MARCH ALREADY?!

Daar was Maart alweer... Het lijkt alsof het gisteren eindelijk die vijfde februari was, ein-de-lijk vertrekken. En nu is februari alweer voorbij.

Zuid-Africa, het land van de kapotte fietsbanden met de glimlach. Vandaag was weer zo'n dag met een persoonlijk record van twee gaatjes op één dag. In België zou ik al naar de Spar aan het rijden zijn (die Spar is hier overigens ook) om dan zo snel als mogelijk met een goedmaak chocolaatje en een bang hartje op stage aan te komen.
Hier zijn de mensen erg blij en dankbaar wanneer je er bent, ook al ben je twee uur te laat.

Maar then again... Afgesproken tijdstippen en dergelijke lijkt hier nogal vaag te zijn. Ik zeg dit nu terwijl ik gelijk een 'echte' op het stoepje zit te wachten bij de fietsenwinkel. Ik denk dat de fietsenmaker niet zo'n ochtendmens is. Ik denk dat ik de allerlaatste op de wereld ben die dit niet zou kunnen begrijpen, zo'n ochtendmens als ikzelf, right?

Terwijl ik hier op 't stoepje zit te wachten, doe ik een praatje met meneer de vuilophaler, of ik denk toch dat dat zijn beroep is. Hij zegt me dat hij me zo'n beautiful big momma ben en dit soort dingen niet zelf hoor te doen.
Dat is wel nog wat nieuw, mannen die me shameless vertellen over mijn 'big momma skills'.
Ik heb al een aantal keer proberen uit te leggen dat als iemand dit in België zou durven, er hoogstwaarschijnlijk een mooie slap in the face aan vast zou hangen als consequentie op zo'n lompe uitspraak.
'Onaanvaardbaar' volgens meneer de vuilophaler en ik moet blij zijn met wie ik ben.
Als er al een ideaal bestaat, dan moet ik enkel nog werken aan mijn billen. Ik moest volgens de man meer pap eten om aan te komen op mijn billen.

Van pap gesproken, wanneer je naar de stereotiepe documentaires over Zuid-Afrika kijkt, lijkt het altijd alsof de plaatselijke bevolking rijst uit een grote kookpot die op een vuurtje staat, naar binnen zit te spelen met hun handen. Niets is dus minder waar mijn lieve vrienden, dit is pap. Het heeft me een tweetal weken gekost om het te durven proeven, de grote alleseter als ik dan ben.
Maar om de pikante sausjes en het pikante vlees aan te kunnen, moest ik wel op zoek gaan naar iets om erbij te eten. So pap it was!
Pap kan in honderden smaken en kleuren gemaakt worden, als ik het goed begrepen heb.
Maar ik ben toch maar met de basic, oerdegelijke pap, gemaakt door een topperke genaamd 'Sophy'. Can't go wrong, right?
Qua textuur is het een combinatie van een goeie smeuïge aardappelpuree en rijst.
Qua smaak zal ik je 'helaas' gewoon moeten uitnodigen om het hier zelf te komen eten als je dit graag zou weten. Maar net dat laatste kan ik je enkel aanraden.

Ondertussen, een half uurtje later zit ik hier nog steeds te wachten aan de 'bike fixen' die in geen velden of wegen te bespeuren is. Maar nu zit ik hier niet meer alleen, er komen kleine groepjes zwarte mensen rond me zitten, ze lijken het boeiend te vinden dat ik hier zomaar wat rond zit te kijken.

Ik bedenk me net een situatie waar ik deze week in terecht kwam. Ik sprak deze week met een man die ik al wel een aantal keer had zien passeren, maar waar ik nooit mee gesproken had. Nu vroeg hij me of het oké was dat hij met me sprak.
Nu, laat het duidelijk zijn dat ik in mijn uitspraken het liefst van sterk stereotype beelden wil weg blijven, tenzij dat ik het wel als grappig aanvoel. Maar ik vroeg uiteindelijk aan de meneer, waarom hij zo'n schrik had om me aan te spreken. Zijn uitleg hiervoor was dat hij normaal altijd zal wachten op de goedkeuring van een blank persoon om met hem of haar om te kunnen gaan.
Ik ervaar dit als iets zeer vreemd en heb hem uitgelegd dat ik van mening ben dat hij toch hetzelfde bloed door zijn aderen heeft stromen, dat wij op dezelfde manier ademen,... Wat mij betrof, was hij net zoals ik en ik net zoals hij. Maar gezien de geschiedenis, kan ik het natuurlijk wel plaatsen.

