Indonesië
Dit uitzicht. Dit ontbijt. Deze mensen. Het is hier heerlijk! We zitten met onze luie bips op Bali, te genieten van onze welverdiende rust. Iets eerder dan gepland, maar we vonden dat het kon. Het is immers vakantie. :-)
Na 2 leuke dagen in Yogya was het tijd om weer terug de natuur in te gaan, namelijk richting de Bromo vulkaan. We konden kiezen uit een busreis van 10 uur of een treinreis van 7 uur, de keus was snel gemaakt, zeker omdat de wegen hier druk en slecht zijn en wij nog niet in de trein hadden gezeten in Indonesië. De treinreis vanuit Yogya naar Bromo was onze eerste keer dat we konden genieten van de Aziatische stiptheid. De reis duurde namelijk twee uur langer dan was aangegeven. Waarom? Geen idee. Bij aankomst in Probolinggo werden we opgewacht door onze 'reisorganisatie' en gingen we met 15 anderen een zeer aardig busje in. Dat biedt hoop voor het vervolg! Nadat we uitleg kregen over hoe de trip naar Mt. Bromo zou verlopen, kregen we echter een krapper busje, zonder werkende airco en met een wel heel warme motor letterlijk onder onze voeten. Hmm...
Bromo is een vulkaan. Voor de overnachting moesten we daarom een stuk omhoog. En dat ging... Niet zo goed. Het tempo lag al laag en we namen tussendoor een break om de motor af te laten koelen. Super relaxed. Niet veel later hoorden we iets op de weg, wat uiteindelijk een onderdeel van het busje bleek te zijn. We stonden dus stil. In het donker. En in de kou. Om 22.00 uur. Gossie. Gelukkig zat 2km achter ons een tweede busje, waarmee we de weg konden vervolgen. We stonden nog angsten uit dat de koppeling (enórm verbrande lucht) het zou begeven, maar gelukkig kwamen we rond middernacht in ons hostel aan. Wat een verschrikkelijke lange dag reizen...
Na zo'n helse dag reizen, zou je het liefst in een luxe hotel slapen, schoon, met een goed bed en lekkere douche. Onze accommodatie was dat echter niet bepaald, laten we het daar bij houden... We kwamen toch om alleen maar kort te slapen. Met een aankomsttijden van rond middernacht en een vertrektijd van 3.30u zou het namelijk een heel kort nachtje worden.
Met flinke vermoeidheid en enige scepsis over of het het allemaal wel waard zou zijn, werden we wakker en gingen we in een enorme basic jeep onderweg. Het was koud, de weg was enorm slecht, maar bij het viewpoint aangekomen konden we een aardig plekje vinden. Niet geheel verrassend kwamen we hier wéér Anouk en Eva tegen en samen vonden we een nog beter plekje. En toen begon de zonsopgang.
We waren dus sceptisch, ondanks alle lovende verhalen. Maar wat volgde kun je eigenlijk niet in foto's en woorden omschrijven. Al die verhalen kloppen toch echt. Je doet er zoveel moeite voor en je komt afgepeigerd aan, dus je teert vooral op adrenaline en hoop. Tijdens het wachten was er al een mooi, klein momentje: een vallende ster. Heel langzaam wordt het lichter en lichter en krijg je steeds meer energie, vooral als blijkt dat het weer gunstig gezind is. Heel rustig wordt de lucht steeds mooier en mooier en richt je je op het uitzicht voor je, wat al erg mooi is. En dan ineens, als het heel licht is, wordt de Bromo rechts van ons zichtbaar. Het is zo ontzettend mooi, dat we helemaal vergeten hoe moe we zijn en hoe weinig slaap we hebben gehad. We zoeken allerlei plekken op om de mooiste foto's te maken (duwen wat irritante Chineesjes subtiel aan de kant) en weten ook nog van het uitzicht te genieten. Zo mooi, echt een geluksmoment!
Toen daalden we af om de Bromo te beklimmen. Het is nog zo vroeg, rond half 7, maar inmiddels zijn we al drie uur bezig. Zonder ontbijt, maar we overleven het. Meer dan dat zelfs. We komen beneden aan en gaan aan de beklimming (40 minuten) beginnen richting de krater. Bovenaan de krater kan je de vulkaan inkijken en hoor je de vulkaan bulderen en rook uitblazen, ziet er best heftig uit! Maar we worden nog meer overdonderd door het waanzinnige uitzicht om ons heen. We beseffen dat de natuur een machtig mooi iets is, dat het bijna onvoorstelbaar is dat het zoiets moois kan creëren. De dunne wolken die nog hangen geven het vulkanische landschap een stukje mystiek, het panoramische uitzicht is zo waanzinnig mooi dat het voor ons beiden een unieke ervaring is op een van de mooiste plekken die we ooit hebben gezien. Fan. Tas. Tisch. En we zijn een hoop foto's rijker. :-)
Hierna maakten we ons op voor een ontbijt (dat was dan weer het droevigste ooit!) en de tocht naar IJen. Vincent was echter erg verkouden en we hadden het beiden helemaal gehad met de slechte wegen. We besloten daarom om de IJen over te slaan, want Bromo was al mooi genoeg, en eerder naar Bali te vertrekken. Dit werd echter een zes uur durende achtbaanrit, met hoge snelheden over hele zwakke wegen. Maar toen we de volgende ochtend wakker werden op Bali, met een heerlijk uitzicht over zee, wisten we dat we de juiste keuze hadden gemaakt. Het
vincent.pasterkamp
9 chapters
16 Apr 2020
Mount Bromo
September 02, 2017
|
Bromo, Java
Dit uitzicht. Dit ontbijt. Deze mensen. Het is hier heerlijk! We zitten met onze luie bips op Bali, te genieten van onze welverdiende rust. Iets eerder dan gepland, maar we vonden dat het kon. Het is immers vakantie. :-)
Na 2 leuke dagen in Yogya was het tijd om weer terug de natuur in te gaan, namelijk richting de Bromo vulkaan. We konden kiezen uit een busreis van 10 uur of een treinreis van 7 uur, de keus was snel gemaakt, zeker omdat de wegen hier druk en slecht zijn en wij nog niet in de trein hadden gezeten in Indonesië. De treinreis vanuit Yogya naar Bromo was onze eerste keer dat we konden genieten van de Aziatische stiptheid. De reis duurde namelijk twee uur langer dan was aangegeven. Waarom? Geen idee. Bij aankomst in Probolinggo werden we opgewacht door onze 'reisorganisatie' en gingen we met 15 anderen een zeer aardig busje in. Dat biedt hoop voor het vervolg! Nadat we uitleg kregen over hoe de trip naar Mt. Bromo zou verlopen, kregen we echter een krapper busje, zonder werkende airco en met een wel heel warme motor letterlijk onder onze voeten. Hmm...
