Nienke ay matamis

Eindelijk komt er een beetje rust en regelmaat in ons leven. Dat mag ook wel na 5 weken... Pfoe de tijd vliegt voorbij!

We hebben inmiddels redelijk contact met onze collega's in het meiden huis (dit wil zeggen we hebben eindelijk gesprekken) en kennen een aantal namen van de kinderen. Dit is nogal een opgave.. aangezien de namen variëren van Princess tot ondefinieerbare klanken.
We beginnen de dagstructuur te begrijpen en weten een beetje hoe we moeten reageren wanneer wij ineens een knuffel krijgen van een collega. De omgang met de Filipijnse collega's is nog best wel lastig. Dit varieert namelijk van NUL reactie als je hallo zegt tot een mega dikke knuffel en een kus wanneer je weg gaat. Het is dus lastig om hoogte van ze te krijgen, maar het levert ook hilarische situaties op. Bijvoorbeeld: We gaan weg en Nienke krijgt ineens, super onverwachts, een hele enthousiaste "Bye my friend" met een dikke knuffel. Nienkes reactie is goud waard! De vrouw is niet zo groot en hangt een beetje om haar middel. Nienke staat er bij met haar armen wijd van HELP WAT MOET IK DOEN?! Je weet wel.. alsof iemand die niets met kinderen heeft ineens een knuffel van een kind krijgt en niet weet wat ie moet doen. Jammer genoeg heb ik van dit moment geen foto's of filmjes.

Aangezien ik al best wel veel verteld heb over de Filipijnen, stage en reisjes vind ik het ook leuk om nu wat over Nienke en mij te vertellen.

Nienke
Voor de mensen die Nienke niet kennen. Nienke is (een beetje) gek.. Ze maakt gekke dansjes en vertelt heeeeel veel verhalen waar de clou soms ontbreekt. Vooral over vroeger. Het voelt alsof ik er een heel nieuwe jeugd bij heb. Nienke vertelt het namelijk zo levendig, alsof ik er zelf bij ben geweest.
De verhalen gaan maar over een aantal onderwerpen.
De overduidelijke nummer 1 is: broer Wout;
2 papa Rick;
3 zus Femke en mama Germa
daarna houdt het wel een beetje op.
Ik ben inmiddels helemaal op de hoogte van wat ze vroeger zoal deden op zondag.
Bijvoorbeeld: De nacht van zaterdag op zondag had Rick vaak nachtdiensten en dan nam hij Duitse broodjes mee. Dat aten ze dan lekker op in de ochtend met z'n 5e (Dit verhaal moeten de Duitse stagiaires natuurlijk vaak horen... Aangezien het DUITSE broodjes waren). Met carnaval kan Wout op de foto met Rick. Waarbij Wout zichzelf is (of ik denk eerder verkleed) en Rick aan het werk in zijn werkkleding. Nienke gaat natuurlijk ook op de foto, maar helaas blijft de Wout met een wout op de foto dan helaas uit..

Zondag was ook altijd pyjama dag. Hoe ze er dan in huize Van Aalst bij liepen... Dat laten ik even aan jullie verbeelding over... Maar als je Nienke een beetje kent (of je bent onderdeel van het gezin) ... Dan weet je misschien wel waar ik het over heb.
Natuurlijk verteld Nienke ook veel over haar vakanties van vroeger, vooral die in Denemarken! Ik hoor dan ook vaak: 'Oh weetje wat Wout vroeger altijd deed?!' 'Weetje wat papa altijd zei?!' Ik maar elke keer weer in een deuk liggen en me weer verbazen over de verhalen.

Nienke is heel goed in het trekken van lelijke koppen op hele rare momenten. Wat ze ook doet, de kinderen deze rare hoofden aanleren. Tot op heden heb ik nog geen foto's van de kinderen die dat na MOETEN doen, maar natuurlijk wel van Nienke... Ze maakt namelijk 3x in de week 100 selfies met mijn telefoon als ik even aan het douchen ben.

Deze week heeft ze besloten dat ze later luizen moeder wil worden. Ze is hier namelijk pro in geworden. Iedereen hier in de Filipijnen heeft luizen, dus ik ook kan daar niet aan ontkomen.
Shampoo gebruiken heeft weinig zin, aangezien je het 3 dagen later toch weer hebt. We doen het dus met kammen, kammen en nog eens kammen. Op internet hadden we iets gelezen over rozemarijn thee in je haar doen. Ik kan je vertellen, werk perfect! Wondermiddel...

Voor het geval het interessant is (voor ons is het namelijk essentieel). Het gaat heel goed tussen Nienke en mij. We slaan elkaar niet de hersens is en Nienke snurkt niet. Heeeel fijn!

