Lieve allemaal!
Allereerst, Wat vind ik het ontzettend fijn dat iedereen zo meeleeft en geïnteresseerd is in hoe het met mij gaat. Dat doet mij erg goed!
Het eerste weekend in Paramaribo zit er alweer op.
Donderdag hebben Shannon en ik een goede vlucht gehad. De piloot ging met pensioen, dus we kregen extra lekker eten en drinken in het vliegtuig. We kwamen om 16.00 uur aan op het vliegveld en vanaf 16.01 uur ondervond ik al het Surinaamse werktempo dat hier gehanteerd wordt. Ik wist dat ik zou moeten omschakelen, dus ik kon wel lachen om alle Nederlandse toeristen die zich liepen te ergeren aan de snelheid van de paspoortcontrole. No spang, dat zeker. Na het ophalen van de koffers werden we opgewacht door taxichauffeur Ronny. Hij bracht ons in een klein uurtje naar het wooncomplex, waar we werden opgewacht door 17 hele leuke en lieve huisgenootjes! Iedereen was ontzettend behulpzaam en wij voelden ons meteen welkom. :)
De hoge temperatuur hier is ontzettend wennen, het is zo warm. Ik mag natuurlijk niet klagen, want jullie zullen het Nederlandse weer vast heel graag willen inruilen hiervoor, maar wanneer je hier dingen moet gaan ondernemen, staat het zweet je al snel op de rug. Het was en is zeker erg wennen aan alles hier. Toen de huisbaas mijn kamer opendeed was de stroom en het water er bijvoorbeeld al mee gestopt. Het werd allebei relatief (voor Surinaamse begrippen) snel gefikst. Toen ik mijn koffer ging uitpakken werd ik wel even overspoeld door heimwee, want ik vond daar dat prachtige boek waar zoveel mensen wat in hebben geschreven! Toen ik de eerste bladzijden gelezen had, viel ik lekker in slaap.

Dag 1
Door de jetlag en de hitte was ik half zeven klaarwakker… Blijkbaar gaat dat mijn nieuwe ritme worden, want iedereen hier wordt rond zeven uur wakker. Nadat ik met Shannon wat ontbeten had, zijn we op de fiets naar de supermarkt gereden.
Dat was echt een regelrechte ramp, hahaha! Ten eerste rijden ze hier in Suriname aan de linkerkant van de weg, dus dat was al erg wennen. Ten tweede zijn fietspaden hier zeldzamer dan Nederlands sprekende Duitsers in Zeeland. En ten derde kennen ze hier geloof ik maar twee verkeersregels….

1. Links heeft altijd voorrang
2. Rechts mag ook gewoon proberen voorrang te nemen

Fietsen is dus nog erg wennen, daarom gaan we vaak met de taxi. Taxi’s hier zijn heel goedkoop en ik heb er in de afgelopen drie dagen al vaak gebruik van gemaakt. Gemiddeld kost een ritje met de taxi hier 10 SRD, omgerekend net iets meer dan een euro. Het maakt niet uit hoeveel personen er in de taxi zitten, ook niet als er meer personen in de taxi zitten dan dat er stoelen zijn, de prijs blijft gelijk. ’s Middags zijn we met een paar meiden naar het winkelcentrum geweest voor een Surinaamse simkaart, dus nu heb ik ook een Surinaams telefoonnummer.
’s Avonds zijn Shannon en ik met twaalf huisgenoten uit eten geweest, het is echt een hele gezellige groep. Om mijn stageperiode hier in Suriname maar meteen goed van start te laten gaan, zijn we ’s avonds met een groepje gaan stappen. Dat de avond leuk was, was zeker te merken aan het feit dat ik pas rond half zes in mijn bed lag.

