Vandaag is het zover; we gaan naar de Everglades! We zijn allebei vroeg wakker dus we kunnen mooi op tijd die kant op. Maar eerst gaan we lekker ontbijten bij ons motel. Het is voor het eerst dat er ontbijt inclusief is en als Anne en ik de ontbijtzaal (lees: de lobby) inlopen kijkt Anne naar de tafel waar "alles" op staat en zegt "euh.. is dit het?" Ja.. dat is het.. blijkbaar. Het ontbijt hier bestaat uit boterhammen die je in een broodrooster kunt doen. Er liggen cupjes met jam naast en dat is het dan. Meerdere opties zijn er niet. Nouja, gelukkig zijn we al snel tevreden want zelf hadden we alleen maar een pak crackers met pindakaas dus dit zorgt voor wat afwisseling :)
Als we het ontbijt op hebben stappen we om 08:15 uur in onze auto en rijden we naar de Everglades. De ingang van het park ligt op nog geen 20 min. van ons motel dus dat is mooi. Er gaat letterlijk maar 1 weg naartoe en iemand heeft ons uitgelegd hoe we daar moeten komen dus hoe moeilijk kan het zijn. Blijkbaar heel moeilijk, want we presteren het om van die weg af te raken waarna we bij een gevangenis uitkomen en daar iets verder voorbij loopt de weg dood. Oke.. vreemd, want we hebben toch echt de borden gevolgd. We rijden een stukje terug en slaan op de gok maar een andere weg in. Dit blijkt gelukkig de goede weg te zijn en 5 min. later rijden we het park binnen. We stoppen bij Ernest F. Coe Visitor Center waar we een park-map krijgen en onze route kunnen uitstippelen. Nu is dat ook niet echt een hele uitdaging, want via deze ingang is er maar 1 route; een weg van 61 km lang richting het zuiden die uitkomt bij zee en dan moet je weer helemaal terug. Oke we gaan er voor! We vinden het wel best spannend, want overal langs de weg staan borden dat er krokodillen (of eigenlijk moet ik zeggen "alligators" want blijkbaar is er een verschil tussen beide dieren, dus vanaf nu noem ik ze alligators) langs de weg liggen en dat je moet oppassen met je snelheid. Gelukkig rijdt Anne en hebben we cruisecontrol dus dat komt goed.
Op deze route naar het meest zuidelijke stukje van het park zijn 6 stopplekken waar je een hike kunt doen en Anne en ik stoppen natuurlijk direct op de eerste stop; Royal Palm. Als we uit de auto willen stappen worden we omringt door gigantische aasgieren die op alle andere geparkeerde auto's zitten. Ik stel voor dat Anne als eerste uitstapt maar die ziet dat niet echt zitten haha. Dicht bij de parkeerplaats staan borden dat je je auto moet afdekken met zeil omdat die beesten blijkbaar je halve auto kunnen slopen (ze trekken met hun snavels alle rubbers van je auto af als tijdverdrijf). Omdat we
Kim Lubbelinkhof
12 chapters
15 Apr 2020
January 17, 2017
|
Everglades NP, Florida
Vandaag is het zover; we gaan naar de Everglades! We zijn allebei vroeg wakker dus we kunnen mooi op tijd die kant op. Maar eerst gaan we lekker ontbijten bij ons motel. Het is voor het eerst dat er ontbijt inclusief is en als Anne en ik de ontbijtzaal (lees: de lobby) inlopen kijkt Anne naar de tafel waar "alles" op staat en zegt "euh.. is dit het?" Ja.. dat is het.. blijkbaar. Het ontbijt hier bestaat uit boterhammen die je in een broodrooster kunt doen. Er liggen cupjes met jam naast en dat is het dan. Meerdere opties zijn er niet. Nouja, gelukkig zijn we al snel tevreden want zelf hadden we alleen maar een pak crackers met pindakaas dus dit zorgt voor wat afwisseling :)
Als we het ontbijt op hebben stappen we om 08:15 uur in onze auto en rijden we naar de Everglades. De ingang van het park ligt op nog geen 20 min. van ons motel dus dat is mooi. Er gaat letterlijk maar 1 weg naartoe en iemand heeft ons uitgelegd hoe we daar moeten komen dus hoe moeilijk kan het zijn. Blijkbaar heel moeilijk, want we presteren het om van die weg af te raken waarna we bij een gevangenis uitkomen en daar iets verder voorbij loopt de weg dood. Oke.. vreemd, want we hebben toch echt de borden gevolgd. We rijden een stukje terug en slaan op de gok maar een andere weg in. Dit blijkt gelukkig de goede weg te zijn en 5 min. later rijden we het park binnen. We stoppen bij Ernest F. Coe Visitor Center waar we een park-map krijgen en onze route kunnen uitstippelen. Nu is dat ook niet echt een hele uitdaging, want via deze ingang is er maar 1 route; een weg van 61 km lang richting het zuiden die uitkomt bij zee en dan moet je weer helemaal terug. Oke we gaan er voor! We vinden het wel best spannend, want overal langs de weg staan borden dat er krokodillen (of eigenlijk moet ik zeggen "alligators" want blijkbaar is er een verschil tussen beide dieren, dus vanaf nu noem ik ze alligators) langs de weg liggen en dat je moet oppassen met je snelheid. Gelukkig rijdt Anne en hebben we cruisecontrol dus dat komt goed.
