Er is een tijd van komen en er is een tijd van gaan

Say "Hello" to the citytrip! Waar we in de Filipijnen genoten van zon, zee, strand en natuur schakelen wij even over naar de grote stad Kuala Lumpur.
Op 1 januari kwamen wij 's avonds aan in ons hostel, moe van de reis en van ons feestje van afgelopen nacht zijn wij maar snel naar bed gegaan. De volgende dag helemaal fit om dit nieuwe land, met een compleet andere taal en grote gebouwen te gaan bekijken.

Eenmaal de straat op keken wij onze ogen uit! "Wat een stilte en rust in deze stad, wat een hoge gebouwen! Die auto's zouden die allemaal elektrisch zijn, ze maken zo weinig geluid?!" Zo gingen de eerste uren onze gesprekken een beetje. Na een tijdje realiseerde wij ons dat de auto's niet elektrisch zijn, in de Filipijnen waren ze gewoon zo oud dat ze 10x zoveel geluid maakte. Ook was deze stad niet perse heel stil en rustig. Oke, de stad is niet mega druk zoals ik verwacht had bij een hoofdstad, maar hier kwam pas echt het besef hoe overbevolkt de Filipijnen is. Ik weet nog dat Nienke en ik vlak voor we gingen een gesprek hadden over de overbevolking in de Filipijnen. Dat

je het in Manilla wel ziet, maar voor de rest nog best meeviel. Nou dit noemen ze dus gewoon kei hard gewenning!! Hier valt het pas op hoe mega druk het daar altijd was, wat een kabaal, een stank en smerigheid op zoveel plekken.
Ook realiseer ik me hier hoe mooi het was op de Filipijnen en dat ik toch een beetje van dat land en van de cultuur ben gaan houden. De beleefde Filipijnse mannen (en vrouwen) die verlegen lachen en stiekem (met open mond) naar je kijken, maken nu plaats voor Maleisiërs & Indiërs die met een heel andere blik naar je kijken. Echt uitleggen wat voor een blik dat is, dat is natuurlijk een beetje lastig, maar verlegen zijn ze zeker niet! Bedenk je even het geluid dat je maakt met je mond als je een kat roep. Nou dit geluid maken mannen als ze je aandacht willen voor bijvoorbeeld; eten in hun restaurant, een massage, het kopen van hun spullen of gewoon zomaar omdat ze je aandacht willen.

Maar goed, daarnaast ook nog een heleboel mooie dingen hier. Wat dit land voor mij zo bijzonder maakt is dat er zoveel verschillende mensen met een uitgesproken geloof samen in 1 land wonen. Meer dan de helft van de inwoners zijn hoe verrassend ook Maleisiërs. Daarnaast is ongeveer 30 % Chinees, 8% Indiërs. Dit is in dit land heel goed te merken, er zijn veel verschillende huidskleuren, type mensen en natuurlijk ook geloven. Er zijn een paar christelijke kerken, maar vooral Chinese tempels, boeddhistische tempels, hindoeïstische tempels en moskeeën. De een nog mooier dan de ander en iedereen is er altijd welkom om te kijken en foto's te maken. Als je boeddha's mooi vindt (zoals ik) dan ben je in dit land op de goede plek. Overal waar je kijkt staan ze. Veel zijn er natuurlijk te koop in de vele kleine winkels, maar in de tempels staan ze natuurlijk in een formaat waar je u tegen zegt. Nienke was de gelukkige die mee moest naar alle boeddha's, omdat ik ze allemaal wilde bewonderen. Nienke kwam na een paar dagen tot de conclusie dat ze toch iets minder met boeddha heeft dan ik.... Helaas kunnen de mensen niet zo goed Engels hier, dus echt een goede uitleg over de betekenissen van alle boeddha's (die ik natuurlijk wilde weten) was lastig te vinden. Maar ach, het kijken ernaar was al leuk genoeg!

Naast alle winkeltjes in little India en China Town afstruinen (dit hebben ze in elke stad hier in Maleisië en Singapore) hebben we natuurlijk meer gedaan.
We zijn natuurlijk de Petronas towers gaan bewonderen. Ze zijn echt mega kan ik je vertellen. We hebben ze in de avond bekeken vanaf de Menara toren (telefoon mast?). Heel vet, want vanaf hier zie je de hele stad inclusief de torens. De volgende dag nog even met daglicht aan de voet van de torens gestaan. Pfoe, dan lijkt hij nog hoger!

