Yogyakarta

Toen we in Yogya geland waren, bleek onder de bedwelmende lucht van sterk geurende roti en stinkende taxi's dat Anouk en Eva dezelfde plannen als wij hadden; taxi naar het hotel delen en de volgende dag de tempels Borobodur en Prambaran bezoeken. Mariëlle had nog een tip van een collega gekregen (Selogriyo tempel) en de dames leek het ook een goed idee een private driver te fixen, zodat we geen last hadden van stinkende toeristen. Mooi, dat scheelt weer geld en is wel zo comfortabel! Nu nog hopen dat we dat ook op zo'n korte termijn nog konden regelen.

De taxi konden we helaas niet delen, maar eenmaal aangekomen (rond 20.00u) in ons hotel, gingen we aan het geregel. Het bleek mogelijk om onze wensen in te lossen en de volgende dag al om 03.30u te vertrekken, maar dan moesten we het wel om 21.00u laten weten. Na een half uur op onze telefoon te kijken (wachten op reactie en veel afstemmen via WhatsApp; super gezellig :-D) lukte dat en konden we rustig een hapje gaan eten. Dat deden we bij ViaVia; een vrij westers tentje, met meer dan prima eten. Zeer welkom na al die nasi goreng!

Na een onrustige nacht met veel wakker worden en dus vroeg opstaan, kregen we een ritje van chauffeur Sugi. Een zeer vriendelijke man, die prima Engels sprak en ook eindelijk eens (zeker voor Indo-begrippen) een rustige rijstijl had. Bij Borobodur wilden we de zonsopgang meemaken, maar we kregen vooral bewolking. Dit leverde uiteindelijk toch mooie plaatjes op, die ook nog eens net wat anders zijn dan die standaard heldere foto's. Misschien dus wel nog leuker op deze manier!

Na wat geklooi met poseren en sarcastisch geklaag over mensen die steeds in de weg staan (stomme toeristen overal!) was het tijd voor koffie. De duurste ter wereld; Luwah koffie. Een lelijk dier dat op een das lijkt eet namelijk koffiebonen, start een fermentatieproces in zijn maag en poept ze dan weer uit. Dat wordt gedroogd en de koffiebonen worden uiteindelijk geroosterd. Mariëlle drinkt geen koffie, maar Vincent vond het lekker en erg glad en romig, met een droge afdronk. Kosten? €25 voor 100 gram, 1 kopje was €2. Dus hield hij het maar gewoon bij dat ene bakje koffie. :-)

Toen startte de rit naar Selogriyo. Sugi was daar lang niet geweest, omdat toeristen daar niet vaak komen, dus moest hij geregeld de weg even vragen. Na een paar stops en een mooie tocht door prachtige landschappen, kwamen we op een bijzonder steil en smal weggetje. Daar klommen we zonder airco omhoog om zoveel mogelijk pk's te kunnen benutten, om na een goed uur omhoog lopen (veel foto's en genieten van het uitzicht) aan te komen bij de tempel. Dat was een gevalletje 'de reis is belangrijker dan de bestemming', want de tempel werd met spanband bij elkaar gehouden. :-D Maar de omgeving was prachtig, het weer fantastisch, dus het was zeker genieten!

Tot slot bezochten we Prambaran. Hier was het opnieuw bewolkt, dus we waren sceptisch over de gewenste pittoreske zonsondergang bij deze tempels, maar de bouwwerken waren boven verwachting mooi. Na de lange dag (we waren inmiddels al bijna 14 uur onderweg) viel de zonsondergang ook echt tegen vanwege de bewolking, maar we vonden het er toch zo mooi, dan we dat al niet meer erg vinden. We kwamen hier trouwens nog wat Hollanders tegen die we ook al op het vliegveld in Medan hadden ontmoet; toch bijzonder hoe klein zo'n groot land dan toch kan zijn!

We waren toen enorm toe aan eten bij ViaVia (pasta voor de dames en een dikke hamburger voor Vincent) en een warme douche. Om 22.00u zat deze lange dag er dan op en konden we eindelijk een onbezorgde en lange nachtrust tegemoet zien.

De volgende dag trokken we heel rustig Yogya in, waar we met een tuktuk - súper krap, maar wel enorm grappig om te doen - naar een heel onbijzonder (inderdaad, dat is nieuw woord) paleis trokken. Daarna gingen we lekker slenteren in de hitte over een winkelstraat, heel nonchalant foto's maken van het leven langs de straat en op het gemakje terug naar het hotel om te lunchen, zwemmen en een spelletje (Boonanza, heel leuk!) te spelen. Heerlijk dagje zo, want dat hadden we wel verdiend. Ondertussen hadden we de tour naar de vulkanen Bromo en Ijen nog geregeld, die de volgende dag ging beginnen voor ons.

Deze laatste avond in Yogya moesten we nog even genieten van het westerse eten, want we waren bang dat het de komende dagen vooral weer rijst ging worden. Onderweg naar ViaVia (in Yogya hebben we dus nergens anders gegeten :-D) kwamen we natuurlijk Anouk en Eva nog tegen, het zal ook eens niet...

In de ochtend zouden we om 08.45u opgehaald worden. We konden dus lekker rustig aan doen, tot we om 08.05u tijdens ons ontbijt ineens te horen kregen dat onze pick-up driver er al was. Bang dat we de boel en andere op te halen toeristen en onszelf zouden vertragen, haastten we ons met eten en de laatste spullen pakken. De chauffeur gaf aan de we nog wat mensen op moesten pikken, maar ineens waren we om 08.45u al op het station. Klasse! We hadden eerder vertraging verwacht dan dit, maar goed; nu konden we rustig een bakkie doen op het station en werken aan ons reisverslag. Maar niet voordat we nog even bijpraatten met Anouk en Eva, want zij sprongen uiteraard op dezelfde trein als wij. :-)

Inmiddels zitten we in de trein. Lekker veel beenruimte en airco, beter dan een busje waarbij je niet zeker bent van je aankomsttijd (ivm drukte en mogelijk panne), ruimte en een werkende airco. Maar het mooiste zijn de video's die op tv te zijn, in de categorie 'creatief met plastic flessen'. Filmpje laten we in Nederland wel zien. :-) Wellicht wordt dit al een mooi tripje, waarbij we in ieder geval even gaan genieten van het comfort en de omgeving.

En natuurlijk de in een piepklein winkeltje gevonden Oreo-koekjes, Coca Cola en Pringles! Life is good! :-D