Fiordland 7 - 10 februari

Te Anau, Doubtfull Sound, 11.02.2019

Geen WiFi.....GEEN WIFI!!!!!! We komen einde middag aan in Te Anau. Ons verblijf is een oase van rust. De gastheer Terry genaamd ook. Het is een kleine B&B annex hertenfarm. Nogal afgelegen ook. Een prachtige plek. Maar dus geen WiFi. Hoe moet dat nou met ons reisdagboek?

Eerst even bijkomen van een hele mooie reis. Gestopt om te kijken naar bungy jumpen (gaan we dus niet doen..), in een klein dorpje naar koffie gezocht, onderweg erg lekker broodje kip en bij het ommetje naar Queenstown (veel outdoor activiteiten, veel winkels, veel mensen, erg druk) geconcludeerd dat we daar deze dagen niet heen gaan.

Te Anau is de uitvalsbasis voor tochten naar de twee fiorden: het drukke Milford Sound en het veel rustigere Doubtfull Sound. Wij gaan over een paar dagen naar die laatste.

Het plaatsje zelf is niet veel, een beetje rommelig en weinig echt mooie dingen. We eten er een snelle hap, omdat we we de volgende dag de mooie tocht naar Milford Sound gaan doen om onderweg ook ergens een hike te doen.

De rit naar Milford Sound is inderdaad schitterend. We gaan vroeg voor de drukte op pad en dat blijkt een goed idee te zijn, ook al zijn we bij de eerste stop (Mirror Lakes) bijna onder de voet gelopen door de Japanners. Wel mooie foto's kunnen maken. Via een hoop geslinger komen we aan bij de parkeerplaatsen voor de dagcruise op Milford Sound. Omdraaien dus, wat een drukte. Halverwege op de terugweg stoppen we voor de hike van zo'n drie uur. Van Divided naar de Key Summit. Flink klimmen, maar op de top is het echt prachtig. Als we weer thuis zijn, zijn we wel allebei behoorlijk stuk, dus de laatste dag hier wordt een rustdag.

Uitslapen, beetje lezen en kopje koffie in het stadje met WiFi. We constateren dat dat wel wat onrustig is als we beiden weer in die telefoon zitten. Dus we houden het kort, want: geen WiFi? HEERLIJK!!

Zondag gaan we naar Manapouri, vlak bij Te Anau. Daar ligt de boot klaar om ons te brengen naar het opstappunt voor de tweedaagse tocht in de Doubtfull Sound. De weersvoorspelling was gisteren nog dramatisch (regen en windkracht tig) maar tot nu toe valt het mee. Het is in ieder geval droog als we vertrekken. We zien ons reisgezelschap (Britten en Amerikanen, acht in totaal). Pensionado's. Hmm.

Bij het vertrek uit Te Anau nog bijna de e-reader van Marlies vergeten en later blijkt dat we ook een grote strandhandoek hebben laten liggen in Twizel. Spullen vergeten is zolangzamerhand wel een dingetje. Gelukkig kunnen we er om lachen.

Onze boot is een behoorlijk luxe, eigen slaapcabine met douche en wc, eten aan boord (geen sterke drank trouwens). De lunch is vers gevangen kreeft met salades, echt heel lekker. Die kreeft wordt gevangen in een aantal vallen, die de schipper Clint dagelijks uitzet en oppikt. We krijgen dat aan het eind van de dag ook zelf te zien.

Aan boord kijken we onze ogen uit, het is een stille prachtige omgeving. Er mogen per dag maar vier boten met een beperkt aantal mensen het gebied in. Je ziet en hoort dan ook niets. Opvallend is ook dat er zo goed als geen volgels zijn in het gebied. Alles ademt een overweldigende rust uit.

De foto's zijn soms wel ok, het is bewolkt weer met veel lichtverschillen, dus lastig. Gelukkig is het droog en valt de wind ook erg mee. Marlies geeft geen krimp, dus geen spoor van zeeziekte. Clint en Kirsten (zij is als Oost-Duitse zo'n vijftien jaar geleden hier beland om haar Engels te verbeteren, gebleven dus) vertellen een hoop over het gebied en wij raken in gesprek met de andere mensen.

Met name met het Amerikaanse stel hebben we mooie gesprekken. Over Trump, over werken na je 65e en over familie en vriendschappen. Erg waardevol.

Einde dag leggen we ergens aan om, zoals Clint zegt, ons eigen eten te vangen. Vroeger zowel als jongetje en meisje weleens gevist, niet Martin z'n ding, maar Marlies heeft er wel een mooie jeugdherinnering van het vangen van vissen en het maken van foto's van de vangst (niet de echte, maar 1 van papier). Je moet hier diep vissen, want in de bovenliggende zoetwaterlaag zwemt blijkbaar niet veel. De eerste keer is het meteen raak voor de ene M, terwijl de andere M even later nummer twee vangt. We krijgen veel waardering van de reis/disgenoten haha!

Later komen we in gesprek met 1 van de Engelse dames over boortunnelprojecten. Zij was managing director van een Engelse aannemer, die is overgenomen door Covy. Crosslink Rail in Londen is een project dat ze hebben gedaan. Grappig, omdat dit project ook wordt gebruikt in de Rebel verhalen over alternatieve bekostiging.
Dat van die tunnels is ook interessant vanwege de Blankenburgtunnel en omdat er in de vorige eeuw hier een enorm boortunnelproject is uitgevoerd ten behoeve van de electriciteitscentrale in het gebied. Daar zien we 's avonds nog een interessante film over.

We zien de volgende morgen vroeg een groep dolfijnen. Uniek want slecht een paar dagen geleden blijken er twee jongen dood te zijn gaan en dat leidt tot een rouwproces bij de volwassen dieren en dan laten ze zich niet zien. De ochtend was sowieso prachtig met het licht, het water en de bergen.

Dus weer genieten dus.

Begin vandaag nog!

Waar wacht je nog op? Leg je avonturen vast in een digitaal dagboek dat je kan delen met vrienden en familie. Wissel op elk moment tussen verschillende apparaten. Ga aan de slag in onze online applicatie.