Jeetje! De paniek slaat toe: only 3 more weeks guys! Nog maar drie weken aan het leven op Afrikaanse tijd, genieten van de Afrikaanse mentaliteit, de sfeer, de muziek en ja, zelfs de geur.

Onder het Afrikaanse motto: 'Die lewe is kort, so eet eerst jou nagereg' ben ik nog steeds aan een stevig tempo aan 't smikkelen van alles wat ik hier mag beleven. Aan zo'n tempo genieten, dat ik de rest van de wereld even heb mogen vergeten. Ik was zo overtuigd van het willen onthouden en neerschrijven van ieder moment... Tijdens deze prachtig intense reis heb ik ontdekt dat het niet gaat over het willen vastleggen van momenten. Het gaat om wat je doet, niet om hoe het eruit ziet. Want als dat zo zou zijn, dan ben ik hier op de verkeerde plek. Dingen die voor ons stereotiep mooi zijn, zijn hier zo niet namelijk. We zouden het ronduit lelijk vinden, moest dit België zijn.
Afgelopen weekend betrapte ik mezelf erop dat ik een volledig andere denkwijze heb gekregen op bepaalde gebieden.

Daar lag ik dan, in een huisje gemaakt van wat ijzeren platen, ik kon de Afrikaanse muziek, gemaakt door het samenstellen van wat trommels uit grote ijzeren tonnen klaar en duidelijk horen. Er zaten namelijk gaten in het huisje, ik kon nog steeds naar buiten piepen en zien wat er daar gaande was. In mijn bedenkelijke bedje met bedenkelijke lakens, bedenkelijk dichtbij de 3 mensen die er samen met mij in dat bedje lagen, in een bedenkelijke buurt lag ik te genieten. Ik betrapte mezelf op een schaapachtige lach denkend aan hetgeen ik nu lag te doen, tot ik na meer dan 26 uur wakker te zijn in coma viel. Want als ik één ding kan vertellen, dan is het wel dat die Afrikanen potverdorie goed kunnen feesten, waar ik enkel nog gefocust was op wakker proberen te blijven, bleven mijn nieuwe vrienden gaan. En hoe.

We waren op een traditioneel Afrikaans feest, ik had ogen te weinig... Angst daarentegen had ik genoeg, want zo ben ik dan wel weer. Stoere chick, maar stiekem een klein bang meisje.
Het was het soort feest dat je op Discovery Channel kan zien, de 'typische' culturele verschillen met voor ons vreemde tradities. Tradities als het schatten zoeken door middel van vreemde connecties, het bijten van een hoofd van een levende kip en andere 'vreemde' dingen.

Natuurlijk is dat vreemd, wie doet zoiets. Wel, ik kan je exact vertellen wie dat doet. Afrikanen die Sangoma willen worden, een soort van traditionele healer. Deze vreemde vogels zijn eigenlijk helemaal niet vreemd, het is gewoon vreemd voor ons.
Ik betrap mezelf erop een duidelijk beeld te hebben over bepaalde dingen: dit is vreemd en dit is niet vreemd. Pure onzin!
Het is goed om iets vreemd te vinden, je komt uit je comfortzone en leert nieuwe dingen kennen.
Na de honderdduizendste 'vreemde' dans om connectie te zoeken met hogere spirits, was het niet meer vreemd. Het is gewoon een kwestie van het te leren kennen en ervoor open te staan.

Ek dink dit is bietjie tyd om stil te staan en dankie te sê, maar dan echt. Ik ben het soort persoon dat altijd meer wil, altijd opnieuw maar meer, altijd beter. Maar ik merk dat ik hier een stuk rustiger werd. 'I have no desires and need nothing more than all that is in front of me. I am completely content, completely present.'
En daar komt ie, completely present. De stukjes van mijn puzzel vallen op hun plaats, ik ben wat 'hoekskes' kwijt geraakt onderweg maar de stukjes klikken terug in elkaar.
Ik las recent een artikel met als titel: Minder is het nieuwe meer. Als mensen in schammele huisjes 's ochtends met een lach op hun gezicht vol moed aan de dag kunnen beginnen, dan ik ook. Dan zou het onterecht en schandalig zijn moest ik deze kans niet proberen te grijpen om hier een uitdaging van te maken.

Maar wat ga ik dit prachtige Afrika zo missen... Ik woon hier zo graag, naar huis gaan voelt niet langer als naar huis gaan.
Ik