Bromo is een vulkaan. Voor de overnachting moesten we daarom een stuk omhoog. En dat ging... Niet zo goed. Het tempo lag al laag en we namen tussendoor een break om de motor af te laten koelen. Super relaxed. Niet veel later hoorden we iets op de weg, wat uiteindelijk een onderdeel van het busje bleek te zijn. We stonden dus stil. In het donker. En in de kou. Om 22.00 uur. Gossie. Gelukkig zat 2km achter ons een tweede busje, waarmee we de weg konden vervolgen. We stonden nog angsten uit dat de koppeling (enórm verbrande lucht) het zou begeven, maar gelukkig kwamen we rond middernacht in ons hostel aan. Wat een verschrikkelijke lange dag reizen...
Na zo'n helse dag reizen, zou je het liefst in een luxe hotel slapen, schoon, met een goed bed en lekkere douche. Onze accommodatie was dat echter niet bepaald, laten we het daar bij houden... We kwamen toch om alleen maar kort te slapen. Met een aankomsttijden van rond middernacht en een vertrektijd van 3.30u zou het namelijk een heel kort nachtje worden.
Met flinke vermoeidheid en enige scepsis over of het het allemaal wel waard zou zijn, werden we wakker en gingen we in een enorme basic jeep onderweg. Het was koud, de weg was enorm slecht, maar bij het viewpoint aangekomen konden we een aardig plekje vinden. Niet geheel verrassend kwamen we hier wéér Anouk en Eva tegen en samen vonden we een nog beter plekje. En toen begon de zonsopgang.
We waren dus sceptisch, ondanks alle lovende verhalen. Maar wat volgde kun je eigenlijk niet in foto's en woorden omschrijven. Al die verhalen kloppen toch echt. Je doet er zoveel moeite voor en je komt afgepeigerd aan, dus je teert vooral op adrenaline en hoop. Tijdens het wachten was er al een mooi, klein momentje: een vallende ster. Heel langzaam wordt het lichter en lichter en krijg je steeds meer energie, vooral als blijkt dat het weer gunstig gezind is. Heel rustig wordt de lucht steeds mooier en mooier en richt je je op het uitzicht voor je, wat al erg mooi is. En dan ineens, als het heel licht is, wordt de Bromo rechts van ons zichtbaar. Het is zo ontzettend mooi, dat we helemaal vergeten hoe moe we zijn en hoe weinig slaap we hebben gehad. We zoeken allerlei plekken op om de mooiste foto's te maken (duwen wat irritante Chineesjes subtiel aan de kant) en weten ook nog van het uitzicht te genieten. Zo mooi, echt een geluksmoment!
Toen daalden we af om de Bromo te beklimmen. Het is nog zo vroeg, rond half 7, maar inmiddels zijn we al drie uur bezig. Zonder ontbijt, maar we overleven het. Meer dan dat zelfs. We komen beneden aan en gaan aan de beklimming (40 minuten) beginnen richting de krater. Bovenaan de krater kan je de vulkaan inkijken en hoor je de vulkaan bulderen en rook uitblazen, ziet er best heftig uit! Maar we worden nog meer overdonderd door het waanzinnige uitzicht om ons heen. We beseffen dat de natuur een machtig mooi iets is, dat het bijna onvoorstelbaar is dat het zoiets moois kan creëren. De dunne wolken die nog hangen geven het vulkanische landschap een stukje mystiek, het panoramische uitzicht is zo waanzinnig mooi dat het voor ons beiden een unieke ervaring is op een van de mooiste plekken die we ooit hebben gezien. Fan. Tas. Tisch. En we zijn een hoop foto's rijker. :-)
Hierna maakten we ons op voor een ontbijt (dat was dan weer het droevigste ooit!) en de tocht naar IJen. Vincent was echter erg verkouden en we hadden het beiden helemaal gehad met de slechte wegen. We besloten daarom om de IJen over te slaan, want Bromo was al mooi genoeg, en eerder naar Bali te vertrekken. Dit werd echter een zes uur durende achtbaanrit, met hoge snelheden over hele zwakke wegen. Maar toen we de volgende ochtend wakker werden op Bali, met een heerlijk uitzicht over zee, wisten we dat we de juiste keuze hadden gemaakt. Het
was tijd voor ons laatste deel van de vakantie: ontspanning!
Share your travel adventures like this!
Create your own travel blog in one step
Share with friends and family to follow your journey
Easy set up, no technical knowledge needed and unlimited storage!