We hadden maar een paar dagen in KL ingeroosterd voor nu, want we komen sowieso nog terug in deze stad als we weer terug naar

huis vliegen. Singapore stond in eerste instantie niet eens echt op onze planning, maar we hoorde al snel dat we hier toch wel echt naar toe moesten gaan als we toch hier waren. Wij zijn de moeilijkste niet, dus wij verplaatsen ons per nachtbus naar het 3e land dat wij gaan bezoeken in 2018.

Als je meerdere blogs hebt gelezen van mij, dan heb je misschien al door dat de grens overgaan bij mij (ons) meestal niet vlekkeloos verloopt. Dus waarom zouden wij deze mooie traditie niet gewoon in 2018 lekker voortzetten! Ik kan zonder twijfel zeggen dat dit de meest stressvolle grensoversteek tot nu toe is geweest. Ben je al nieuwsgierig? Komt 'ie dan.
00.30: Nienke en Janne gaan de bus in op weg naar Singapore.
02.30: Janne moet plassen (zoals altijd) Nienke gaat vragen aan de buschauffeur of er een plaspauze is. Bus man reageert laten we het noemen, geïrriteerd en we nemen dus aan dat dat misschien later wel komt.
02.45: Bus stopt bij een tankstation. Janne blij ze kan misschien plassen. Nienke gaat vragen, en bus man zegt boos. NO TOILET!
Even later stopt hij nog een keer en we kunnen weer niet naar de wc. Dit was allemaal al heel raar want, Hé, buschauffeur de hele bus moet pissen!
03.30: bus stopt en busschauffeur roept (schreeuwt) iets waar wij natuurlijk geen pindakaas van kunnen maken. Engels please? Helaas, dit zit er niet in. Wij moeten de bus uit en we komen er via via achter dat we al bij de grens zijn en naar de paspoort controle moeten. De laadklep van de bus staat open en wij moeten onze backpacks meenemen, voor de controle net als op het vliegveld natuurlijk. Nou, no problemo doen we even. Stempeltje gescoord en wachten op de bus die ons naar de immigratie van Singapore gaat brengen. Ofja, dit zou de bedoeling moeten zijn. Wij wachten samen met onze bus genoten, en wachten, en wachten, en wachten... Onze

bus genoten namen ons heel lief op sleeptouw. Dames kom, we gaan deze bus in. We lopen de bus in en dit is zeker niet de onaardige buschauffeur.... Hier slaat de paniek lichtelijk toe... Waar is onze bus? We vragen onze reisgenoten waarom we in deze bus zitten.. Oh, onze bus is waarschijnlijk terug naar KL gegaan. Dat doen ze wel vaker, heel vervelend, want hij hoort ons gewoon naar Singapore te brengen. HO WACHT, terug naar Kuala Lumpur????!!! Is dit een grap? Wij hebben (Ja heel dom..) nog spullen in die bus liggen! De dames kijken ons verbaasd aan en zeggen, maar hij zei toch neem al je spullen mee! Zei hij dat? Weet ik veel ik spreek alleen Nederlands en Engels. We hadden onze spullen laten liggen omdat we het gewoon echt vergeten waren. Die bus man was elke keer boos en wij begrepen niet wat er aan de hand was.
Onze nieuwe busman belde zijn bedrijf of iemand op en die zei ook hij is waarschijnlijk terug naar KL is gegaan.