Op deze route naar het meest zuidelijke stukje van het park zijn 6 stopplekken waar je een hike kunt doen en Anne en ik stoppen natuurlijk direct op de eerste stop; Royal Palm. Als we uit de auto willen stappen worden we omringt door gigantische aasgieren die op alle andere geparkeerde auto's zitten. Ik stel voor dat Anne als eerste uitstapt maar die ziet dat niet echt zitten haha. Dicht bij de parkeerplaats staan borden dat je je auto moet afdekken met zeil omdat die beesten blijkbaar je halve auto kunnen slopen (ze trekken met hun snavels alle rubbers van je auto af als tijdverdrijf). Omdat we
niet weten of we daarvoor wel verzekerd zijn nemen we het zekere voor het onzekere en gooien we twee stukken zeil (die je ergens uit een bak kunt pakken) over onze auto en gaan dan op pad. We gaan de Anhinga Trail lopen, een wandeling van 1,2 km, door een groot stuk moeras. De tocht begint gelijk goed, want er ligt een mega alligator langs de kant van het wandelpad in de bosjes, aan het water. Er zit een klein stenen muurtje voor gelukkig! De rest van de route wandelen we over een soort houten brug over het water waarin we zowel alligators zien zwemmen als schildpadden, erg gaaf! Hoewel het nog vroeg is begint het ook al echt heel warm te worden (zo'n 27C) dus we lopen deze trail heerlijk in de zon, al ben ik natuurlijk overal op m'n hoede voor loslopende alligators.
Ik kan wel een uur schrijven over alle trails die we gedaan hebben maar er over schrijven en het gezien hebben zijn toch twee hele verschillende dingen dus ik zal de rest van de tocht kort samenvatten. Tijdens onze route naar het zuidelijkste punt stoppen we nog bij 4 andere punten waar we korte trails lopen, waarna we uitkomen bij het Flamingo Visitor Center dat helemaal onderin het park aan de kust ligt. Zoals de naam al doet vermoeden zijn hier flamingo's, maar jammer genoeg voor ons is het nu winter en laten de flamingo's zich hier rond deze tijd niet zien. Wel zwemmen er Manatees in het water hier. We hebben over een paar dagen ook een snorkeltocht geboekt met Manatees in het
wild, maar we hebben ze tot dusver nog niet in real-life gezien dus we gaan langs het water staan om te kijken of we er een zien. Het duurt niet lang of er komt een Manatee met haar jong aan het oppervlak (want blijkbaar halen deze zee-koeien boven het water adem, dus ze komen steeds weer even omhoog). Erg cool!!
We kijken wat rond, relaxen even aan het water en lunchen wat crackers met pindakaas vanuit onze kofferbak, waarna we onze weg terug naar de ingang gaan inzetten. Het is ondertussen 12:00 uur en we willen vanmiddag graag een airboot tocht gaan maken, maar deze tochten worden helemaal in het meest westelijke puntje van het park aangeboden en omdat er geen weg dwars door het park loopt moeten we eerst weer helemaal terug naar de meest oostelijke ingang waar we ook vandaan zijn gekomen, waarna we vervolgens een uur noordelijk moeten rijden om daarna nog eens twee uur te moeten rijden naar de meest westelijke ingang van het park (bij Everglades City). We hebben op internet gelezen dat het niet handig is om online te reserveren voor de boottocht maar om daar maar gewoon naartoe te komen, dus we zijn benieuwd!
