Daar zaten we dan gisteren, in ons guest house in Bukit Lawang. Moe. Verbrand. Spierpijn. Maar wat was het waanzinnig mooi! Toen we Indonesië boekten wisten we zeker dat we twee dingen moesten doen, waarvan het bezoeken van de jungle er een was. En hoewel het best pittig was (lees: totáál niet aan te raden als je nooit sport en zelfs dan is het niet makkelijk) was het het helemaal waard!

Na een prima nachtrust werden we in de ochtend opgehaald om voorgesteld te worden aan Nieuw-Zeelanders Nick, Beca en Courtney. Zij gingen met ons mee op de driedaagse tocht, onder leiding van gidsen Ardo (zeg maar Easy) en Robbie. Na een kort gesprekje en een groepsfoto kon de tocht gelijk gaan beginnen.

De eerste meters gingen door het dorp heen, maar eenmaal aan de rand van het geboomte gingen we direct omhoog. Het zweet brak ons al vrij snel uit en we waren gerustgesteld dat Easy ook zweette en hijgend de eerste break nam. Een korte uitleg over enkele bomen en de eerste foto's waren een feit, waarna Vincent Mariëlle blij kon maken met Courtney. Vincent liep achter Courtney en zag dat de Nieuw-Zeelandse al drie keer gestoken was door muggen. Liever zij dan muggenvanger Mariëlle! :-)

Na weer wat uitleg over rubberbomen, kaneelbasten en de invloed van Nederland op Indonesië maakten we na anderhalf uur ineens een sprint omhoog. Easy had een ingeving en klom een heuvel van pak 'm beet 50% in rap tempo omhoog. Flink klauteren dus, maar eenmaal boven zagen we waarom: orang-oetans! Easy herkende de geur, dus wilde hij de kans niet mislopen. Al snel was er een groep van zo'n 30 personen bij elkaar, want ook andere guides hadden het door, en konden de eerste foto's van dit mooie dier geschoten worden.

Wij staan waanzinnig goed op de foto; de orang-oetan keek net om toen de foto gemaakt werd! Lekker!! Maar het leukste moment was toen we bij een kleinere aap op de foto wilden. Deze zat in een boom en wij stonden er met de rug naartoe. Na twee foto's van de fotograaf werden we er ineens op gewezen dat de aap naar beneden kwam. Luttele seconden later waren wij ons waterflesje kwijt, dat zo handig uit Mariëlles rugzak stak. :-) Mooi momentje, want de orang-oetan besloot de dop eraf te draaien en lekker een slokje water te drinken. Vervolgens wilde Ronnie het flesje terug, maar niet voordat de orang-oetan hem een beetje plaagde om uiteindelijk toch netjes het flesje in te leveren. Door het mooie van het moment waren we net te laat om het te filmen, maar geloof ons; het was super grappig! :-)

Natuurlijk moesten we weer verder en nadat we de grote orang-oetan op een meter passeerden gingen we ook door. Het was pittig, maar te doen, helemaal na een hap flink vers en lekker fruit. Daarna werd de tocht iets zwaarder en kwam de lunch op een zeer welkom moment; nasi goreng! Na de lunch leerden we het junglelied van Bukit Lawang kennen:

Jungletrek, jungletrek
In Bukit Lawang
See the monkeys, see the birds
See orang-utan!

Op de klanken van Jingle Bells. Krijg die dan maar eens uit je hoofd...

Dat was echter niet het ergste, want dat was het laatste stuk van de eerste dag. Nog meer klimmen, nog steiler klimmen en dit keer ook flink steil dalen. Hangend aan lianen, boomstammen en struikjes lukte het uiteindelijk wel. Voor Mariëlle was vooral het klimmen lastig (korte benen en erg intensief), voor Vincent vooral het dalen (lange benen en niet flexibel). Onderweg overlegden we al dat we dit geen drie dagen dachten vol te houden, maar eenmaal op de campsite aangekomen vergaten we onze zorgen even. De spullen lieten we liggen en we klauterden nog een glibberig riviertje op, om uit te komen bij een waterval met een kleine 'private pool'! Helaas geen foto's, maar geloof ons; dit was een hoogtepunt hoor! Zo mooi, zo rustgevend en zo lekker om ons zwaar beproefde lijf een welverdiende verkoeling te geven. :-)

De campsite was overigens waanzinnig mooi. We zaten aan een klein riviertje, dus dichtbij een waterval en behalve ons was er verder helemaal niemand. Pittoresk, schilderachtig, noem het allemaal maar op; het was het allemaal. Zo op zichzelf staand was het al mooi, maar na zo'n barre toch was het nog veel mooier!

