Lieve allemaal! :)

Ik begin in herhaling te vallen… Maar ik blijf het zeggen: wat vind ik het toch leuk dat iedereen zoveel lieve berichtjes achterlaat. Met mijn been gaat het gelukkig een stuk beter. De verschillende antibiotica kuren waren gelukkig de juiste en hebben hun werk gedaan. Het vocht in mijn been is gereduceerd en ook de wond zelf ziet er rustiger uit. Wat een opluchting! Ik merk wel dat als ik een dag veel gelopen heb, ik aan het einde van de dag weer een dikke voet krijg. Dus ik blijf er nog voorzichtig mee. Vandaag ben ik tijdens stage even langs geweest bij de chirurg voor een controle afspraak. Alles zag er gelukkig positief uit, maar helaas mag ik niet zwemmen totdat de wond dicht is. Dat kan dus nog wel even duren, zo’n wond kan nog drie maanden open blijven zei de chirurg! Dat is wel even balen, maar ik ben blij dat de infectie uit de wond is.

Ik heb mijn eerste 1,5 week op de kinderafdeling er alweer opzitten! Vorige week maandag was mijn eerste stagedag van 7.00 uur tot 15.00 uur. Shannon en ik lopen stage van maandag tot en met donderdag, dus we hebben lekker lang weekend (handig voor alle leuke feesten en trips hier!). Elke ochtend fiets ik om half zeven samen met Shannon naar het ziekenhuis toe. We mogen in het ziekenhuis geen korte kleding dragen, dus op de fiets hebben we een warme spijkerbroek aan… In Suriname is het altijd warm, zelfs om half zeven ’s ochtends is het al 28 graden. Zodra we bezweet zijn aangekomen bij het ziekenhuis kleden we ons om en lopen we naar de afdeling toe. Hier in Suriname wordt er van je verwacht dat je de gehele dag door iedereen groet, anders word je als onbeleefd gezien. Shannon en ik kunnen dus ook maar weinig kletsen ’s ochtends in het ziekenhuis, want we zijn eigenlijk gewoon non-stop aan het groeten! We hadden van de directrice als tip gekregen dat we niet teveel de kat uit de boom moesten kijken op de afdeling, want onze nieuwe collega’s nemen namelijk ons gedrag over. Dus als wij afwachten, wachten zij ook af. Daarom hebben wij ons maar meteen erg open opgesteld en aan iedereen een hand gegeven. In het begin merkte ik dat ze inderdaad wat terughoudender naar ons waren, maar aan het einde van de eerste stageweek gingen ze al losser met ons om.

Hier spreken alle collega’s elkaar aan met ‘u’ en wanneer je een specifieke zuster wilt aanspreken dan zeg je zuster + haar achternaam. Uhm, ja. Dat is lastiger dan gedacht hoor! Al die Surinaamse achternamen…. ik haal alles door elkaar. Gelukkig is dat wederzijds, want wat hen betreft ben ik gewoon zuster Kruk. Aan de uniformen van de zusters kun je zien welke functie zij hebben: stagiaires hebben een wit uniform met een witte schort, vaste krachten hebben een wit uniform met een blauwe schort, leidinggevenden hebben een groen uniform, etc. Nog een duidelijk verschil met de zorg in Nederland is dat de patiënten hier heel veel respect hebben voor de zusters. Patiënten en hun familieleden blijven altijd beleefd tegen je. Daar kunnen de patiënten in Nederland echt nog heel veel van leren, vind ik. Hier in Suriname praten ze Nederlands, maar wel een andere taal dan het Nederlandse Nederlands. Niet alleen worden er hier andere woorden gebruikt dan dat wij gewend zijn (wassen=baden, eten=schaften, etc.), maar ook is de toon erg anders. Ik dacht dat Nederlanders erg direct waren, maar hier zijn de mensen nog directer. In ieder geval de zusters in het ziekenhuis. Ze vragen niet aan mij of ik iets wil doen, maar vaak krijg ik een korte knik en dan moet ik maar begrijpen wat ze bedoelen. Zodra ik dan verkeerd interpreteer wat ze bedoelen, dan krijg ik dat snel te horen door middel van de ‘tjoerie’… Nee, nee, niet te verwarren met de Souburgse Yourie, dat is iets heeeeel anders. De tjoerie is een geluid dat mensen hier maken als ze verontwaardigd zijn of afkeur willen uitdrukken. Ik hoor toch liever het tjoerie-geluid dan dat sissende geluid dat mannen hier naar je maken als ze je leuk vinden. Nou ja, leuk.. leuk.. laten we het erop houden dat ze dat geluid naar alle blanke stagiaires hier maken. Toen ik net in Suriname was probeerde ik wat geïrriteerd terug te kijken, maar dat heeft echt geen zin hoor, want vijf meter verder staat er alweer een nieuwe Surinamer sis-geluiden naar je te maken. Het zijn net krekels; in het begin is het zeer irritant, maar na een tijdje valt dat tjirpen je niet meer op.