Na wat oponthoud te hebben gehad vanwege wegwerkzaamheden (wat best spannend is om hier langs de weg te werken lijkt me, want om de haverklap zagen we mega alligators langs de kant liggen.. Ze kunnen geloof ik niet direct de weg oplopen omdat ze meestal langs het water liggen te relaxen, maar je weet maar nooit natuurlijk), komen we tegen 15:15 uur aan in Everglades City, waar we ons melden bij Captain Jacks Airboat Tours. Hier kunnen we een ticket kopen waarna we een klein stukje terug moeten rijden richting het water, omdat daar de airboats aan de steigers liggen. Daar aangekomen moeten we even een paar minuten wachten. De vrouw die ons ziet zitten vraagt of we een baby alligator willen vasthouden die daar in een rescue centre zit. Euhm.. nee denk het niet. Anne wil wel en zegt dat het beest zo vreemd aanvoelt dat ik hem uiteindelijk ook maar even vasthoudt omdat ik ook nieuwsgierig ben geworden (ben er niet trots op). Inderdaad, zo hard en schubberig hij er uitziet, zo zacht voelt hij aan, heel vreemd. Als we het diertje (toch nog wel ruim een halve meter lang) teruggeven komt onze kapitein (Jerry) net aangelopen en kunnen we op de airboat stappen. Ik had er zelf nog nooit van gehoord, maar een airboat is een boot met een me-ga propeller achterop de boot waardoor je vooruit geblazen wordt. Samen met een ander stel zitten we op deze boot (lees: bootje, want meer ruimte voor andere mensen is er ook niet echt). Ik vraag aan de kapitein of er ook gordels zijn of iets dergelijks waarop hij antwoord "nee, want als je vervelend bent kan ik je er niet vanaf gooien".. Ha-ha leuk zo'n grapje, maar ik ben er niet echt gerustgesteld op want ik heb begrepen dat deze dingen best hard kunnen gaan. Het vooruitzicht om in een rivier/moeras te vallen dat propvol zit met alligators klinkt me niet echt aantrekkelijk in de oren
dus ik ga maar gezellig dicht op Anne zitten, die nergens bang voor schijnt te zijn. Omdat de propeller mega veel lawaai maakt krijgen we van die grote bescherm-dingen op onze oren en dan varen we rustig het water op. Oke, dit is wel relaxt, lekker beetje rondtoeren op zo'n boot in ons hempje, pal in de zon. Dit kunnen we wel volhouden. Niet veel later wordt de route die we volgen heel erg nauw (de airboat past echt nog maar net tussen beide, met bomen begroeide kanten, door) en precies op dat moment laat Jerry zien dat die airboat veel harder kan dan we net gedaan hebben. Tjeeeempie wat kan dat ding hard. We scheuren door de nauwe waterweggetjes heen, linkaf, rechtsaf, u-bochten, etc. en ik bedenk bij mezelf dat ik suuuper blij ben dat die Jerry zo goed kan sturen met dat ding, want als we met deze snelheid ergens tegenaan zouden knallen zouden Anne en ik letterlijk gelanceerd worden. Hoezo zijn er geen riemen nodig op dit ding? Nougoed, na een poosje ben ik wat gewent aan de snelheid en durf ik zelfs met een arm een beetje te filmen en wat foto's te maken
dus dat is leuk. Omdat het al wat later op de middag en erg warm is hebben de alligators zich wat teruggetrokken dus zijn ze moeilijk te zien. We vinden het wel prima, want we hebben ze vandaag al wel gezien gelukkig, dus we genieten van onze boottocht waaraan na ruim een uur jammer genoeg weer een einde komt. Maar wat gaaf zeg!! De tocht ging echt diep door het moeras en een soort van jungle (moeilijk te beschrijven).
