Korte trip
Omdat ik geen mens ben voor georganiseerde trips besluit ik op zoek te gaan naar mensen die een roadtrip willen doen naar de Great ocean road. Dit is een van de mooiste kustroutes ter wereld. Op het wereldwijde web vind ik iemand met een auto en hetzelfde plan. Klinkt goed niet? Nog diezelfde dag drink ik thee met deze iemand (Afrikaans-Australische man) en 4 andere backpackers die het avontuur ook wel willen aan gaan.

Last minute voor vertrek van de trip zeggen twee meiden af, oké nog steeds met z'n drieën. Ik pak mijn tas en loop naar het afspreek punt. De man nog in zijn nette pak van werk begroet me vriendelijk. De derde persoon heeft ook afgezegd.. maar laten we gaan met z'n tweeën. Shit waarom zegt hij dat niet eerder. Maar goed ik sta hier nu met mijn tas gepakt, en een man die staat te popelen om te gaan. Ik stap in de auto.

We praten over koetjes en kalfjes en gaan op weg. Maar na een minuut of 10 hoor ik hem niet meer praten. Want een gevoel van paniek betreed mijn gedachten. Oneerlijk want deze man lijkt me volkomen betrouwbaar. Wat is er? is wat hij zei. Ik probeer uit te leggen wat er aan de hand is, waarop zijn woorden zijn: ga niet in tegen je gevoel, luister naar wat je hart je zegt. Even later en een les rijker sta ik weer bij mijn hostel. Een korte trip.

Pikkedief
Een prachtig uitzicht, het zonnetje schijnt. Mensen genieten hier op het dakterras met een drankje in hun hand. Mensen zoals ik. De mensen met wie ik ben, ik ken ze nog niet lang maar ze voelen als vrienden. Gesprekken worden gevoerd, en gaan van het ene onderwerp naar het ander. Zo gaat het over het verliezen van spullen. Ik heb alles nog! Bijgelovig als ik ben, zoek ik naar hout. Geen hout, ik klop mijn uitspraak af aan de stenen tafel.

Die avond maken we de stad onveilig, en dansen tot in de late uurtjes. Na de KFC leeg te hebben gegeten gaan we naar huis. Een taxi is voor mietjes, wij helden besluiten te lopen. Een half uur later, ben ik een ijspegel maar kan ik eindelijk in mijn heerlijke bedje. Voor eventjes dan. Want wanneer je een kamer met 16 andere deelt is het mogelijk dat mensen vroeg ontwaken. En als die mensen dat dan ook niet stilletjes doen dan heb je gewoon pech. Een kort nachtje dus. Met dit gegeven, kauwgom plakken in mijn bed, en een lucht die niet naar rozen ruikt besluit ik te verkassen.

Geen probleem. Zo pak ik mijn spullen in en haal mijn belangrijke spullen uit mijn kluis. Een h&m tasje, met een kapotte broek, een foto van mij en een koala en o ja mijn paspoort, camera, creditcard en 100 dollar.

Ik breng mijn spullen naar mijn nieuwe kamer. Eerst maar mijn backpack, en even naar de receptie. De rest haal ik daarna op en breng ik naar mijn kamer. Hier val ik als een blok in slaap. Ik bestempel deze zondag als een luie rustdag. Waarin mijn grootste activiteit een wandeling naar de supermarkt op de hoek is.

Maar dan komt het besef. Waar is mijn witte h&m tasje. Shit. Ik zoek overal. En vraag aan iedereen. En zoek nog een keer. Maar nee hij is weg. En nachtmerrie voor elke reiziger. Ik zet mijn creditcard stop, ga naar de politie, en vraag een nieuw paspoort aan. Hopen dat de karma z'n ding doet bij de nieuwe eigenaar van mijn spullen :(