Wanneer ik mijn ziekenhuisstage in Nederland vergelijk met mijn stage hier, dan valt mij wel één heel duidelijk verschil op: het werktempo. Het werktempo ligt hier een stuk lager dan in Nederland en dat heeft zo zijn voor- en nadelen. Er is geen airco in de meeste ruimtes, dus het is bloedheet in je uniform! Als ik even hard zou werken en evenveel zou lopen als dat ik op een stagedag in Nederland zou doen, dan zou ik hier al minstens zes keer op een dag weggesmolten zijn. Niet dat de zusters hier te weinig taken hebben, maar meer omdat er zoveel personeel per dag is ingepland. Op mijn eerste stagedag lagen er op de gehele afdeling zeven kindjes. De dagploeg bestond op dat moment uit vijf zusters en vier stagiaires! Ik zei die dag tegen een zuster dat het voor mij lekker inkomen was nu er zo weinig kids op de afdeling liggen. ‘WEINIG?? Het is vandaag juist hartstikke druk! Normaal liggen er minder kinderen hoor.’ Oh. Omdat ik het Nederlandse tempo gewend ben, vind ik de dagen erg langzaam voorbij gaan. In Nederland komt het er in de zorg eigenlijk op neer dat je elke minuut bezig bent, hier is dat dus erg wennen. De kinderafdeling vind ik wel echt een hele leuke stageplek! Ik heb het sowieso altijd al erg leuk gevonden om met kinderen om te gaan, maar sinds ik hier vier dagen per week met kinderen mag werken, weet ik ineens echt zeker dat ik hier later ook wat mee wil doen! :)
Een leuke afdeling is het dus, dat zeker, maar het is niet zo leerzaam. Ik baad elke ochtend de kinderen, kleed ze aan, geef ze eten, speel met ze, breng ze af en toe naar een poli-afspraak toe, verschoon hun bedden, maak hun kamertjes schoon en ik probeer ze het grootste gedeelte van de dag te troosten (zeker nadat het bezoekuur over is en papa&mama weer naar huis gaan, hahaha). Kortom, ik voel me op de meeste momenten meer de oppas dan de verpleegster. Niet dat ik dat erg vind, integendeel, ik vind oppassen op kids in Nederland ook altijd erg leuk. Maar voor mijn stage had ik gehoopt iets meer verpleegtechnische handelingen te kunnen uitvoeren. Op de kinderafdeling zijn er zeker genoeg verpleegtechnische handelingen te verrichten hoor, maar die mag ik als stagiaire nu nog niet doen. Ik blijf ook maar erg kort op de afdeling in vergelijking met de Surinaamse stagiaires. Tot en met 20 april zal ik op de kinderafdeling te vinden zijn, dan heb ik lekker twee weekjes vakantie (mijn ouders komen dan), vervolgens mag ik een paar dagen meelopen in het laboratorium en op de operatiekamer (tof!!) en tot slot zal ik de laatste vijf weken van mijn stageperiode doorbrengen op het gedeelte waar de zuigelingen liggen.

Naast stage heb ik het ook erg naar mijn zin in Suriname zelf! De weekenden breng ik lekker relaxed door. Elke avond uit eten in het weekend (luxe!), af en toe op stap of naar het casino (de laatste keer heb ik omgerekend toch echt een winst gemaakt van €0,25), videobellen met mijn vrienden en vriendinnen en vooral niet kunnen uitslapen door de hitte. Er staan ook al een aantal tripjes gepland. Vrijdag 21 april op zaterdag 22 april gaan Shannon en ik met twee andere vriendinnen iets heel vets doen! Wij gaan een tweedaagse Quadtour doen! Hierbij overnachten wij ergens midden in de jungle en rijden we twee dagen door de jungle op quads. Gaaf hè? Vriendinnen maak je hier trouwens heel snel, dat kan ook bijna niet anders met zulke leuke huisgenoten. :)

Ik ben ondertussen aan de meeste dingen wel gewend geraakt, al heb ik vaak nog struggles met het stromend water hier. Zo ook vorige week woensdag… Ik was mijzelf om 6.00 uur aan het klaarmaken om naar stage te gaan, toen ik er tijdens het tandenpoetsen achter kwam dat het stromende water ermee gestopt was. Dus ik doe wat ik hier normaalgesproken doe: even een harde trap geven tegen de waterpomp beneden in huis. Helaas zonder effect, want die wasbak bleef kurkdroog. Ach, dan maar even mijn mond met cola spoelen voor een keertje, want ik was al aan de late kant. Nee geintje, ze hebben hier ook gewoon water uit flessen natuurlijk. Om 16.00 uur kwam ik thuis van stage en kwam ik tot de conclusie dat overstromingen niet alleen in Zeeland plaatsvinden. Zo heb je een paar uur geen water en het volgende moment staat je hele kamer blank. In mijn kamer stond het water ongeveer een centimeter hoog en in mijn badkamer was dat nog een beetje dramatischer. Ik liep naar de wasbak toe om te checken of mijn kraan open stond, maar die stond tot mijn verbazing dicht, de douchekraan idem. Toen ik naar het laatste systeem keek dat water kan lozen, moest ik toch wel even twee keer slikken. Ik wist niet wat er precies gebeurd was, maar die wc had er in mijn beleving een grote rol ingespeeld. Een uurtje dweilen en alles was min of meer weer schoon. Nu heb ik mijn kamer ook eens een keertje gedweild met wc-water, weer een ervaring rijker. Kan dat ook weer van mijn bucketlist af. Toch bleef het mij een raadsel hoe mijn kamer zo nat kan zijn geworden. Gelukkig werd dit mysterie ’s avonds opgelost toen de huisbaas langs kwam…. Mogen jullie eens raden wat de oorzaak is geweest van deze watersnoodramp 2.0. Ik ben benieuwd of iemand het weet. Ik zal in mijn volgende blog aan jullie vertellen wat er precies is gebeurd die dag…..

Ik kan nog zo veel meer vertellen, maar ik zie dat mijn blog alweer veel te lang aan het worden is. De rest zal ik wel voor de volgende keer bewaren!

Heel veel liefde voor jullie allemaal vanuit het zonnige Suriname!
xxxxxx