Waipoua Forest 11 - 12 maart

Met weemoed afscheid nemen. Zo voelen we ons als we wegrijden bij Deborah en Colin. Het waren twee fantastische dagen haha. Op weg naar Waipoua Forest, waar we het laatste restje Kauribos gaan bekijken. Het is zo'n 200 km, waarvan de eerste 100 over de drukke SH1 gaan. Tweebaans autoweg, met 100 km/uur heen terwijl het tegemoet komende (vracht)verkeer net zo hard gaat. 100 km opletten terwijl de omgeving niet erg verrassend is. We zouden een stop doen bij een cave met glowworms, maar de afrit is geblokkeerd en bovendien zegt de folder, die Marlies oppikt, dat je door of modder of door water op borsthoogte moet waden. Gaan we dus niet doen.

Na 100 km wordt het rustiger en komen we bij de lodge. Er lopen een hond, en papegaai-achtige figuur en een knuffelkat rond, die van het type 'ik wil geaaid worden' zijn. De kat Roy nestelt zich als eerste tussen ons in. Als we naar binnen gaan wil ie mee. No problem.

Dinsdag staat in het teken van de avondwandeling door het Kauribos. En omdat het erg lekker weer is, besteden we de dag zelf aan.... luieren. Beetje inlezen in wat we kunnen gaan doen als we morgen naar Kerikeri aan de Bay of Islands gaan en daar nog vijf dagen blijven. Genoeg blijkt en allemaal dichtbij. Dus we skippen het idee om ook naar Cape Reinga, helemaal in het noorden, te rijden, dat is zo'n 200 km enkele reis.

De lodge blijkt 'typical British' te zijn. Dus wat stijfjes, matig eten en reteduur. Maar goed, het gaat dus om de avondwandeling. Daarvoor rijden we rond zes uur een eindje om aan te sluiten bij een kleine groep onder begeleiding van twee Maori's. De Maoristam van deze streek (Te Roroa) beheert het gebied. Ze vertellen ons veel over het ontstaan van het bos, de drie lagen begroeiing (laag, midden en

hoog) en hoe dat allemaal elkaar nodig heeft. Ook leren we iets over de geneeskracht van de bladeren van planten.

De Kauriboom was vroeger wijd verspreid maar met de komst van de mens is hun aantal teruggelopen tot ca. 2% van de oorspronkelijke, enorme, hoeveelheid. Kaurihout was vorige eeuw een zeer belangrijk exportproduct. Een Kauriboom groeit heel langzaam, zo'n 1,5 mm in dikte per jaar. Er staan nog een paar zeer grote, dus zeer oude exemplaren in het bos: de 'Father of the Forest' is - geschat- minstens 2000 jaar oud en als klap op de vuurpijl de 'Lord of the Forest' die zelfs 3500 jaar oud is. De doorsnee van die laatste is ruim 7 m!!

Tijdens de tocht worden deze bijkans heilige bomen tegemoet getreden met Maori-gezang. En het gekke is, het past helemaal in de sfeer. Kern van de verhalen die de gidsen vertellen is het tonen van respect voor de natuur in al haar verschijningsvormen. We voelen ons, ook omdat het inmiddels donker is, helemaal 1 met het woud en ook een beetje nietig. Het is om stil van te worden. Het doet ons nog meer realiseren dat we als mensen de aarde te leen hebben, met al haar schatten, en dat het pijnlijk is hoe slordig we ermee omspringen.

Al met al een hele mooie ervaring, die we niet hadden willen missen.