Vanaf het vliegveld krijg ik een lift naar het plaatsje Nelson. Ik kom aan bij een hostel en tot mijn verassing is dit een klein paradijsje. Het weer is heerlijk en zwembad lekker fris. Vrienden zijn snel gemaakt en samen hebben we een goede tijd. Een post op facebook voor een vraag naar travelmates zorgt voor een ontmoeting met een Fransman. We gaan naar het park en naar het strand. Een aardige jongen en we besluiten een stukje samen te reizen in zijn campervan. Eerste stop: Abel Tasman.

Een vroege ochtend maar niet voor niets. De boot staat op ons te wachten. Of eigenlijk de trekker, die de boot rijd naar het water. Een grappig gezicht hoe de trekker de zee in rijd. En dan wordt de boot losgekoppeld en varen we met volle vaart. Een stop om na een grote steen te kijken, de tweede stop is interessanter. Een zeehondenfamilie ligt hier lekker van het zonnetje te genieten. En dan de eindstop van de boot. We komen aan op een mooi strand. De schipper geeft ons een tip: houd de zee aan je rechter hand en je komt er vanzelf. A eitje zeg! Zo lopen we 2 uur met de zee aan onze rechter hand, en werkelijk prachtige uitzichten overal. Een Spaanse jongen van de boot loopt met ons mee. Hé nog maar een uur lopen zegt de Spanjaard. Ik en de Fransman kijken elkaar aan. Maar we moesten 6 uur lopen toch? Nee we worden op het volgende strandje opgepikt. Noooo, wij hebben geen retour geboekt wij wilden terug lopen. We zeggen gedag tegen de Spanjaard en lopen het hele stuk weer terug. Dan zijn we weer op het strandje, vanaf hier is het nog maar 6 uur lopen ;) Maar echt een straf is het niet, want de mooie uitzichten blijven volgen overal.

We ontmoeten een Nederlandse jongen en aan het einde van de tocht belonen we onszelf met een koud drankje. Die hebben we wel verdiend naar al die meters en naar al die verse muggen of sandfly- bulten want deze waren niet lief voor me. Vampieren zijn het, zij kunnen blij gaan slapen met een buik vol vers bloed. Maar ik, de eerste nacht in de campervan kan ik alleen maar krabben.