Lieeeeveeee allemaal! :)

Ik heb twee weken geleden voor het laatst mijn blog bijgewerkt en dat is eigenlijk veel te lang geleden! Ik heb de afgelopen weken namelijk weer een hoop avonturen beleefd hier in het verre Suriname, dus ik hoop dat deze blog niet te lang zal gaan worden…..

Zaterdag 22 april ben ik mijn ouders op het vliegveld gaan verrassen door ze op te halen. Helaas hadden ze wel dikke vertraging waardoor ik een lange tijd heb moeten wachten op de luchthaven. Het was het allemaal waard, want wat was ik blij toen ik ze zag. Ik heb hier sinds mijn aankomst in Suriname nog geen last van heimwee gehad, maar toen ik afgelopen week zoveel tijd doorbracht met mijn ouders besefte ik ineens dat ik ze toch wel erg gemist had. Op dit moment heb ik twee levens: mijn leven hier in Paramaribo en mijn leven in Nederland. Dan kunnen jullie je dus wel voorstellen dat het erg gek was dat die levens zich ineens gingen mengen toen mijn ouders hier in Suriname waren.
Dinsdag 25 april ben ik naar Braamspunt geweest! Hier kun je grote zeeschildpadden spotten die ’s avonds het strand op kruipen, een kuil graven, honderd eieren leggen om daarna weer terug de zee in te gaan en vervolgens nooit meer om te kijken naar hun nakomelingen. Tijdens de heenweg hebben we ook een heleboel dolfijnen kunnen spotten die zwemmen in de Commewijne rivier. In mijn beleving zie ik dolfijnen voor me in mooi helder blauw water, maar hier zwommen ze gewoon in die viezige bruine rivier. Het was leuk om ze in het wild te zien. De gids had een zaklamp met rood licht meegenomen, want de schildpadden kunnen geen wit licht verdragen. Het was heel gaaf om zulke grote zeeschildpadden (300 kg) het stand op te zien kruipen en om ze eieren te zien leggen. Omdat het donker was en je door de dieren geen flits mag gebruiken, heb ik alleen wat vage zwart-wit foto’s kunnen maken, dus erg scherp kan ik ze niet aan jullie showen.
Donderdag 27 april ben ik naar de Warappa kreek geweest. Hier hebben we met een bootje over de Commewijne rivier gevaren richting de Warappa kreek. We moesten al om half zes in de ochtend vertrekken wegens de bereikbaarheid van de plantages. De kreek is namelijk alleen te bevaren als het vloed is. Deze kreek was heel bijzonder doordat er ooit meer dan 20 plantages aan grensden en de restanten van de oude slavenplantages nog zichtbaar waren. Zoals op elke trip waren er ook weer veel diersoorten te zien. De Warappa kreek mondde uit in de Atlantische Oceaan. Na hier wat rond gevaren te hebben, kwamen we aan bij plantage Bakkie. Deze plantage is helemaal hersteld en opgeknapt naar hoe het eruit zou hebben gezien toen het in gebruik was. Het was erg indrukwekkend om een slavenplantage in het echt te zien. Vooral de martelvoorwerpen die in het museum te zien waren maakten veel indruk! Deze trip is tot nu toe de allerleukste trip die ik gedaan heb.
Zaterdag 29 april heb ik de Brownsberg beklommen en prachtige watervallen gezien! Brownsberg is echt een typische toeristische trip; welke buitenlander je hier ook aanspreekt, ze hebben allemaal de Brownsberg beklommen of ze zijn het van plan. Op de heenweg lag er plotseling een grote omgevallen boom op de weg en we konden er niet langs met de bus. De gids pakte zijn kapmes (heeeel klein in vergelijking met de boom) en begon de boom in stukken te hakken. Na een uur konden we pas weer verder. Het enige dat deze dag tegenzat was het weer, het regende de hele middag! Het regenseizoen is begonnen en dat merk je helaas goed, want ook op de terugweg hadden we een probleem! Door de hevige regenval was er een complete rivier ontstaan midden op de weg…. (Zie filmpje op mijn Facebook). Er lagen wel een paar boomstammen in het water waar de locals met brommertjes net over heen konden, maar er kon natuurlijk geen bus met toeristen overheen… Gelukkig kwam er super toevallig aan de andere kant van de plas een jeep aanrijden die van hetzelfde bedrijf was als waar wij de trip hadden georganiseerd. De mensen uit de jeep konden met onze bus naar hun bestemming verder en wij konden met de jeep terug naar Paramaribo. Helaas passen er niet veel mensen in zo’n jeep, daarom konden we pas de tweede ronde mee en hebben we nog een extra uur moeten wachten. Ondertussen was er een nieuw busje met toeristen aangekomen aan onze kant van het water en deze kwamen al snel tot de conclusie dat dat een nachtje slapen in de jungle zou gaan worden. Het water leek namelijk voorlopig nog niet te gaan zakken. Ik was in ieder geval erg opgelucht dat wij lekker naar het hotel terug konden. Verder heb ik een heerlijk relaxte tijd gehad met mijn ouders. Op woensdag zijn ze nog bij mijn studentenhuis wezen kijken en verder hebben we veel tijd doorgebracht aan het zwembad en natuurlijk in het casino (kan ook niet anders als je hotel een casino is)! Dinsdagmiddag vertrokken ze weer naar het vliegveld en toen had ik het toch wel moeilijker met afscheid nemen dan gedacht….. Het voelde alsof ik weer opnieuw moet gaan beginnen met mijn leven hier. Ik heb natuurlijk weinig tijd doorgebracht met mijn huisgenoten de afgelopen twee weken, de volgende dag moest ik weer naar stage toe en ook zou ik op een nieuwe afdeling starten, kortom: vakantie is over. Nadat ik afscheid van ze had genomen en weer thuis aankwam, vond ik het erg lastig, maar toen ik de dag erna weer terugkwam van stage en ’s avonds meeging naar een volleybaltoernooi, voelde ik me al weer helemaal thuis! :)
Gisteren ben ik samen met Shannon, Jolijn en Tess op quadtour geweest. Dit was echt suuuuuper gaaf! Lekker crossen over de uitgestrekte savannes, de dichtbegroeide jungle en dwars door kreekjes heen. Voor herhaling vatbaar!

