Vroeg naar bed want we hebben onze energie morgen hard nodig. Die volgende ochtend staat mama Bau namelijk op ons te wachten voor een tocht van 2 dagen. Corine, een Nederlandse, Amerikaan, een Zwitserse en ik binden onze veters goed vast en volgen mama Bau dan door de rijstvelden, dorpjes en op de berg. Want achter deze berg is haar huis en daar zullen we deze nacht verblijven. Lopen in deze omgeving is geen straf, het is heerlijk weer en de omgeving zo mooi en groen. Ook leuk om door alle kleine dorpjes te komen. De mensen leven hier nog op hele simpele zelfvoorzienende wijze. Sinds zes jaar bestaat de scooter hier pas verteld Bau en dat is goed aan de standvastige cultuur te merken. Want waar er in de rest van Vietnam zo goed als geen traditionele kleding meer wordt gedragen gebeurd dat hier nog wel. Al zal het toerisme hier de laatste jaren ook invloed op hebben.

Bau verteld dat er hier verschillende stammen zijn met hun eigen tradities. Ik vraag naar haar familie en ze vertelt me dat ze 3 kinderen en een stuk of 7 kleinkinderen heeft. En heel gebruikelijk is het hier dat de familie samen in een huis woont. Ook haar zoon, schoondochter en 4 kleinkinderen wonen in het houten huis. En vandaag nog 5 extra kinderen erbij. 5 hongerige kinderen wel te verstaan.

Als we aankomen genieten we nog even van het zonnetje maar als die weg is is het koud. We gaan naar binnen en verzamelen ons om het vuur. Al een uur wordt er gekookt op dit vuur en voor zoveel mensen ben je nog wel even bezig. Leuk om te zien hoe ze alles klaarmaken, en bijna alles zelf verbouwd (rijst, groente) of van eigen dieren zoals het varken dat we later eten. En dat het eten met liefde is gemaakt proef je goed.

Na een ontbijt met een grote berg pannenkoeken, hebben we een verkleedpartijtje. We mogen de traditionele kleding aan die Bau zelf heeft gemaakt. En er zit een hoop werk in deze pakjes. Zo ongeveer een jaar om alles te borduren, naaien en te verven met natuurlijke producten. En al staat het heel schattig bij Bau en haar familie wijzelf lijken soort van ninja strijders in deze kledij.

Het is tijd om weer te gaan. Het is heerlijk zonnig maar dit verandert als we bijna op de berg zijn geklommen. Het wordt kouder en een dikke laag mist omringt ons. En de tocht is niet mis. Steile hellingen en de hoogte maken me duizelig. Maar dan zijn we op de top, en heel bijzonder maar er wonen hier nog mensen ook. En er is zelfs een restaurantje! Tijd om weer even op te laden met jaja hoe verrassend rijst!