Vrijdag was het dan tijd voor Laura om te gaan. Na een hele dag naar projecten te zijn gereden en wat ander dingetjes die ze nog moest doen, hebben we heel veel gedaan. Laura heeft haar tas ingepakt en ik ben een beetje in huis bezig geweest met van alles en nog wat. Hierna Zijn we wat gaan drinken in de ochard en hierna hebben we een quiche mee genomen om nog lekker wat te eten voor het tijd was om naar het vliegveld te gaan. Hierna was toch echt het moment aangebroken dat ze afscheid moest gaan nemen van iedereen. Na wat knuffels en wat lieve woordjes van iedereen zijn Laura en ik in de auto gestapt. Richting het vliegveld zijn we achter het busje aangereden wat haar collega’s hadden geregeld. Dit was een 12 persoon busje waar ze ongeveer met 16 mensen in zaten om allemaal Laura de laatste knuffel te geven op het vliegveld. Natuurlijk ging dit ook gepaard met de nodige biertjes. Daar aangekomen hebben we nog wat gekletst en flink lol gehad met rouik. Het kind van cheleta zag voor het eerst een roltrap en heeft hier bijna een half uur zich zelf op vermaakt. Dit was zeer grappig om te zien vooral om dat deze kleine smurf nog maar 6 jaar oud is. Daarna was het dan toch echt tijd dat Laura afscheid moest gaan nemen. Met de menige tranen is ze na 10 maanden weer vertrokken naar huis. Na terug gereden te zijn met gavin cheleta rouik en nog een collega van Laura ben ik lekker naar bed gegaan. De volgende ochtend was het namelijk tijd om een ver stuk te gaan rijden. Deze dag was het namelijk de bedoeling dat we 5.5 uur in de auto zouden gaan zitten om van een brug af te springen. Ja we lijken wel gek, maar ja af en toe moet je dingen doen die je normaal niet zou doen bestemming: bloukrans brug. Deze brug is 216 meter hoog. Het is de tweede hoogste bungeejump brug en de 4de hoogste bungeejump van de wereld. Waarom je dit doet kun je eigenlijk niet vertellen, maar na het gedaan te hebben was ik toch wel zeer blij. Een sprong met een vrijeval van 6 seconden. Iedereen stond te wachten en ik werd opeens uit de groep getrokken dat ik aan de beurt was. Tja en dan moet je maar dus na alle voorbereidingen sta je op die rand en het enige wat ik kon denken was niet naar beneden kijken, maar op het moment dat je springt krijg je een onwijze adrenaline stoot. Eenmaal weer boven was voor iedereen alle spanning er af en liepen we als een stel gekken weer terug over de brug, maar zelfs de mensen met de grootste hoogte vrees hebben het gedaan. Dat vond ik wel echt heel gaaf. Hierna zijn we lekker naar het hostel gereden om wat op te frissen en daarna lekker uit eten te gaan. Een mooi klein restaurantje met live muziek van een man met een gitaar, zeer lekker en gezellig. ’s avonds probeerde we een leuke kroeg te zoeken, maar helaas is er in het “winterseizoen” niet zo veel open. Na een potje biljard enkele biertjes zijn we dan toch maar op tijd weer een keer naar huis gegaan. ’s Morgens tot uurtje of half 10 in bed gelegen en daarna was het weer tijd om er uit te stappen. De hostels hebben namelijk allemaal een uitcheck tijd van 10 uur. Na besloten te hebben waar iedereen heen ging deze dag, hebben we eerst wat gegeten bij de spar en zijn we vervolgens naar het meest zuidelijk puntje van heel Afrika gereden. Nu zou je zeggen dat dat kaap de goede hoop is, maar dat is niet waar. Voor alle toeristen is dit inderdaad het zuidelijkste puntje maar officieel is dat cape agulash. Na hier wat rond te hebben gelopen en wat foto’s te hebben gemaakt. Was het weer tijd om rustig aan naar huis te rijden. In de buurt van Caledon kregen we toch wel wat honger en zijn we bij “fat henry” de plaatselijke pizzeria een lekker (vette) pizza gaan eten. Hierna was iedereen redelijk uitgeteld en heeft iedereen nog een beetje zijn ding gedaan.