Afgelopen woensdag en donderdag heb ik een dagje mee mogen lopen op de operatiekamers en op het laboratorium. De dag op het laboratorium vond ik erg spannend, want ik had nog nooit bloed geprikt op een persoon. Na even meegekeken te hebben, wilde ik zelf gaan prikken. Het ging gelukkig erg goed en ik heb bij meerdere patiënten bloed afgenomen. Toch zat ik ook een aantal keer naast het bloedvat of zag ik de aders niet lopen. Toen schoot de zuster mij te hulp en nam ze het van mij over zodat de patiënt niet hoeft te lijden onder mijn prikkunsten. Conclusie: de dikke aders van zo’n pop gevuld met siroop op school zijn makkelijker aan te prikken dan echte mensen. Maandag ga ik op stage op een nieuwe afdeling beginnen: de zuigelingen.

Over stage gesproken…. Ik ben jullie nog wat uitleg verschuldigd betreft het tweede deel van de titel.... gevallen voor de dokter?? Jullie denken nu vast dat ik verliefd ben geworden op een Surinaamse arts. Jullie moeten de titel helaas iets letterlijker nemen dan dat... oeps!
Woensdag 3 mei mocht ik een dagje op de OK (operatiekamer) meelopen. Vlak voor ik de kleedkamers van de OK betrad, sprak ik nog een Nederlandse stagiaire op de gang die te kennen gaf dat ze jaloers op mij was omdat ik daar een dagje mee mocht lopen. Zij had het een geweldige dag gevonden toen zij destijds aan de beurt was, maar dit kwam niet alleen door de interessante OK's.. Nee, ze was jaloers op mij omdat ik dan een dag met die knappe dokter zou mogen werken. Ze was verbaasd dat ik heel die dokter niet kende, want blijkbaar waren zijn charmes door meer Nederlandse stagiaires opgemerkt. Ik zal de afgelopen 1,5 maand wel weer onder een steen hebben geleefd dacht ik nog. Eenmaal op de juiste plek terechtgekomen, begreep ik meteen welke dokter die meiden bedoelden... Hij stelde zich aan mij voor en ik mocht meteen met hem mee naar de eerste OK als ik wilde. Oke, ik moet toegeven, het is inderdaad een knappe man...... Samen liepen we naar een gynaecologische OK die al even bezig was. Ik was erg zenuwachtig voorafgaand aan deze dag. Ik weet van mijzelf dat ik snel draaierig word als ik iets zie of voel waar ik niet tegen kan, dus ik hoopte dat ik die OK's zou trekken. Terwijl de dokter alles aan mij uitlegde over de ingreep die de gynaecoloog aan het uitvoeren was, was ik mijzelf helemaal gek aan het maken met de gedachte dat ik binnen nu en afzienbare tijd bloed zou gaan zien stromen. Toen de gynaecoloog zijn tang nog iets verder in de patiënt stak en de dokter tegen mij zei dat de baarmoeder nu zichtbaar werd, ging het mis. Het enige dat ik me herinner is dat ik nog wist uit te brengen: 'ik kan hier geloof ik toch niet zo goed tegen..' Toen werd het zwart en ben ik zo in de armen van die knappe dokter gevallen, hahahaha! Het volgende moment voelde ik me heel raar. Ik dacht dat ik vloog, want ik kreeg met mijn voeten maar geen contact met de vloer. Toen ik mijn ogen open deed besefte ik dat dat wel eens zou kunnen kloppen, want die dokter met zijn mooie ogen had mij de operatiekamer uitgetild... Langzaam besefte ik waar hij mij heen bracht: de recovery (uitslaapkamer en