Verhuizeeeennnnnnnn
Ik weet niet of ik het eerder vertelt heb.. Ik denk het niet... Maar op onze kamer hadden wij heel erg last van kakkerlakken. Die zijn hier in de Filipijnen behoorlijk groot! Soms hadden we er wel 3 op een avond. Ze dood trappen is niet echt een optie. Als 'ie eitjes in z'n buik heeft en je trapt erop, dan komen alle eitjes uit en dan heb je zo'n 100 kakkerlakken. We gebruiken dus een of andere chemische spray. Het probleem is alleen dat de bedoeling van het spul is, dieren doden. Wij moesten dus slapen in die lucht als wij 3 kakkerlakken gedood hebben. Niet heel gezond dachten wij. Hier waren wij wel een beetje klaar mee en gelukkig konden wij na lief vragen verhuizen naar de kamer naast ons. Hier wonen wij nu een week ongeveer. Tot nu toe nog steeds geen kakkerlak gezien! WIEEHOEEEEE! Heel erg fijn!
Ook hebben we eindelijk beide een klamboe. Niet zo'n ronde als die je normaal hebt, maar een of andere rechthoekige waardoor het meer op een graftombe lijkt dan een bed.

Daarnaast moet ik helaas mededelen dat de relatie met Max na 3 jaar verbroken is. Ik merkte toch dat we uit elkaar aan het groeien waren, ik sprak niet meer over hem en in het meiden huis had ik hem ook niet meer nodig. Ik heb een nieuwe liefde ontmoet. Jawel, hoe cliché, gewoon in de supermarkt! Ik stond met Nienke voor het schap en daar zag ik 'm al. Klein, knap, knuffelbaar, zo mannelijk en een beetje blauw! Ik was nog een beetje verlegen en wilde er niet aan toegeven, maar Nienke haalde me over en nu ben ik heel gelukkig met Koning Filip de 2e! Jup, dat is zijn naam! Waarom? Ja, we hebben elkaar ontmoet in de Filipijnen.. Als je een beetje hebt opgelet bij geschiedenis, dan weet je dat de Filipijnen vernoemd is naar deze man. Nienke is in het bezit van een lief vriendinnetje namelijk; Isabella van Portugal! De moeder van Filip de 2e. Het is reuze gezellig met z'n alle in onze kamer.

Onderzoekjes
Om toch nog even de serieuze zaken te delen...
We zijn deze week gestart met ons onderzoek. Jaaaa! We doen ook nog wat nuttigs hier. We hebben een hele boel info gekregen over wat de organisatie doet. Het belangrijkste is dat het een open instelling is. De kinderen kunnen dus in principe elk moment vertrekken als zij dat willen. Soms zijn er incidenten dat kinderen weglopen, maar ze komen eigenlijk altijd weer terug. Wij zijn er achter gekomen dat er nooit onderzoek is gedaan naar wat de kinderen daadwerkelijk motiveert om bij Preda te zijn. Tot nu toe bestaat het allemaal uit ervaring, aannames en info naar aanleiding van incidenten en gesprekken. Nienke en ik gaan de komende weken onderzoek doen naar wat de motivatie is van de kinderen. Met als doel dat de begeleiding kan inspelen op deze motivatie en de

kinderen zich meer kunnen ontplooien.

Hoe het onderzoek gaat verlopen.. Nog geen idee. Hopelijk krijgt het snel vorm. Gelukkig staat Preda erg open voor ons onderzoek en willen ze allemaal erg graag meewerken.
Klein 'voordeel'.. We werken nu 2 dagen op kantoor. Dat wil zeggen 2 dagen doorbrengen op kantoor onder onze kamer. Om 12 uur hebben we 1 uur pauze, op de foto zie je dus wat er dus gebeurd als je naar huis kan in je pauze.

Laatste puntje!
Dinsdag morgen vroeg een collega van kantoor of wij een kindje mee wilde nemen naar het jongens huis. Wat er precies aan de hand was wisten wij niet. Het enige wat we wisten was dat hij net vanaf Manilla was aangekomen. Hoe oud hij was... Geen idee. Moeilijk in te schatten, ergens tussen de 6 en de 13 denk ik. Alle kinderen (en overige mensen) zijn hier heel klein. Voornamelijk omdat ze te weinig eten hebben gehad en hierdoor niet voldoende energie hebben om te kunnen groeien. De volgende dag vroegen wij de directeur, Father Shay wat er nou precies met deze jongen was. Het bleek dat het een oud cliënt was die zijn broer miste. Hij heeft in zijn eentje de nachtbus gepakt en is naar Olongapo gereden. Dat is een rit van ruim 3 uur. Echt veilig in je eentje als kleine jongen? Denk het niet. Father Shay

vertelde ons dat het wel mee viel. Deze jongen heeft jaren op straat geleefd, dus deze busrit was een eitje voor hem. Hij kwam dus langs omdat hij zijn broer miste. Zijn broer stond al op het punt om weer terug naar zijn familie te gaan, dus de begeleiding heeft beide jongens terug naar Manilla gebracht en nu wonen ze weer samen thuis in hun oude omgeving.
Heel goed dat zo'n jonge die zijn broer komt opzoeken meteen zo goed wordt opgevangen. Je mag altijd langs komen om je familie te bezoeken. Wanneer je de reis niet kan betalen, dan kan familie het declareren bij Preda. Heel bijzonder om voor een aantal maanden deel uit te maken van deze organisatie!