Rogilio, afscheid nemen.
Roy wil later met zijn vrouw die hotelmanager is zelf een travelagency starten. Gezien zijn kennis en passie moet dat vast een succes worden!

Ester en ik hebben als enige niet Machu Picchu mountain als extra toegang gereserveerd maar Wayna Pikchu mountain om te gaan beklimmen. Het blijkt trouwens ook verstandig om een bergtoegangskaart vooraf te kopen om daarna niet 1 keer maar twee keer het terrein van Machu Picchu binnen te mogen. Voor we de berg gaan beklimmen lopen we eerst nog even naar de zogenaamde Inca Bridge. Een bouwwerk van de Inca’s waarbij ze stenen tegen een klif omhoog hebben gebouwd om zo een weg te creëren langs de klif. Deze brug mogen we niet meer op aangezien er jaren geleden iemand verongelukt is bij het oversteken van de brug. Na het bezoeken van de brug lopen we nog langs een paar hoogte punten van Machu Picchu en gaan daarna door naar Wayna Pikchu mountain. Roy zei al dat de weg naar boven erg stijl zou zijn maar wat we nu meemaken is redelijk absurd!

We moeten het laatste stuk zelfs met handen en voeten naar boven klauteren. Na deze beproeving krijgen we er wel een fantastisch uitzicht op Machu Picchu voor terug. Eén van de beveiligers die een foto van ons maakt vraagt waar we vandaan komen en blijkt twee landgenoten van ons te kennen: Arjen Robben en Wesley Sneijder. Wat een toeval zeg!
Tijdens de terugweg moeten we via een smalle Inca grot waar we echt maar net doorheen passen. Wat ons wel doet afvragen hoe andere mensen hier doorheen komen? Aangezien wij toch een redelijk slank postuur hebben en we op de top ook redelijk forse types hebben gezien...

Ondanks dat ik af en toe last heb van hoogte vrees komen we veilig beneden! Ester en ik lopen samen het pad vanaf Machu Picchu naar Aqua Calientes naar beneden toe en ze is blij dat ze niet naar boven is gelopen die ochtend. We hebben met de groep nog de schitterende panoramatrein van Incarail terug naar Otambamba en van daaruit met de bus terug naar Cusco waar we bij ons hotel worden afgezet.