Cocoa Beach!

Vanmorgen werden we wakker met het besef dat er vandaag geschiedenis geschreven gaat worden: Trump wordt vandaag president van de USA. Hoe is het mogelijk? We hebben aan de medewerker achter de balie van dit motel gevraagd of er nog dingen van belang zijn voor vandaag om te weten (misschien zijn er winkels dicht of is het een landelijke feestdag ofzo) waarop deze man antwoord: M'am there is nothing to celebrate today.. it's just business as usual! Oke, duidelijk geen Trump-aanhanger deze man.

We doen het lekker rustig aan vanmorgen en besluiten om er vandaag echt een relaxt dagje van te maken. Als we tegen 10:30 uur zijn uitgecheckt en Anne afscheid heeft genomen van haar koffer (die heeft ze hier in de prullenbak gegooid omdat ze gisteren dus een nieuwe koffer heeft gekocht en twee koffers meeslepen is niet handig) gaan we op weg naar Cocoa Beach. Anne heeft gisteren op internet gelezen dat dit een mooi strand zou zijn, dus daar gaan we. Het is niet super ver rijden; een half uurtje later zijn we er en hebben we een parkeerplek gevonden waarna we een bon uit het parkeerautomaat willen halen maar deze schijnt niet te werken. We proberen het opnieuw en begrijpen dan dat hier blijkbaar geen bonnetje uitkomt, maar we hebben nu dus wel 2x het dagtarief betaald. Dom! Nouja, gelukkig was het niet heel duur.

Binnen 2 minuten lopen zijn we op het strand aangekomen waar we twee ligstoelen uitkiezen (kost voor een hele dag $7,50 per ligstoel, maar dat vinden we prima) en ons installeren. Hier kunnen we het wel even volhouden; we hebben allebei onze e-reader bij ons en met het geluid van de zee en de palmbomen om ons heen zijn dit de perfecte omstandigheden om hier nu te zijn. Heerlijk! Tussendoor lunchen we nog een keer in een strandtentje hier dichtbij terwijl Trump ondertussen tot president is benoemd, maar niemand die daar hier wat om lijkt te geven. Er staat een tv aan, maar deze staat gewoon ingesteld op de sportzender en het lijkt net of mensen hier er de strategie op nahouden "als ik het niet zie dan is het er ook niet". Erg bijzonder! De dag gaat dus voorbij zonder dat we dan ook maar iets meekrijgen van de inauguratie en alles wat zich daar omheen afspeelt. Lekker rustig!

Tegen 16:00 uur pakken we ons boeltje in en gaan we op weg naar ons motel in Fort Pierce, wat nog anderhalf uur rijden is. Het is vanwege de spits wat drukker dus we doen er wat langer over. Eigenlijk hadden we in Port Sint Lucie willen slapen, maar dit bleek

een stuk duurder te zijn dan wat we gewent waren, dus hebben we gewoon wat in de buurt gezocht. Uiteindelijk komen we rond 17:45 uur aan bij ons motel waar het enige tijd duurt voordat we kunnen inchecken omdat de vrouw die ons helpt nieuw is. Omdat het allemaal zo lang duurt krijgen we een gerenoveerde kamer toegewezen met twee bedden en een laminaat vloer (dat laatste lijkt oninteressant maar dat is het zeker niet, want in alle motelkamers ligt hier viezige oude vloerbedekking waar we niet met onze blote voeten op durven te lopen, dus laminaat en een gerenoveerde kamer is een verademing). Als we na het inchecken nog maar net 1 tel op onze kamer zijn gaat de telefoon; het is de vrouw van de receptie met de vraag of het allemaal lukt en of de kamer naar onze zin is. Wauw, wat een service zeg. Anne geeft aan dat haar WiFi het niet doet en stelt voor om even naar de receptie te komen, maar dat hoeft ze niet te doen, ze komen naar ons toe. Ik heb nog niet opgehangen of er staat al iemand voor de deur (terwijl we niet eens echt dicht bij de receptie zitten). Jeetje dat is snel, zeg ik tegen de vrouw die aan is komen snellen. Ze geeft aan dat ze gerend heeft. Het lijkt wel of ze denken dat we beroemdheden zijn ofzo, dit soort service zijn we niet gewent!

Als we even wat hebben rondgehangen in onze fijne motelkamer en ons allebei gedoucht hebben gaan we buiten de deur op zoek naar een eettentje. Omdat ons motel tegen

Cracker's Barrel aanzit, een country store met een restaurant er bij, wandelen we daar naar toe. In de winkel gaan we op zoek naar wat souvenirs voor de thuisblijvers maar dit blijkt moeilijker dan gedacht, dus na een tijdje geven we de zoektocht op en gaan we wat eten. Het is net of je bij je grootouders eet. Ze serveren gewone borden met aardappels en worteltjes en het is allemaal erg lekker! Naast ons zit een wat oudere man met een Trump-petje op. Ik denk dat hij zijn vrouw mee uit eten heeft genomen op deze voor hem zo feestelijke dag. Propvol rollen we, via de winkel (waar Anne alsnog een souvenir koopt, ik niet; sorry voor de thuisblijvers), terug naar onze motelkamer, waar nog wat lezen en dan alweer in slaap vallen. Echt een lekkere relaxt-dag was het vandaag! Op naar morgen :)