Dag 2
Ondanks dat ik half 6 thuis was, was ik 7.00 uur wakker. Kort nachtje dus. Thuis in Nederland maakte ik vaak de dagen pas mee vanaf de middag, dus dat ik hier zo vroeg wakker ben is echt een wonder. Na rustig opgestart te zijn, wilden Shannon en ik een tripje gaan doen. Via eerder genoemde taxichauffeur Ronny hadden we geregeld dat we nog mee konden met het luiaards spotten.
We begonnen met een rondje door de Paramaribo Zoo, een dierentuin die niet met de grootte van een Nederlandse dierentuin te vergelijken is. Als je het rondje heel rustig loopt, dan ben je nog binnen een uur het park uit. Het was wel leuk om daar te kijken! Achter deze dierentuin was een stuk jungle gecreëerd dat speciaal gehouden wordt voor de luiaards.
De gids nam ons hier mee naar toe en lange kleding bleek al snel onmisbaar te zijn. Het had namelijk hard geregend, dus de muggen zaten overal. Met een bananenblad probeerde iedereen de muggen van zich af te slaan, maar dat had weinig effect: de muggen hebben mij hard aangepakt, haha! Mijn vingers zijn helemaal gezwollen van de bulten en ik ben zelfs in mijn ooglid gestoken… Het ziet er niet uit! Mijn linkeroog is zo dik en rood dat het eruit ziet alsof ik met een grote Surinamer heb gevochten. Sowieso zitten hier overal heel veel muggen, alleen ’s nachts in mijn klamboe valt het mee. Maar ach, dat hoort er gewoon bij!
Na het spotten van de luiaards zijn Shannon en ik samen uit eten geweest, ook dat is heel goedkoop hier! Voor de taxiritjes, een hoofdgerecht, nagerecht en een paar drankjes ben je hier omgerekend zo’n €10,00 totaal kwijt. Bizar hè? Door de weinige slaap van afgelopen nacht, lag ik lekker op tijd in bed.

Dag 3
Vandaag heb ik kunnen uitslapen! Het regende keihard, dus het was lekker koel in mijn kamer. Samen met een paar meiden zijn we rond de middag naar de markt geweest, op de fiets! Het ging al beter dan de vorige keer. Er zit een slag in mijn wiel en remmen gaat op deze fiets niet, want die zijn kapot. Aan de fiets te zien hoop ik dat de vorige eigenaar zelf nog wel leeft. Je moet hier gewoon je wiel op de weg zetten en hopen dat het goed gaat, anders kan je heeeeeel lang wachten voordat je kan gaan. ’s Avonds ben ik weer uit eten geweest met drie huisgenootjes. Ik heb het ontzettend naar mijn zin hier en ik heb het gevoel dat ik hier al een hele tijd zit, maar toch mis ik thuis ook wel hoor. Het begin zal het altijd wel het moeilijkst zijn. Vooral de kwaliteit van de voorzieningen is erg wennen. De afgelopen dagen is het stromend water er al minstens tien keer mee gestopt. Dan kun je na een lange en warme dag eindelijk douchen, doet de douche het niet meer. Ja, dan kun je je plakkerige kleding weer aan doen om vervolgens beneden in huis een harde trap tegen de waterpomp te geven. En als je geluk hebt…. dan heb je weer water! Ik kan er op de meeste momenten wel om lachen hoor als de voorzieningen minder werken dan je zou willen. Zeker als ik uitgekleed onder de douche sta en het water ermee stopt, dan zie ik mijn verongelijkte gezicht in de spiegel en dan weet ik dat ik beter even had kunnen testen of ik water had vóórdat ik mijzelf ging uitkleden. Al bij al is het allemaal nog erg wennen.
Ik zou nog zoveel meer leuke verhalen kunnen en willen vertellen, maar ik zie dat mijn blog al veel te lang is, dus dat bewaar ik voor de volgende keer. Morgen hebben Shannon en ik ons kennismakingsgesprek in het St. Vincentius Ziekenhuis. Ik denk dat ik dinsdag al kan gaan beginnen. Ik vind het erg spannend, maar ik heb er vooral erg veel zin in. Ik wil bij deze iedereen nogmaals ontzettend bedanken voor alle lieve appjes, berichtjes en vooral voor het mooie boek dat ik heb gekregen.

Heel veel liefs vanuit Suriname!
xxxxxxxx