Na het avondeten (een soort rijsttafel met kip rendang, sojabonen, aardapppelkoekjes, curry en rijst) vroegen we aan Easy hoe de volgende dagen eruit zouden zien; zijn uitleg stelde ons voldoende gerust om de trekking af proberen te maken. Dus gingen we lekker slapen op ons dunne matje, op de stenen, zonder een geldig kussen. Met lichte hoofd- en rugpijn gingen we toch weer vol goede moed de tweede dag aan.

Voordeel was dat we gelijk wakker waren, want het begon met een stijle klim van een minuut of 20, waardoor de moed weer een klein beetje in onze schoenen zonk. Direct waren we van top tot teen bezweten, maar dit zou het ergste moeten zijn geweest. Hierna kregen we inderdaad vlakkere stukken, waardoor we veel meer om ons heen konden kijken. En potverdorie zeg, wat was de jungle mooi! Het deed ons terugdenken aan vroeger, toen we nog naar het bos gingen, alleen dan zo ontzettend veel mooier (en natuurlijk uitdagender om je doorheen te slaan). Hier waren we heel blij mee, want alleen maar zwoegen zagen we niet zitten.

Echter. Want er is een maar. We moesten de laatste afdaling nog doen. Waar we best al wat stijle klimmetjes en pittige afdalingen achter de rug hadden, werd het moeilijkste voor het laatst bewaard. Ter indicatie: als we dit omhoog hadden moeten doen, had ons dat minimaal 2 uur gekost. 2 uur! Nu was het 30-45 minuten klauteren, vastgrijpen, wegglijden, elkaar goed in de gaten houden en gutsen van het zweet. Niet nadenken over de hoogteverschillen en de afgrond (klinkt wat heftig, maar het was steil!) naast ons, maar gewoon gaan. Op het moment dat we het wel gehad hadden, vooral Vincent, kwam ons kamp gelukkig en zicht en hadden we het toch mooi geflikt; de derde dag bestond namelijk uit chillen bij het kamp en terug raften over de rivier.

Ook hier troffen we het weer met de locatie. Maar goed, de jungle IS mooi, dus inmiddels weten we wel dat je niet anders hoeft te verwachten. Hier waren wel meer mensen, maar dit was ook een overnachtingsplek voor tweedaagse trekkings. Weer aan het water, een wat grotere rivier dit keer waarin we ook konden zwemmen, met mooie stroompjes en uitkijkend op een zeer stijl maar indrukwekkend gedeelte van de jungle. Heerlijk ook om de meanderende rivier te kunnen overzien en de bebossing mee te zien krullen. Zeer rustgevend, zeer aangenaam.

Na het avondeten (bijna dezelfde rijsttafel) kregen we nog wat entertainment en Vincent zijn felbegeerde biertje. Easy liet wat kaarttrucs zien, waar we allebei als nuchtere Hollanders niet altijd even goed tegen konden; gelukkig kregen we bij de beste truc uitleg over hoe het werkte. :-D Hierna dachten we een goede nachtrust te krijgen, omdat we zelfs (goede!) kussens hadden, maar we konden de slaap moeilijk vatten. Een langzame nacht later konden we echter rustig wakker worden in het heerlijke water en de steeds warmer wordende zon, totdat we verrast werden met een aangenaam bezoek van twee orang-oetans; moeder Suma en haar kindje. Zo ontzettend mooi om te zien, vooral ook waanzinnig lief om dat kleintje bezig te zien. Super leuk, omdat verteld was dat we waarschijnlijk alleen op de eerste dag dieren zouden zien. Mooi extraatje dus!

Hierna werden de rafts klaargemaakt en gingen we terug naar ons guest house. Na een valse start - de band waar Ronnie op zat klapte op een rots, maar die was snel vervangen - konden we nog een laatste keer genieten van de pracht van de jungle. Echt waanzinnig, zo mooi! Het water was ook niet te wild, dus konden we alles goed laten bezinken. Na een dik half uur was de tocht ten einde en na een biertje en een Radler (die hebben ze hier dus ook, waar Mariëlle heel blij mee was) gingen we terug naar ons guest house. 's Avonds hebben we nog met Nick gegeten, de dames lagen ziekjes op bed, en hebben we afscheid genomen van Easy.

Hij en Robbie waren echt topgidsen! Ze behandelen de dieren met respect, waren in voor een geintje en vooral Robbie heeft ons enorm goed en lief geholpen. Eigenlijk moet je deze tocht niet zo ongetraind aangaan, maar hij stelde ons gerust en hielp waar nodig.

Alles bij elkaar was het een topervaring. Heel zwaar, maar het was het allemaal volledig waard. Mariëlle is nu helaas wel wat ziekjes. Erg vervelend met een autotocht van 9 uur voor de boeg, maar als dat erop zit kunnen we lekker ontspannen bij het Tobameer; dat hebben we nu ook wel verdiend.