Oke, rustig blijven wat moeten we nu doen? 2 vrouwen die ons aan het helpen waren, sowieso nu al de helden van 2018, aangezien ze inmiddels onze tolk geworden waren, hielpen ons door alle ellende heen. Ze zeiden dat we gewoon naar de immigratie moesten en dat ze met ons naar de beveiliging zouden gaan. Zodat we alles konden regelen. Als de bus echt terug was, dan konden we onze spullen hopelijk bij de gevonden voorwerpen van het bedrijf weer ophalen. Eenmaal bij de grens van Singapore ging ze het hele verhaal aan de beveiliging uitleggen. En deze vrouw had, omdat de man zo'n lul was, een foto genomen van het kenteken van de bus, zodat ze later een klacht kon indienen. Nou, kwam dit even goed uit! Nu konden ze checken of deze bus door de douane heen was gegaan. Dit was niet het geval en inmiddels was het al 06.00 uur... Normaal doet een half uur max over om in Singapore te komen, vanaf het moment waar wij zijn uitgestapt. Iedereen incl de 5 gewapende militairen die ook eens een kijkje kwamen nemen wat er allemaal aan de hand was, zeiden ja hij is terug gegaan. In gedachte hadden wij al afscheid genomen van onze spullen. Mijn e-reader, mijn dagboek, mijn lievelingskleedje, mijn nek kussen, m'n muziek oordoppen en Nienke haar telefoon, overige spullen en onze tassen zelf natuurlijk. Dit was kort en plat gezegd echt heel erg klote. We besloten naar Singapore te gaan en contact op te nemen met het bedrijf om te kijken of onze spullen gevonden zijn. Nog even stonden we te twijfelen of we echt gingen of niet. Op dit moment gebeurde het eerste wonder van 2018. Nienke ziet onze fucking bus door de rij bussen rijden. HOLY IS DIT ECHT?? Ik herken direct het kenteken die ik na 2 uur bus spotten wel uit mijn hoofd ken. Sprinten als gekken tussen de file door naar onze bus. We bonken als 2 sukkels op die deur dat hij die open moet doen en we sprinten te bus in. Oh man onze tassen.... ze liggen er gewoon. We lopen de bus uit terug naar onze nieuwe vrienden: de beveiliging en militairen. De bus man vraagt nog of wij met hem naar Singapore rijden. HELL NO! Oprotten gek, met jou praat ik niet meer.

Ondertussen stonden Nienke en ik te springen omdat we zo blij waren met onze tassen, ik kon serieus wel huilen zo blij. Ondertussen stonden die stoere mannen met hun wapens toch een beetje te giechelen, om het hele tafereel 2 meiden die als bezetenen naar een bus rennen en daarna staan te sprinten als gekken. We stonden nog te trillen op onze benen, maar wij konden door naar de paspoort controle van Singapore. Oh voor ik het vergeet, toen de dames het hele verhaal aan de beveiliging had uitgelegd, zijn zij door gegaan. Ik had hun telefoon nummer gekregen voor als we nog hulp nodig hadden. Het eerste wat ik deed was natuurlijk deze helden sms'en om hun te bedanken en te vertellen dat alles is goed gekomen. Mocht je op reis gaan, laat dus nooit je tassen in de bus, leer voor de volgende keer....

Nou eenmaal aangekomen bij ons hostel, even power nappen en we gaan Singapore verkennen. Dit land is zo schoon... Heel bizar kauwgom is dan ook ter strengste verboden, dit mag natuurlijk niet op de grond of op de muur belanden. De rijkdom straalt van alles af. De gebouwen zo groot en er is 1 winkelcentrum, mijn hemel alles is daar duur. Van Lois Vuiton tot Rolex als het maar duur is, het is er.
De muren in Singapore zijn versiert met hele mooie street art.

Een van de leukste dingen in Singapore was nog wel.... Ja zeker, jullie zitten nu ook in mijn blog! Het meeten met Prisca, Celeste, Melani en Jasper uit Nederland! We waren allemaal in dezelfde dagen in deze stad. Dit moest natuurlijk even gevierd worden met een (veel te duur) biertje in het hartje van Singapore, heel leuk!!

In Singapore betalen ze met de Dollar en we hadden een beetje te veel geld gepind.... Nou is het niet echt moeilijk om van de geld af te komen in deze stad, dus wij dachten wij gaan fancy doen in deze fancy stad. Wij gaan lunchen in het restaurant van Gorden Ramsay himself! Dus, zo zit je in het super arme overbevolkte Filipijnen en zo zit je in het rijke Singapore te duur te lunchen. Even een raar besef momentje was dit wel. Des te meer beseffen we hoe veel geluk wij hebben dat wij geboren zijn in Nederland, kunnen studeren, een paspoort hebben en met dit paspoort de mogelijkheid hebben om een visum aan te vragen en de wereld kunnen ontdekken. We hebben inmiddels veel mensen ontmoet hebben die dit geluk helaas niet hebben.

