Van horen zeggen schijnt het noorden van Vietnam wonderschoon te zijn met zijn bergen en rijstvelden. Deze dag nemen we dan ook de bus naar het noordelijke plaatsje Sapha. We komen aan en zien helemaal niks van dit alles. Een dikke mist hangt over het bergdorpje en we rillen, want het is hier zo koud. We lopen het dichtstbijzijnde restaurantje binnen en bestellen eten. In dit soort restaurantjes gaat het er vaak net wat anders aan toe dan in onze westerse eettentjes. Zo rent er een jongen naar de keuken met een vis van een meter in een net. En komt er later een dood varkentje in een kistje naar binnen. En als je een beetje gezond wilt doen kun je hier ook een drankje krijgen uit grote potten gevuld met slangen, zeepaardjes en andere gekke dingen.

Buiken vol, we gaan met de taxi naar Mikumi’s homestay. We komen aan bij een klein huisje en we worden enthousiast verwelkomd door 3 honden. Dan leidt de huismoeder Mikumi ons naar ons warme nestje voor vanavond. Deze bestaat dit keer uit een dun matrasje op zolder. Meer moet je ook niet verwachten bij een homestay, maar gezellig is het hier wel! Naast honden lopen er ook kinderen, andere familieleden en backpackers rond. En als we dan naast geknor van een varken ook piepende honden geluidjes uit het schuurtje horen komen smelt ik volledig. Wat een lieve puppy’s, nog maar 3 weken oud!

Binnen wordt er een vuurtje aangestoken, heerlijk warm en met alle koukleumen rond het vuur wordt het nog een gezellige avond. Het vuur is niet alleen voor onze koude handen. Boven het vuur hangen grote stukken vlees. Of zeg maar een varkenshoofd en de rest van zijn lichaamsdelen

Als ik wakker wordt zie ik zonnestralen door het zolderraam komen. Snel ga ik naar buiten en pas dan zie ik op wat voor mooie en bijzondere plek we zijn beland. Het uitzicht vanaf het huis is namelijk prachtig. Bergen en rijstvelden wisselen elkaar af. En van de kou is ook niks meer te merken. Die dag trekken we onze hike schoenen aan om de omgeving eens te verkennen. Een meisje uit het dorpje leidt ons de weg.

Een meisje zo oud als ik, maar dan met een man en kinderen. Ze verteld dat vrouwen hier vroeg trouwen, sommige meisjes zelfs al op hun 14e levensjaar. Een beetje geluk met je partner moet je trouwens wel hebben want deze wordt meestal uitgekozen door je ouders.

Het meisje leidt ons door de mooiste plekken. Ook andere vrouwen van het dorp hebben zich gevoegd bij onze wandeling. Na de vele regen van gisteren is het erg fijn dat ze ons een hand aanbieden bij de gladde stukken. Zelf zijn ze niet anders gewend en ook de kleine kinderen passeren de moeilijkste en gladste stukken als berg geitjes. Op wonderbaarlijke wijze red ik het om zonder in de modder te vallen terug op bestemming te komen. Het was een mooie dag die we afsluiten met een lekker familiediner. En ik moet er echt aan geloven want het enige wat ze ons aanbieden zijn stokjes. Meestal weet ik wel ergens een lepel vandaan te vissen maar nu moet ik het toch maar eens leren. Heel gladjes kom ik er niet vanaf, en schoon evenmin. Maar uiteindelijk is mijn buik vol en gaat het eten met stokjes al een stukje beter.