Wenen

Dag 7. Wenen.
Weer: bewolkt 10 ºC. Gelopen: 17 km.

Gelijk na het lekker ontbijt zijn we de stad in getrokken. Via de Mariahilfer Strasse, een belangrijke winkelstraat, liepen we naar Hofburg. Tot begin 1900 resideerden hier de Habsburgers. Zoals zoveel oude gebouwen in Wenen was het een imposant, zwaar en sober gebouw. Oostenrijkers houden blijkbaar niet van te veel tierelantijnen op hun gebouwen. Er stond ook een groot standbeeld van Mozart. We liepen verder naar de Stephans Platz met de

imposante kathedraal. Binnen in de kerk was het wel een en al tierelantijnen en natuurlijk veel klatergoud. Wat een weelde, wat een pronklust. Ook had men hier het zeer moderne Haas Haus gebouwd, dat flink contrasteerde met de oude gebouwen er omheen. De Jezuïetenkerk was helemaal een toonbeeld van weelde, Er waren prachtige gedraaide, marmeren zuilen en natuurlijk ook weer veel goud en plafondschilderingen. We liepen door de oude straten naar het Donaukanaal, een afsplitsing van de Donau. We waren nu dicht bij het Prater, het grote pretpark met het beroemde reuzenrad. We moesten natuurlijk een ritje maken in dit 75 meter hoge reuzenrad. Flip had hier zo'n vijftig jaar geleden al eens ingezeten. Nu kon hij de kennismaking hernieuwen. Vanaf het hoogste punt had je een mooi

uitzicht over de stad met de vele oude gebouwen en kerken. Het station Praterstern lag hier dicht bij. We kochten een dagkaart voor het openbare vervoer en maakten eerst een rit naar de echte Donau. De rivier was niet blauw, maar het water was wel glashelder. We reden terug met de metro naar het beroemde Schönbrunn. In een groot park ligt hier de keizerlijke zomerresidentie. Het is een gigantisch toeristentrekker waar meer dan een miljoen bezoekers per jaar komen. Wij kwamen er halverwege de middag aan en toen was het extreem rustig. Op een stel Japanners na was er nauwelijks een mens. Het slot was eigenlijk een beetje saai, geel gebouw, maar wel reusachtig. Het zou net zo goed een kazerne kunnen zijn. Het keek uit op een grote fontein met beelden van zeepaarden en

zeemeermannen en een stuk verder op een heuvel lag de Gloriette, een overwinningsmonument. Na dit bezoek zijn we weer terug gereden naar de binnenstad om nog een paar laatste gebouwen te zien. Toen we het echt zat waren, zijn we met de metro naar ons hotel gereden. We hadden toen een flink aantal kilometers in de benen. 's Avonds zijn we wederom naar de Japanner geweest. Het smaakte weer goed. Nu hadden we er ook teryaki kip bij. In Flip zijn gelukskoekje stond dat er grote veranderingen op til waren en dat hij erg gelukkig zou worden. Hij hoopte op een lot van een paar miljoen in de loterij. Een ander scenario dat voor zijn geestesoog verscheen, kon hij wel op zijn buik schrijven: een jonge vriendin. Dat zat er niet in, gezien het koekje dat Lily kreeg. Daarin stond dat ze erg sterk was en extreem gezond. Een vriendin zat er dus niet in en extreem gezond was Flip ook niet. Als bonus voor zijn verjaardagscadeaureis was hij snipverkouden geworden. Jammer, maar: "That's life."