wachtkamer voor patiënten van de OK). De dokter legde mij in een bed neer tussen de patiënten en ik besefte me ineens dat al die patiënten nu waarschijnlijk weinig vertrouwen meer hadden in hun eigen operatie als de zusters gaan flauwvallen. Twee minuten later zat ik weer rechtop en voelde me weer redelijk oké. Het was toen kwart over zeven, dus ik besefte dat ik het afgerond naar boven zo'n vijf minuten had overleefd op de OK en ik zou nog een hele dag moeten.... Na een paar minuten kwam dezelfde dokter weer even bij mij kijken en vroeg meteen of ik mee ging naar de volgende OK: een keizersnede. Eigenlijk vond ik dit een bar slecht plan gezien wat er net was voorgevallen, maar ik wilde mij niet laten kennen tegenover iedereen en vooral niet tegenover die dokter natuurlijk! Maar wat voelde ik me ongemakkelijk in zijn buurt. De tweede poging op de OK ging iets beter: ik kreeg een kruk aangeboden en ik kon weglopen wanneer ik wilde. Er werden tijdens de volgende OK's nog menig grappen gemaakt door de zusters, waardoor ik nog rodere wangen kreeg van schaamte dan ik al had. Gelukkig zijn ze flauwvallende stagiaires hier gewend begreep ik van hem. Sinds die keizersnede ging het alleen maar beter. Ik heb veel operaties mogen zien en ik heb echt een top dag gehad. Naast drie keizersnedes heb ik gezien hoe een vleesboom van de baarmoeder verwijderd werd, hoe een navelbreuk hersteld werd, hoe de baarmoeder via de buik én hoe de baarmoeder via de vagina verwijderd werd en heb ik kunnen zien hoe poliepen werden weggehaald. Super dag!!!! Er waren ook een aantal KNO-operaties, maar gezien mijn eigen geschiedenis daarmee leek het mij niet verstandig daar te gaan kijken. Om 14.00 uur waren de geplande OK's allemaal afgelopen en zat ik met onder andere die dokter in de kantine toen hij een telefoontje kreeg. Een reanimatie op de spoedeisende hulp. En ik mocht mee van de dokter! Toen we daar arriveerden nam de dokter (zijn functie is anesthesist en intensivist) meteen de leiding. De patiënt lag al aan de hartmassage toen we aankwamen en ik vond het allemaal zeer indrukwekkend. Ik heb veel respect voor alle zorgverleners die aanwezig waren, omdat ze zo rustig kunnen blijven tijdens zo'n belangrijk moment. Na een tijd reanimeren moest er helaas geconcludeerd worden dat de patiënt het niet zou gaan halen en nadat de hartmassage gestopt werd ontstond er vrijwel direct een flatline op de hartmonitor. Ik was heel erg onder de indruk van het hele scenario, zeker ook doordat de familie van de patiënt de situatie nog 'echter' maakt. Ik heb er de afgelopen dagen zeker nog aan veel aan teruggedacht. Ik vond het erg goed om als verpleegkundige mee te maken, want nu weet ik pas echt hoe een reanimatie in de praktijk er aan toe gaat. Maar ik vond het wel erg lastig om te zien hoe eindig het leven kan zijn. Al bij al was het een hele toffe en leerzame dag! Bij terugkomst op de OK bedankte ik de dokter nog even voor de leuke dag en vooral voor het opvangen natuurlijk... Haha!

Zoooo, dat was het weer voor deze keer. Ik hoop dat jullie mijn blogs met plezier lezen en ik hoor graag van jullie! :)
Kusjes, Naomi