Hij vertelde me tijdens een gezellig praatje, dat wanneer hij in een 'bakkie' mee gaat met een blank persoon, hij altijd vanachter in de bak zal gaan zitten. Tenzij de blanke persoon het hem expliciet vraagt om bij hem in het afgesloten deel te gaan zitten.
Ik vond dit heel vreemd om aan te horen, maar de realiteit toont inderdaad dt dit verhaal wel klopt. Als ik rond me kijk hier op straat in de ochtendspits, is dit wel gewoon hetgeen wat je ziet.

Wat die bakkies en andere vervoermiddelen betreft, is het schitterend om even langs de kant van de straat rustig de tijd te nemen om rond je te staren. Er is namelijk een regel die zegt, dat je zoveel mogelijk kinderen mag meenemen als het lukt. En dan bedoel ik voor een keertje net wel dat stereotiepe beeld wat jij en ik hebben van afgeladen volle auto's vol kleine mensen.
Kleine sidenote, ik vond het best spannend om een rond punt te nemen met een taxi vol opgestapelde kleine kids wanneer er geen deur meer in de taxi zat. Maar zoals eerder gezegd, het leven blijft wel lekker spannend op deze manier.

Dus, kinderen mogen opgestapeld worden. Volwassenen IN de auto daarentegen mogen enkel het toegelaten aantal personen meenemen in de auto. Dit is een vreemd zicht ten op zichte van de

afgeladen volle bakkies waarbij je dan als het toch een keertje aan het regenen is, allemaal kleurrijke parapluutjes boven uit ziet komen. Een heel grappig zicht.

Dus, nu ondertussen een dikke drie kwartier later. Ik zat hier gezellig op mijn stoepje te genieten van de rust, maar ik ben nu alweer een boeiende conversatie later.

Daar stond ineens Gavin voor mijn neus, Gavin is een Poolse contractwerker met heel wat criminele feiten op zijn palmares. Hij besloot na zijn eerste drankje in de ochtend, dat hij gezellig even met me wou praten om te kijken of ik wel oké was. Sommige mensen zijn niet in woorden te beschrijven, Gavin is er zo eentje.
Het eerste wat me aan hem opviel was de geur van alcohol die ik rook, maar goed, het was dan ook al 8u15 (lees: 7u15 in België). In België, en daar ben ik niet trots op, zou ik niet dadelijk op de stoep zitten 's morgens vroeg met iemand waarvan ik wist dat hij net twee dagen vrij was na jaren brommen. Gavin vertelde me er ook bij dat hij namelijk niet graag heeft dat mensen hem 'storen', dus hij had dan maar twee mensen van hun leven beroofd. En dat was dat.
Maar Gavin vond me 'stunning' dus ik stoorde hem per geluk niet, oef!
Gavin wou graag wat shotjes met me achterover slaan in de bar tegenover ons stoepje, maar ik heb uitgelegd dat ik zo naar school moest en dat eigenlijk niet kon.
Werken en drinken hoorde samen vond hij.

Dan, dat dit vandaag nog ging gebeuren... Daar was hij dan, de vrolijkste fietsenmaker die ik ooit al gezien heb. Toch een ochtendmens misschien?
Hij werd wel wat minder vrolijk toen hij van Gavin een ietwat bedreigende uitleg kreeg waaruit ik kon begrijpen dat als mijn band vandaag of morgen weer stuk zou gaan, hij de fietsenmaker wel eens een bezoekje zou brengen.
Ik heb vriendelijk afscheid genomen van Gavin die me op het hart drukte dat ik vrienden aan 'the other side of the law' moest maken en hij wenste me nog een prettig verblijf.

Ik heb me voorzichtig geëxcuseerd bij die arme fietsenmaker en daar wat verlegen staan lachen terwijl hij mijn band (alweer) maakte.
What a day...

Kleine sidenote: een goeie drie uur later was mijn band alweer plat, maar goed dat Gavin er niets van weet.

Hierna vertrok ik een-de-lijk terug naar mijn stageplek in Mohau waar ik mijn eigen klasje heb.
Omdat ik toch een stukje moet fietsen, gebruik ik hier mijn iPod op de fiets, om mijn allerliefste hobby nòg wat aangenamer te maken. (Ik fiets in België principieel één keer per jaar: tijdens Pukkelpop)
De kleuters hadden mijn iPod ontdekt in mijn rugzak en ze vonden het schitterend. Om in de trend van multimedia te blijven, hebben we dan maar 'geFacetimed' met de kids in België. Ze konden dit echt niet plaatsen.

Nu moet ik me dringend gaan klaarmaken, vermits dat ik mijn valies moet maken om morgen voor een weekendje naar one of the 'best kept secrets' hier in Limpopo te gaan.
Dit is een 'croc farm' waar we in tenten gaan slapen. Alles ja, het zijn natuurlijk geen quechua tentjes die je in één keer op gooit en klaar staat. Laten we hopen dat dit wat steviger is... To be continued...