Abel Tasmanpark 19 - 24 februari

Van de Westkust naar het noorden. Het landschap verandert al weer snel. De bergen maken plaats voor een prachtig heuvellandschap. Onderweg nemen we een kijkje bij een van de langste swingbridges van Nieuw-Zeeland, 110 meter lang over de Buller Gorge. De rivier staat nu laag maar blijkens de paal met de hoogste waterstanden kan het hier flink spoken met tot wel 10 meter verhoging.

Er wordt $10 entree gevraagd voor het onderhoud van het park eromheen en kennelijk is het geen DOC park, dat kan je zien aan de bewegwijzering en - eerlijk is eerlijk - ook aan de staat van onderhoud. De mensen aan de balie doen dat dus zelf. Dat leidt tot grappige taferelen: eerst een kibbelend Nederlands stel, dat de brug

niet op durft en daarna een paar Duitsers bij de ingang die verontwaardigd reageren, omdat er entree wordt gevraagd en rechtsomkeert maken. De host heeft daar een gevatte en goede reactie op. Maar de blik in zijn ogen zegt wat ie echt wil zeggen......

Via de provinciale weg gaan we richting Matueka, wat vlak bij onze bestemming is. In dit gebied wordt veel fruit geteeld en ook vindt er bomenkap plaats voor de houtproductie. Dat geeft soms rare overgangen in het heuvellandschap. De wereld heeft toch maar te leiden onder de mens. Op een landtong in het plaatsje Tasman is onze B&B, waar we zes nachten blijven. Het is fijn om even iets langer op een plek te blijven en er is ook meer dan genoeg te doen. De eigenaren doen dit sinds een paar weken en zijn nog duidelijk aan het zoeken. 'Waar zit de meterkast', 'hoe zit de elektriciteit in elkaar' en 'hoe maak ik het zwembad schoon', dat soort vragen.

We zijn nieuwsgierig naar het Abel Tasmanpark en haar gouden stranden. De eerste dag besluiten we vroeg naar het verste punt te gaan, Farewell Spit en Golden Bay. Farewell Spit is een zanderige landtong en je kunt er alleen opkomen met een georganiseerde eco-tour. Het eerste deel zou zelfstandig moeten kunnen, maar de juiste route is voor ons onvindbaar, waarschijnlijk vanwege het tij, dus maar op pad door weilanden met koeien en schapen naar een uitkijkpunt. Dit valt tegen, oftewel nul uitzicht. Het weer zit ook niet helemaal mee, bewolkt en een druppel regen. We stoppen onderweg bij de Mussel Inn. Hier hadden we over gelezen en het moet een stop waard zijn. Natuurlijk mosselen gegeten, maar deze kunnen niet tippen aan die we in Franz Josef hadden. De weg heen en terug is trouwens weer prachtig. We stijgen in een korte tijd tot 850 meter. Inhalen is bijna niet te doen en het is verbazingwekkend met hoeveel vaart vrachtwagens de heuvel toch afdenderen.

De volgende dag is het lekker weer en we zoeken het iets dichterbij huis. De gouden stranden van Kaiteriteri worden bezocht en Maharau, het begin van het Abel Tasmanpark. Onderweg schieten we meteen een paar foto's voor ons Intermezzo. De werking van het tij is iets dat je hier echt kunt ervaren. Uitlopers van de zee vallen droog en een paar uur later vind je op dezelfde plek water op de

weg. Aan het eind van de dag gaan we nog een paar uur naar het strand. Ons eerste strandbezoek tijdens de reis, heerlijk! Het is rond 22 graden, maar als de zon schijnt voelt het als meer dan 30. Zonder zon is het een stuk koeler. De zon is feller dan bij ons en de verschillen met en zonder zon groter. Dankzij het gat in de ozonlaag.....

De derde dag starten we rustig op en brengen we een bezoek aan Mapua waar een oude werf is herontwikkeld tot een gebied met winkeltjes en rstaurantjes, een soort Katendrecht. Een leuke verrassing in een plaatsje van nix. Beetje mensen kijken en genieten van de zon. Helaas kunnen we de ingang naar Rabbit Island niet vinden, blijkt verder richting Nelson te zijn, dus we gaan er niet heen. 's Avonds boeken we online een trip met de watertaxi en een wandeling in het Abel Tasmanpark voor de volgende dag.

's Ochtends vroeg erheen en op de parkeerplaats achter het informatiecentrum nemen we al plaats in de Watertaxi. Achter een trekker worden we richting het water getransporteerd en glijden we vervolgens zo het water in. Slim verzonnen! Het is een mooie tocht van ongeveer 45 minuten langs de oevers van het park en dan gaan we voor 2,5 uur vanaf het strand aan de wandel. Martin heeft de pas er goed in. Marlies moet haar tempo behoorlijk opvoeren om bij te blijven. Bij een stop het

vriendelijke verzoek om iets rustiger aan te doen, de boot terug halen we echt wel. OK.... Aangezien Martin zo van rekenen houdt, wordt uitgerekend wat ons kibbelpercentage is tijdens deze reis. We komen uit op ongeveer 0,12% van de tijd. Oftewel 99,88% top. Kortom: er zijn maar een paar kleine momentjes geweest, pfff. De wandeling is een beetje saai, met weinig mooie uitzichten. Achteraf hadden we beter een boot later terug kunnen nemen., want de stranden onderweg zijn prachtig, tropisch eiland gevoel. Eenmaal terug is het helaas geen strandweer meer. Het weer is aan het omslaan vanwege een cycloon. Voor onze vaartocht van Picton naar Wellington komende maandag moeten we dit goed in de gaten houden.

De laatste dag hier begint in de nacht al met een flinke regenbui en we slapen dus lekker uit. In de middag gaan we terug naar het kleine Katendrecht, ook om het reisdagboek bij te werken. Op zondagen

zoals deze blijken de Kiwi's er kennelijk op uit te gaan en is het dus gezellig druk met locals die ook van het weekend genieten. We raken aan de praat met vier tiepes uit Hamilton, die een rondje doen met oude auto's. Ze hebben veel lol en dat terwijl ze alleen maar koffie drinken.

De weersvoorspelling voor maandag, als we oversteken, is gelukkig iets bijgesteld, de cycloon Oma passeert een eindje verder. Wel zal de zee 'rough' zijn met een flinke deining. De pillen tegen zeeziekte gaan mee onder handbereik.