Kijk. Ik ben heel makkelijk. Dat moet ik niet te hard zeggen, want dat is niet altijd zo, maar met sommige dingen wel. Ik heb een karrenvracht aan op te nemen verlofuren staan en kan dus eigenlijk op elk willekeurig moment vrij nemen; mijn projecten plan ik wel om mijn vakanties heen. Ideaal is dat. Maar Mariëlle is minder makkelijk. Ook dat moet ik niet te hard zeggen, want meestal is zij juist de makkelijke van ons tweeën, maar met dit heb ik zeker gelijk.

Als je werkt bij een grote multinational, heb je iets minder vrijheid. Prima grondslag om iemand (hoi Mariëlle!) af en toe lekker mee te plagen, maar met vakanties zorgt dat voor een klein beetje planning. Liefst ging ik eind september naar Indonesië, zodat ik nog goed kon trainen voor een fietstocht half september, maar bij dat grote bedrijf is vrij nemen buiten het hoogseizoen iets lastiger.

Uiteindelijk moesten we ergens in augustus sowieso verlof opnemen en ik wilde die fietstocht in september per se rijden, dus na wederom iets langer wikken en wegen dan nodig was, ging hier ook ineens de kogel heel snel door de kerk. Twee weken augustus, een week september. Boem. Die stond.

Toen moesten we alleen nog besluiten wanneer precies. Vliegen op een zaterdag, of gelijk al op vrijdagavond? Moeten we dan niet teveel haasten? Ik niet, want ik neem gewoon lekker vrij (:-)), maar we gaan natuurlijk saampjes weg. Voor ons gemak besloten we op donderdag terug te komen, zodat we na de lange reis nog even kunnen acclimatiseren in ons eigen landje voordat we weer onze reguliere dagtaak weer moeten oppakken.

Dit proces duurde ook weer even. Bijna een volledige dag de meest gunstige vliegtijden en vertrekdagen tegen elkaar afzetten, totdat we op een zondagavond zomaar de tickets geboekt hadden: vrijdag 18 augustus vliegen we naar Indonesië en rond 15.00u lokale tijd landen we zaterdag 19 augustus in Jakarta!

Het enige wat we nu nog moesten doen? 20 dagen vullen met activiteiten. Makkie!