Westcoast 14 - 18 februari

Franz Josef Glacier, Charleston, 18.02.2019

Volgens de Lonely Planet en National Geographic is de route van Wanaka via de Haastpas naar Franz Josef fenomenaal mooi. Prachtige vergezichten van bergen, glooiende landschappen, watervallen en wilde rivieren, terwijl je onderweg ook op die Haastpas een erg mooie hike kan doen. Maar na een kwartier onderweg begint het te hozen. Kan je al dat fraais life zien? Nee dus: mist en regen. Hebben we zin om ruim een uur een wandeling op de pas te doen? Nee dus: het is nog harder gaan regenen.

De plaatsjes onderweg zien er nat en ongezellig uit, waarschijnlijk ook als het zonnig is, zal dat het geval zijn, lijkt ons. Dus gauw vergeten.

We komen in de buurt van Franz Josef, de plaats van twee - voorheen blijkt nu - grote gletsjers. In het begin van de vorige eeuw kwam de grootste, de Franz Josef, zo ongeveer in de zee uit. Nu zijn ze beiden een schim van wat ze waren, van trotse gletsjers nu hoog teruggetrokken in de bergen met aan hun voet een trieste massa

van grijs steen. Veel volk wat er naar komt kijken en dat nog vaker met helikopters er overheen vliegt. Het stemt ons triest, in een relatief korte tijd is zoveel kapot gegaan. Het roept de vraag op, of we met de halfbakken milieuafspraken en alle 'toch maar wat minder' bewegingen van op 'korte termijn willen scoren' politici het tij nog kunnen keren.

Het plaatsje zelf oogt als een wintersportplaats in de regen. Alleen hier hebben de natgeregende mensen geen skikleding aan, maar lopen ze rond in korte broek. Tafels binnen en buiten, nog net geen apres-skisfeer, maar veel scheelt het niet. Wel happy hour met lekker bier. Eten is simpel maar prima.

Eenmaal aangekomen in onze lodge (eenvoudig deze keer....) blijkt er een groot tweepersoonsbad te staan. Dus.... ff lekker badderen

met een grote zak chips om op te warmen en weer het goede gevoel terug te pakken.

Later raken we aan de praat met andere gasten. Amerikanen, Duitsers, Engelsen, Nederlanders. Vooral de Amerikanen blijken reisschema's te hebben van vele honderden kilometers per dag. Valt hun vies tegen, er is hier geen kilometer rechte weg te vinden en alles tot nu toe is tweebaans.

's Avonds kijkend in de spiegel blijken de zandvliegen hard toegeslagen te hebben. Met name in Doubtfull Sound hadden we er last van. In tegenstelling tot 'normaal' is nu Martin de gebeten 'hond'. Het kriebelt en dat zal nog wel ff duren volgens de kenners. Kzooi.

De volgende dag gaan we weer aan de wandel, maar nu eens niet de 'berg op' of 'door een donker bos' route. We doen in Okarito, een gat met ca. 30 inwoners, een combinatie van begroeide heuvels, een lagune en een lang stuk over het strand. Volgens de bordjes loop je er zo'n uur of 3 over maar wij zijn al ruim eerder rond. En dat terwijl we het op ons gemakkie doen. Het stuk over het strand kan alleen bij eb, dus het is een beetje mikken in de tijd. Overal komt langs de steile wanden (zoet) water naar beneden, soms ook met grond en vegetatie. En op het strand liggen basaltblokken, soms wel een paar meter hoog. Het is een prachtige loop met na afloop al vroeg op de dag bier, mosselen en kipsate.

Zaterdag rijden we verder naar Charleston, de een na laatste halte op het Zuidereiland. Op ons gemakkie. Eerst koffie en wat rondkijken in Hokitika, waar veel greenstone sieraden vandaan komen. Vooral souvenirwinkeloord. Daarna een stop in Greymouth. Ook om te tanken en boodschappen te doen. De eerstkomende 100 km is er geen benzine station volgens de Lonely Planet (dat blijkt te kloppen) en Charleston, waar we een paar dagen blijven, heeft ook niets.

We komen weer wat verder met onze gesprekken over wat belangrijk is in werk, samen verder leven enzo. Eerder al afgesproken om bij terugkeer een echte foto-opleiding samen te gaan doen. Nu komen daar aanpassingen aan ons huis bij. Schilderwerk, iets veranderen in de inrichting (lamp in de woonkamer, wandaankleding werkkamer, de gang). Voelt goed om er zo over te hebben.

Het belangrijkste schouwspel onderweg vinden we in Punakaiki. Daar heeft de natuur op de een of andere wijze laagjes rots gemaakt (vandaar de naam 'Pancakes'), waar door uitspoeling en de wind een grillig patroon van rotsen, gaten en steile wanden is ontstaan, waar de zee vrij spel heeft. Met name bij vloed levert dat spectaculaire beelden op, maar daarvoor zouden we morgenvroeg terug moeten. Misschien wel, misschien doen we dat niet.

Ons huis blijkt fantastisch gelegen te zijn, direct aan zee, van alle gemakken voorzien. We eten met de meegebrachte boodschappen op het terras terwijl de zon in de zee zakt. Hoe erg kan het zijn?

We besluiten het even rustig aan te doen. Je kan hier een beetje langs de zee fietsen, een eindje verderop is een zeehondenkolonie te zien en verder kan je hier in een grot dobberen op een ondergrondse rivier. Dat is het. Er zijn geen winkels, daarvoor moet je zo'n 20 km verderop zijn. We gaan niet dat hele eind weer terug naar Punakaiki om opspattend water tussen de Pancakes te zien, we geloven het wel. Dus de eerste dag komen we niet verder dan die zeehondenfamilie wat leuk is om te zien. Veel jongen erbij die spelen

in een beschutte omgeving. 's Avonds proberen we de maan goed te fotograferen wat bijna lukt.

Ook de tweede dag blijkt een luierdagje te worden. Gerdien is jarig dus om iets over 00.00 Nederlandse tijd een felicitatieberichtje. Verder beetje in de zon, die vandaag wel hevig schijnt. Als de zon er is, is ie meteen ook veel feller dan wat wij gewend zijn, want er is vrijwel geen ozonlaag hier....

We bekijken wat er allemaal te zien en te doen is in het Abel Tasmanpark, onze laatste bestemming op het Zuidereiland en we zullen daar de komende 5 dagen zijn. Ziet er erg aantrekkelijk uit, dat is dus ook een reden om het nu even kalm aan te doen hiero.

We hebben het weer over mogelijke aanpassingen aan ons huis, gisteren ook op Funda gekeken, maar in 010 is er niet iets wat ons aanspreekt en als het in de buurt komt is het gewoon niet te betalen. Een optie is om een nieuw plan te (laten) maken waarbij we de tussenpui eruit halen. Dan ook vloer en verwarming vernieuwen plus schilderen. Dus een flinke ingreep, waarbij alles eruit moet tijdelijk. Het is gewoon hardstikke fijn dat we nu de tijd en de rust hebben om over van alles wat langer te praten. Een cadeautje.

Deze dagen dus ff nix. Wel weer een paar van die k zandvliegen.....

Begin vandaag nog!

Waar wacht je nog op? Leg je avonturen vast in een digitaal dagboek dat je kan delen met vrienden en familie. Wissel op elk moment tussen verschillende apparaten. Ga aan de slag in onze online applicatie.