Inmiddels zijn we al zo lang van huis. We moeten helaas bijna weer naar huis, dus we moeten toch een beetje gaan bedenken hoe Nederland ook al weer voelt. Ons eventjes thuis voelen kan heel goed in Melakka. Deze havenstad is jaren geleden een kolonie geweest van Nederland. Hier zijn jawel, molens, klompen (die ze hier gewoon afbeelden met de tekst: kleine schoen. Ze snappen er ook niets van....) grachten, Heineken, museums dat ook gaat over

Nederland. Wij voelen ons weer even helemaal Nederlands. Tot een Aziatische vrouw vraagt of ze met ons op de foto mag. Mijn eerste gedachte was, meen je dit... zelfs hier in Maleisië willen ze met je op de foto. Uit reflex zei ik direct No! tegen deze vrouw. Nienke begon kei hard te lachen en zei dat we inderdaad wel eens gewoon nee konden zeggen. Wat moeten die mensen met die foto's! Ik was nog een beetje geschrokken van m'n eigen reactie, dus ik kon wel een biertje aan een grachtje gebruiken. Zo gezegd zo gedaan:) Melakka is maar heel klein dus aan het einde van de dag besloten we dat we wel een bioscoopje verdiend hadden. Lekker ongegeneerd Pitch Perfect 3 gekeken.

Nu hadden we de cultuur van Nederland weer even gevoeld, nu is het tijd om weer even de temperatuur te voelen. Dus op naar Cameron Highlands. Hier is het ongeveer 20 graden. Voor ons nog lekker koud

en wij realiseren ons dat wij het echt koud gaan krijgen als we weer in Nederland aan gaan komen. Zin in!
Hier hebben wij de meest luie hike ever gedaan. Namelijk met een Jeep. Onze beentjes zijn moe van het reizen en een kleine boswandeling in het Mossy Forest met gids is voldoende. Hierna met de jeep naar de thee plantages gegaan. Hier verbouwen ze al jaren zwarte thee. Heel erg mooi om te zien die velden! Daarna naar het museum waar je stap voor stap kan zien hoe ze van de blaadjes, thee maken. Even voelde het alsof we op de set van het Klokhuis terecht waren gekomen.

Nou echt meer dan dit was er ook niet te doen, dus al snel waren wij klaar voor onze volgende bestemming. George Town, wat zich bevind op het schiereiland Penang. Penang was het dieseltje van mijn reis. We hadden fietsen gehuurd om weer aan ons terug naar huis proces te werken. Toch voelde ik eigenlijk geen connectie met deze stad. Ik dacht dat er een leuk strand was, street art... Maar in elke stad in Maleisië had ik meer en mooiere street art gezien dan hier. Dus we doken maar weer een bar in... Gezellig spelletjes spelen met uiteindelijk 50% van de van gasten, erg leuk!
De klink tussen George town en mij werk gemaakt toen we in een museum waren. Het was een heel oud huis wat op de Unesco lijst staat. Het is ooit van een rijke Chinese man is geweest. Hier kregen we een geweldige toer. Ze vertelde niet alleen over het huis, maar ook over alles wat de man heeft gedaan, over de gebruiken en gewoontes van de Chinezen en hoe alles vroeger in z'n werk ging. Super interessant en alle vragen die wij hadden over Maleisië werden tijdens deze toer beantwoord. We wisten nu waar we heen moesten voor lekker eten, dus wij waren helemaal enthousiast en klaar om nog een laatste dag hier te vertoeven!

Om 12 uur in de nacht namen wij weer een nachtbus naar Kuala Lumpur. We hadden nog lang niet alles gezien van deze stad, dus we hebben nog even de Batu Caves bezocht. Dit is een cave met daarin een Hindoeïstische tempel. We moesten er 272 trappen voor op, dus dat deze beentjes, die ooit bruin waren in de Filipijnen, nu mooi wit en slank zijn.

Vandaag onze laatste dag, hebben we lekker helemaal niets gedaan. Straks nog even eten en dan op naar het vliegveld. Dus deze reis is nu echt aan z´n eind gekomen. Dat betekent dus ook dat ik voor nu voor de laatste keer mijn blog ga afsluiten. Hopelijk ga ik nog meer van de wereld zien en wie weet schrijf ik dan wel weer een nieuwe blog!
Voor nu is het heel jammer dat de reis is afgelopen, maar kijk ik er enorm naar uit om iedereen weer te zien en vooral weer lekker in mijn eigen bed te gaan slapen!