The Grampians 29 maart - 1 april

Na een rit door het vlakke land van ca. 1,5 uur doemen in de verte de toppen van de Grampians op. Het is een - voorheen - vulkanisch gebied, dat uit 4 - behoorlijk verschillende - deelgebieden bestaat. In het hart van de Grampians ligt Halls Gap, een plaatsje met de sfeer van een wintersportoord. De temperatuur is er ook bijna naar, het is niet warmer dan een graad of 12. Aangezien we nog zo'n 25 km verder moeten rijden voor ons verblijf in Kangaroo Top Paddock moeten we hier boodschappen doen. Het is de enige plek in de Grampians waar dat kan. Oké, we pakken ook een capucchino met een taartje. Op het laatste stuk richting ons huis nemen we een afslag om naar het eerste uitzichtpunt te rijden. Om erin te komen, want de komende dagen zullen er nog wel een paar volgen.

Het huis waar we de komende vier nachten verblijven ligt op een heuveltje, prachtig gelegen! Wat ouderwets kwa inrichting, maar alles zit er op en aan. De sfeer is een beetje Spaans. En het is ruim, ook wel erg lekker naar een paar keer wat kleiner te hebben gezeten (hoewel: wat is klein, als je een platje met uitzicht op de oceaan hebt of als je een vrijstaand studio hebt te midden van tig ha bos en weide). Het is nog steeds koud, maar er is gelukkig een open haard met een flinke stapel hout, dus die gaat aan. Lekker met een glas wijn erbij.

We krijgen al snel bezoek van een groep kangoeroes. Die waren aangekondigd, ze wonen hier ook dus. Ook zien we meteen een paar prachtig gekleurde vogels. Dat betekent het statief erbij en oefenen. De eerste resultaten zijn aardig.

Zaterdag is het echt koud, maar we gaan de Pinnacle hike toch doen. Dat is een pittige klim van zo'n 2,5 uur (retour), met daarin een hoop geklauter over grote brokken lava en zeer nauwe rotsdoorgangen. Het eerste stuk heet dan ook de Grand Canyon. Aussies zijn niet altijd bescheiden maar het is echt een prachtig traject. Daarna wordt

het steil omhoog totdat we uitkomen bij de top. Je kijkt km's ver (dat gebeurt wel vaker bij uitzichtpunten) maar het is ook f****** hoog en loodrecht. We zien mensen om ons heen de randen van de rotsen opzoeken voor de beste selfies, zelfs op slippers. We hebben zelf (gelukkig) niet het lef om onze benen over de rand te slingeren voor een 'mooie selfie'. Deze foto's zijn ook top.

En we vinden uit wat het verschil is tussen Nederlanders uit Braboland en een Australiër met van oorspong Nederlandse ouders. Iets meer info: de Brabo's zijn pensionado's en de Aussie kent alleen Nederlandse scheldwoorden, zijn vader kwam om het katholieke geloof te verkondigen en zijn moeder maakte kroketten, frikadellen en - die vindt ie veruit het lekkerste - oliebollen. Nou het zit zo: die Brabo's lullen de oren van je kop met dat irritante Brabo-accent en het gaat nergens over, terwijl de Aussie meteen begint te vertellen

waar hij woont, dat het daar erg mooi is en dat we van harte welkom zijn en dat we dan kunnen blijven slapen. Geweldig hoe gastvrij. We proberen hem - omdat zijn kinderen ook dol zijn op mayonaise - de grondbeginselen van een patatje oorlog (vertaling: small chips at war) bij the brengen, maar dat slaat niet meteen aan. Wel even een erg leuk gesprek verder boven op de Pinnacle.

Koffie met een taartje in Halls Gap is welverdiend. We krijgen er een paar nieuwe tiepes vogel bij. Niet meer klagen over mussen of meeuwen, hier proberen de sulphercrested cockatoo en de pied currawong de taart van je bord te roven, terwijl de laughing kookaburra rustig toekijkt vanuit de boom. We geven ze een plekje in de vogel special.

Op de terugweg pakken we The Balconies mee met ook weer in theorie een fraai uitzicht. Helaas is het regenachtig dus dan maar

een close-up van wat vroeger de Jaws of Death werd genoemd: een opvallende combinatie van twee uitstekende rotsen boven elkaar. Daarna gaan we terug naar het huis. Het is nog steeds koud, niet warmer dan 10 graden, dus de open haard gaat weer aan.

Zondagsweer is 'zozo': miezer, koud, winderig. Het lijkt wel herfst. Passend binnen de ontdekkingen tijdens deze reis is, dat hikes - zelfs al zijn ze van de categorie 'zwaar' - aan 1 voorwaarde moeten voldoen: het moet droog zijn. En ook omdat de weersvoorspelling voor maandag een stuk beter is, wordt dit een thuisblijfdag. Ook geen straf, want het huis is zoals gezegd top, de kangoeroes melden zich in groten getale en brengen een deel van de dag zelfs slapend door vlak voor onze neus. Een paar rode parkieten laten zich ook zien. Dus dat betekent weer oefenen met statief en telelens. En het blijkt steeds meer dat we dat erg leuk vinden, de geboekte cursus fotografie in juli is iets om naar uit te kijken.

We besteden de dag ook om meer in detail te kijken naar de reis naar de Barossa, dat is DE wijnstreek van Australië. Wel 500 km. De trip van Pennyroyal naar Port Fairy heeft geleerd dat vroeg weggaan en op ons gemak karren met een paar stops voor koffie dit prima te doen zal zijn. De open haard is inmiddels weer aan, er staan twee glazen rode wijn klaar en de heldendaden van Harry Hole en Jack Reacher zijn weer 100 blz. verder.

Maandag breekt om 10 uur de zon door en gaan we op weg naar twee vlakbij gelegen watervallen, de Mackenzie Fall en de Fish Fall. Eerder vielen watervallen een beetje tegen na een lange periode van droogte: weinig water, weinig spektakel, maar deze twee zijn anders. Het totale hoogteverschil is zo'n 300 m, dat in een aantal stappen wordt 'gewatervalt'. Zelfs aan het eind van de zomer stort het water in enorme hoeveelheden over de rand. Echt indrukwekkend. Tussen beide moet je al klauterend door een gorge, die ook zeer de moeite waard is. Het is een smal en rotsig pad, waar je elkaar moeilijk kan passeren. Gelukkig lopen we er in ons eentje. Op de terugweg stoppen we bij Zumsteins, een begin 19e eeuw door een Duitser (Zumstein geheten) aangelegd vakantiegebiedje midden in de natuur. Het wordt ook na diens overlijden in 1963 in ere gehouden. Je kan er een klein huisje huren.

Conclusie: De Grampians is echt een aanrader, we zijn hier drie hele dagen, maar een week zou ook mooi geweest zijn. Er zijn veel verschillende hikes te maken en de natuur is overweldigend. In combinatie met het fraaie huis, zowel van binnen als er omheen, het bijna permanente bezoek van een grote groep kangoeroes en de vogelpracht maakt dit gedeelte van onze reis 1 van de mooiste. Ook omdat we hier de rust voelen om een paar echte onderwerpen met elkaar te bespreken. Want ook al hebben we nog (bijna) twee weken, we beseffen dat daarmee de laatste weken van deze unieke periode van drie maanden samen zijn aangebroken. Helaas.