Met de bus arriveren we midden rond de klok van 5 op een plaats ergens in het plaatsje Ninh Binh. Met wat andere backpackers bellen we een taxi en worden we gebracht naar het treinstation. Een oud treinstation, die tegenwoordig als hostel dient. Als we in de aankomsthal aankomen worden we verwelkomt door een man die geen Engels praat. Een lieve man, want hij ziet dat we nog niet zijn uitgeslapen en haalt wat kussens en een dekentje voor ons en we mogen op een bankje verder slapen. Als ik wakker wordt zie ik al veel mensen aan het ontbijt zitten. Ik wrijf het slaapzand uit mijn ogen en schuif aan voor een pannenkoek. Klinkt lekker niet? Dat was het ook de eerste twee keer. Maar bij een keus uit eieren of noedels is pannenkoek nog het beste en dat is dan ook wat ik al weken eet als ontbijt. Met moeite schuif ik deze pannenkoek dan ook naar binnen. Maar iets is altijd nog beter dan niets.

We maken een plan voor de dag. We besluiten een scooter te huren. We rijden een stuk en parkeren dan onze scooter. We hebben trek en lopen langs wat eetkraampjes. Ik kijk op de menulijst en ben verbaasd. Ik wist dat geit hier een delicatesse was, maar dat geitenbloed hier ook onder valt vind ik toch wel speciaal. De geitenbloedpudding slaan we over, en opeens hebben we ook niet zo veel honger meer.

In plaats daarvan stappen we op een bootje. We varen door prachtige wateren met rotsen. Als we door de grotten heen varen moeten we bukken want soms is het plafond erg laag. Maar mooi is het hier wel! We rijden weer terug. Het is bijna TET, het Chinese nieuwjaar en ook de Vietnamese vieren dit feest. Ik kijk dan ook niet meer gek op als er een mandarijnen boom op een scooter langs komt. Deze boompjes zie je overal deze tijd, zie het als onze kerstboom. Ik verbaas me sowieso niet meer over wat ze allemaal meenemen op die tweewieler. Of het nou bomen zijn een dood varken. En zelfs zie ik die dag iemand rijden met 5 levende varkens in een net van gaas achter op zijn scooter. Het kan in Vietnam.

De volgende dag schijnt het zonnetje volop. We huren een fiets en verkennen de omgeving. We fietsen naar een tempel en vinden hier naast een mooie tempel de grootste horror wc van Vietnam. Denk aan ontlasting en spinnen. Corine komt in shock terug. Een vrouw komt naar haar toe, wil je even betalen?

Als de middag tegen de avond loopt fietsen we naar een berg die we gaan beklimmen. Vele treden later komen we aan op de top. Langzaam zien we de lucht veranderen in eentje met roze kleuren. Het uitzicht is prachtig, zo blijven we even zitten genieten.

Als we weer op de begane grond zijn stappen we op de fiets. Maar het fietsen gaat niet heel voorspoedig. De band van Corine is zo goed als leeg en ze rijd zo’n kilometer per uur. Ondertussen wordt het ook donker. En Vietnamese fietsen doen niet aan fietslampen. Maar we overleven en komen aan op bestemming.