Maar na een nachtje spoken is het toch de dag dat ik weer een lange busreis ga maken. En dit keer jawel jawel, naar Vietnam! En een gek gevoel, want dit zal de laatste keer zijn deze reis dat ik helemaal alleen ga!

Na een vermoeiende reis kom 3 uur later dan gepland aan in Vietnam. Een motor taxi brengt me het laatste stukje naar het hostel en daar aangekomen check ik alle gezichten op die van mijn zus. Al snel komt er een werknemer naar mij toe; a jij moet het zusje van Corine zijn?! Ja, waar is ze? Ze is uiteten met wat mensen. Oke, zelf heb ik ook honger en zoek dus een restaurantje op. Ik beland 10 meter naast het hostel waar ik een menu kaart in het Vietnamees voor me krijg. Een groepje jonge Vietnamese jongens zitten naast me en ik vraag aan ze wat er op de kaart staat. Ze leggen het me uit, en we raken aan de praat. Als ze weg lopen zeggen ze, je hoeft niet te betalen dat hebben wij al gedaan! Welkom in Vietnam.

Terug bij het hostel wacht ik in volle verwachting. En als er dan een taxi aankomt weet ik dat daar mijn zus in zit. Ik spring op en ren naar de deur. Na 4 maanden geen bekend gezicht meer te hebben gezien, ben ik heel blij om mijn lieve zus in de armen te vallen.
En dan wel iets heel toevalligs. Beide hebben we flinke kiespijn. We besluiten dan ook om de volgende dag naar Ho Chi Min te gaan om een bezoekje aan de tandarts te brengen. Maar eerst gaan we die ochtend naar de drijvende markt. Een grappige vrouw vaart ons tussen de bootjes met allerlei etenswaren. Er worden dealtjes gemaakt en meloenen van de een naar de andere boot gegooid. Het is nog vroeg, rond de klok van 6 en we eten ons ontbijt op de boot die bestaat uit noedelsoep.

Ook bezoeken we een noedelfabriek, waar onze gids ons van een prachtige noedel armband voorziet! We varen vervolgens nog door wat kanalen en zetten dan weer voet aan wal. We pakken onze spullen en nemen de bus naar Ho Chi Min.

Zowel ik als mijn zus hebben een flinke ontsteking aan onze kies. Als we bij de tandarts zijn geweest krijgen we beide een antibiotica. Helaas konden ze mijn kies er niet gelijk uittrekken, want eerst moet de zwelling wat meer weg zijn. Nog even wachten dus. Met een flinke voorraad pijnstillers en antibiotica op zak lopen we terug naar ons hotel, ja we vonden dat we wat luxe nodig hadden in deze o zo zware tijden. En dan, boem.. Ik struikel en val op de grond. Jeuk is leuk, pijn is fijn en bloed is goed. Repeat, repeat.