Wellington 25 - 27 februari

We vertrekken maandag vroeg vanuit Tasman, de boot vertrekt om 14.15 uit Picton, dat 180 km rijden is. Onderweg blijkt dat je een stuk kunt afsnijden als je de scenic route, dus slinger-de-slinger, door de Marlborough Sounds neemt. Dat doen we dus. De tocht zelf biedt niet heel veel nieuws, maar het laatste stuk door de Sounds is wel weer heel erg mooi. In de buurt van Picton komen er meer wolken en ook meer wind. Hopen dat het weer niet omslaat, er is sowieso flinke deining voorspeld.

Auto inleveren en even een heel leuk gesprek met de knul van Europcar. Een perfect Vlaams-sprekende Fransoos. Superenthousiaste gast, die met z'n vriendin een jaar hier zit, beetje werkt en rondreist en daarna waarschijnlijk nog zo'n tijd in Australië er achteraan zal plakken. Wel iets om jaloers op te zijn, terugkijkend op je eigen studententijd.

De oversteek naar Wellington valt erg mee, dus de uitgereikte kotszakjes zijn overbodig. We pikken de auto op, dit keer een zevenpersoons SUV. Weer even aan de maat wennen. Het hotel is een paar kilometer rijden en ligt aan de haven, het Te Papa museum is op drie minuten lopen. We eten in een hippe tent naast het hotel. Helemaal leuk, cocktails en Lagavulum.

De volgende dag slenteren we eerst wat door Wellington. Heuvel op, heuvel af. Wellington heeft de bijnaam 'windy city' maar dat valt mee. Ok, het waait, maar de stad ligt aan zee dus wat wil je anders? Het is allemaal een beetje rommelig kwa bouwstijl, maar de haven is leuk geworden met groen, bankjes, cafe's en eettentjes. 's Middags brengen we een paar uur in het Te Papa museum door. Dat museum biedt een overzicht van alles wat met Nieuw-Zeeland te maken heeft: het ontstaan, de immigratie door de eeuwen heen (Polynesië, Europa, Azië) met opvallende pieken en dalen, de interactie tussen de immigranten en de Maori, de rol in de wereldoorlogen, de natuur en verschillende kunsten. Je kan gewoon niet alles in 1 keer zien, dus we besluiten om woensdag nog een keer te gaan. Martin is het een beetje zat, ook omdat het best wel fris is (wel zon en blauwe hemel) dus Marlies gaat ff alleen naar een gallery. Einde dag weer fris om samen een potje te gaan bowlen (!).

Woensdag begint met ontbijt in Joe's Garage, vlakbij het hotel. Prima tent: goeie happen, goeie stoere meiden in de bediening, ouwe lullen muziek (bij binnenkomst Neil Young met The Losing End van Everybody Knows This Is Nowhere, 1968). Daarna op zoek naar de cablecar om naar een uitzichtpunt over de stad te gaan. Kunnen we dus niet vinden en ondertussen zijn we bijna boven. Veel leuker om

zelf te klimmen. Het beeld dat je van de stad krijgt is een concentratie van gebouwen rondom de haven (Waterfront) en verspreid in de heuvels liggende woningen. Boven blijkt een botanische tuin te zijn, waardoor je naar beneden kan wandelen. Die tuin gaat over in een immens grote, oude begraafplaats met graven van mensen, die in de 19e, begin 20e eeuw zijn overleden. Het blijkt ook een geliefde plek voor lopers te zijn. De begraaplaats wordt - bizar - onderbroken door een 2*3 stadssnelweg, die in de jaren 90 onder veel protest is aangelegd.

Weer aan de waterkant pakken we een drankje en zetten we onze indrukken van Wellington op een rijtje. De trekpleisters zijn het Waterfront en het Te Papa museum. Dat laatste is echt prachtig. Ook het Waterfront met zijn cafeetjes, joggers en wandelaars, theaters en herinnering vanuit de actieve haventijd is de moeite waard. Daarentegen vallen de veelgeroemde straten zoals Cubastreet ons tegen. Een soort Lijnbaan: achterstallig onderhoud, geen topwinkels en matige horeca. Ook de bebouwing in de stad spreekt niet erg aan, een rommeltje.

Het is tijd om verder te gaan, donderdag rijden we naar Lake Taupo.