Lieve allemaal!

Wauw, wat een leuke reacties heb ik van jullie gekregen op mijn eerste blog, super zeg! :)
De afgelopen dagen heb ik helaas een minder leuke tijd gehad dan de eerste paar dagen… Ik twijfelde of ik hier een blog over wilde schrijven, omdat ik liever over de positieve dingen hier schrijf, maar ik heb toch besloten om het doen zodat iedereen er nu gelijk vanaf weet. Bovendien, een blog is natuurlijk niet alleen maar voor de positieve dingen bedoeld, toch? Om maar meteen even met de deur in huis te vallen: de infectie aan mijn been is weer terug. Voor de mensen die niet hebben meegekregen dat ik überhaupt een infectie daar heb gehad, even kort het volgende:

Eind januari verscheen er op mijn rechterscheenbeen een klein zwart stipje en binnen een paar dagen tijd resulteerde dit in een vuurrood en verdikt onderbeen. Ik ben toen naar de huisarts geweest en hier kreeg ik antibiotica zalf voorgeschreven. De zalf bleek niet aan te slaan en daarom kreeg ik een paar dagen later antibiotica in de vorm van pillen. Deze deden gelukkig wel hun werk, maar de druk op mijn onderbeen was intussen zo hoog dat ik er veel last van had. Bovendien bleef het de vraag wat ik nou eigenlijk had en hoe het was ontstaan. Ik werd daarom op 10 februari doorverwezen naar de SEH in Goes en omdat ze het ook hier vaag vonden wat het precies was, hebben verschillende artsen en chirurgen ernaar gekeken. Uiteindelijk heeft een chirurg besloten om er in te gaan snijden, zodat de troep eruit kon en de druk zou afnemen. Dat was erg pijnlijk, maar gelukkig was de druk eraf. Van het weggesneden weefsel werd een kweek afgenomen om te achterhalen hoe dit kon ontstaan. Na het snijden werd ook gekeken hoe diep de infectie zat door middel van een röntgenfoto, het bleek dat de infectie op een haar na mijn bot niet had geraakt. Die vieze foto’s van de achtergebleven wond zal ik jullie besparen, haha! Gelukkig weet ik door mijn opleiding wel hoe ik dit soort wonden moet verzorgen, dus dat kon ik zelf goed doen. Elke week kwam ik terug op controle bij de chirurg en uit de kweek was gebleken dat het een bacteriële infectie was. Vrijdag 10 maart was de laatste controle; alles zag er netjes uit en zolang ik de wond goed bleef afplakken, mocht ik gewoon naar Suriname gaan, dat was wel een grote opluchting hoor! :)

De dag dat ik hier aankwam voelde ik al dat mijn rechterbeen vocht ging vasthouden. Ik dacht dat het aan de lange reis, de hitte en de vele muggen die mij hier steken lag en dat het wel snel weer over zou zijn. Helaas bleek dit niet het geval en ontstond er weer net zo’n bult met troep als eind januari, één centimeter onder de vorige plek. Toen wist ik dat het weer foute boel was, maar ik ben zo iemand die het liefst dat been negeert en ontkent dat er wat is totdat ik er echt niet langer omheen kan. Maandag hadden Shannon en ik kennismakingsgesprek in het ziekenhuis, hier zal ik jullie later nog over vertellen. Ik wist dat ik nu maar beter meteen kon uitleggen dat ik veel last van mijn been had en naar welke dokter ik het beste toe kon. Ik kon dinsdagochtend om 9.15 uur meteen terecht. Nou ja meteen, meteen… Hahaha, hier gaat dat iets anders in zijn werk. 9.15 uur is je aanmeld-tijd en iedereen die al in de wachtkamer zit, is eerder aan de beurt dan jij. Om 10.15 uur was ik aan de beurt en na vijf minuutjes stond ik weer buiten. De dokter (een soort huisarts) wist niet wat het was en verwees me door naar de chirurg. Ook hier gold hetzelfde systeem als bij de huisartsen poli, alleen naar mijn idee zat half Suriname hier in de wachtkamer, dus ik was pas om 13.30 uur aan de beurt. Gelukkig had ik alle foto’s van de wond en de eerder gekregen antibiotica’s nog op mijn telefoon staan. Ik legde de chirurg uit wat ik in Nederland gehad had en dat ik dacht dat het weer hetzelfde was. Het was een hele aardige dokter en ik had er wel een goed gevoel bij van wat hij vertelde. Hij was van plan om weer opnieuw te gaan snijden en antibiotica voor te schrijven. Dat snijden wilde ik nu niet, daar was ik snel uit. Het zal de druk vast verlichten en uiteindelijk misschien wel beter voor mij zijn, maar ik zie het niet zitten om net als de laatste keer weer zo lang met een open wond te moeten rondlopen. Zeker niet hier in Suriname. Bovendien kan ik met zo’n wond ook geen stage lopen en dan komt alles in de knoei… Kortom, ik zag allemaal doemscenario’s voor me. Ik was best een beetje in paniek. De dokter ging hiermee akkoord en we zouden eerst de antibiotica afwachten. Er werd tot slot nog aan mij uitgelegd hoe ik de wond moest verbinden en er werd weer een kweek van het weefsel afgenomen.