Omdat het ondertussen 16:30 uur is en we vanavond slapen in Fort Myers (wat nog 1,5 uur rijden blijkt te zijn) stappen we snel in onze auto en rijden we in een streep naar ons motel want we zijn best moe. We blijken in de spits te rijden dus we doen er wat langer over, maar tegen 19:00 uur komen we eindelijk aan bij de Travelodge in Fort Myers. Hier moeten we een half uur wachten om te kunnen inchecken vanwege de drukte, maar dan hebben we eindelijk onze sleutel en lopen we naar onze kamer. Deze blijkt in een apart gebouw te zijn en als we de gang van dit gebouw binnenkomen (nadat we een jongen de weg gevraagd hebben, want we konden het niet vinden omdat de receptioniste ons de verkeerde kant op had gewezen) komt een dikke stank ons tegemoet. Net alsof je een rokersruimte binnen komt. Getver, hoe kan dat nou weer?! Nouja, snel naar onze kamer dan maar. Anne doet 't pasje in de deur, de deur vliegt open en een nog ergere stank komt ons tegemoet! Alsof je een rokersruimte binnenloopt waar 10 vieze kattebakken staan. IEL!!!! Dit kan niet kloppen. Ik bekijk snel onze reservering en jahoor, tijdens het boeken gisteravond heb ik blijkbaar niet goed opgelet; we hebben een rokers-kamer gereserveerd. Nou dat gaat hem dus niet worden. De matrassen van de bedden zien bruin van de rook, de muren zijn mega geel en er kan geen raampje los. Dit overleven we niet! Ik loop terug naar de balie maar hier staan nog 10 andere mensen te wachten om in te checken en ik begrijp van iemand dat het hotel is volgeboekt, dus een andere kamer kunnen we wel vergeten. Er zit dus niets anders op dan hier te slapen. Bah!! In de kamer pak ik mijn sjaal, spray die helemaal onder de deo en parfum en knoop deze om m'n gezicht heen om de stank nog een beetje te kunnen harden. Ik klaag een eind in het rond terwijl Anne het allemaal beter schijnt te kunnen handelen; ze klaagt geen een keer (terwijl ik nog liever onder de brug zou slapen dan hier denk ik).
We dumpen onze spullen en gaan snel naar buiten, op zoek naar een eettentje. Als we de deur van onze hotelkamer hebben open gedaan staat de jongen (een beetje een engerd) aan wie we de weg hebben gevraagd tegenover ons en vraagt ons of we "zin hebben om te partyen". "Euh nee bedankt maybe later" en we maken dat we bij de uitgang komen. Omdat we allebei moe zijn en geen zin meer hebben om in de auto te zitten (daar hebben we vandaag al met al bijna 6 uur in doorgebracht) lopen we naar het eerste beste eettentje dat in de buurt zit. Dit is de Winghouse. Nooit van gehoord en het ziet er wel oké uit dus we gaan aan een tafeltje zitten. Er zitten voornamelijk mannen en we denken dat het een soort sportcafé is ofzo omdat er wat tv's hangen, maar als we vervolgens bediend worden door een serveerster die in haar onderbroek loopt en een piepklein topje
aanheeft snappen we waarom hier alleen (voornamelijk) mannen zitten. Volgens mij is het een soort Hooters ofzo.. Nouja, kan het schelen. We hebben zin in eten, dus we blijven maar gewoon.
Tijdens het eten zijn er voor de deur allemaal jongens met motoren in de weer (heen en weer aan het racen, cool aan het doen) en na een half uurtje besluiten we om het maar voor gezien te houden. Helaas voor ons moeten we weer terug naar onze stinkerige hotelkamer. We inspecteren eerst even of de gang vrij is (van engerds) en glippen dan snel onze kamer in. Hier blijkt dat we ook nog een ander kamergenootje hebben; een salamander. Dus alle koffers en tassen dicht, voordat 't beest hier vannacht in gaat kruipen. Ik knoop de sjaal weer om m'n gezicht, hou m'n sokken aan in bed en hoop van harte dat ik snel in slaap val zodat we hier morgen weer zo snel mogelijk weg kunnen. Geloof niet dat ik ooit op zo'n ranzige plek heb geslapen.. ever!
Create your own travel blog in one step
Share with friends and family to follow your journey
Easy set up, no technical knowledge needed and unlimited storage!