Eigenlijk zou deze week er heel anders hebben uitgezien! Maandag kennismaking en dinsdag, woensdag en donderdag beginnen met stage lopen op de kinderafdeling. Omdat ik dinsdag naar het ziekenhuis zou gaan, werd in overleg met de afdeling besloten dat Shannon en ik woensdag zouden beginnen. Het was heel fijn dat Shannon er dinsdag de hele dag bij was in het ziekenhuis! Thanks Shan. Toen we dinsdagmiddag met de recepten bij de apotheek arriveerden, bleken het heel wat middeltjes te zijn die ik voorgeschreven had gekregen. Twee kuren orale antibiotica, een paar zalven en een doos vol verbandspullen. Gelukkig was alles heel goed te verkrijgen hier. Woensdag wilde ik toch echt met mijn stage gaan beginnen, want ik heb namelijk ‘al’ een dag gemist nu. Om 7.00 uur ben ik begonnen en uiteindelijk om 10.00 uur toch maar naar huis gegaan omdat het wondverband maar bleef doorlekken. Ach, die eerste indruk van de afdeling heb ik alvast binnen! :) Ik begin nu maandag pas met stage, maar dat is maar beter ook. Dan kan ik mijn been nog een paar dagen goed omhoog houden om dat vocht weg te laten lopen. Donderdag moest ik weer terug naar de chirurg, dit keer alleen. Maar…. goed nieuws! De chirurg vond er wat verbetering in zitten en heeft daarom ook de snij-plannen voorlopig laten varen. Yes, want daar was ik echt bang voor! Volgende week terug voor controle en voor de uitslag van de kweek. Voor nu lijkt de antibiotica aan te slaan! Niet te vroeg juichen, maar het is alweer een stap in de goede richting. Gelukkig!!!

Om nieuwe infecties te voorkomen mag ik helaas voorlopig niet zwemmen hier. Verder moet ik ook de zon zoveel mogelijk vermijden, want daarvan kan de antibiotica huiduitslag geven. Pff, dat is wel even een kleine tegenvaller als het heel het weekend 31 graden is hier. Ach, als dat been maar beter wordt, daar heb ik nu alles voor over.

Om deze blog nog af te sluiten met een leuk verhaal, wil ik jullie nog even vertellen over mijn eerste ervaring met het casino! Suriname ligt natuurlijk in Zuid-Amerika en hanteert dus net als in Noord-Amerika 21 als minimumleeftijd voor het gokken in casino’s. Samen met een paar huisgenoten was ik op weg naar het casino toe, toen ik ineens bedacht dat ik negentien ben. Zelfs in de bioscoop in Nederland heb ik al meerdere keren mijn ID-kaart moeten showen voor een 16+ film, dus laat staan dat ze geloven dat ik 21 ben, hahaha. Maar we kwamen zonder gedoe allemaal binnen en er was niemand die naar ons omkeek. Ik was nog nooit eerder in een casino geweest, maar het was echt heel erg mooi binnen! Wanneer je minstens 10 SRD (omgerekend zo’n €1,20) ingelegd hebt, kun je hier de hele avond onbeperkt eten en drinken wat je maar wilt. Met het groepje waarmee ik was hebben we een tijdlang roulette gespeeld. We hadden allemaal rond de 50 SRD ingezet en daar bleef bij niemand veel van over, hahah! De enige inleg die ik daarna nog gedaan heb, was de inleg voor de taxi. Maar het was wel erg leuk. Ik denk dat we zo’n twee uur binnen zijn geweest en ik ben verstandig hoor: ik stopte gisteravond op tijd. Ik ga vanavond pas weer verder. Geintje….

Mijn volgende blog zal vast en zeker meer verhalen bevatten over mijn avonturen hier, want dat is ook veel leuker om te lezen (en te schrijven), maar door middel van deze blog wilde ik jullie op de hoogte stellen van mijn been. Allemaal erg bedankt voor alle lieve appjes weer!

Dikke kus uit Paramaribo! xxxxxx