Het waren zo’n spannende dagen waarin we elkaar en heel wat nieuwe mensen al een beetje hebben mogen leren kennen. Maar vooral… We hebben Bela Bela al wat mogen ontdekken! Het voelde wat gek, arriveren in Zuid-Afrika, ik heb al een paar dagen euforisch lopen rondhuppelen, ik wist mezelf niet echt een houding te geven. De voetjes beginnen de grond wel weer te raken nu…

Wanneer we in het dorp rondliepen met de hele groep, vielen we echt wel erg op. Ik had gehoopt stiekem tussen de blanke Zuid-Afrikanen te kunnen verdwijnen zonder echt op te vallen maar dit was dus een kleine vergissing. We kregen onder andere de vraag of we onze dollars niet een keertje konden tonen, heel erg grappig natuurlijk.

We hebben een prachtig huisje met een braai voor de deur, waar we al twee keer ten volle van genoten hebben. Je kent me wel, met al dat vlees dat ik eet. Mopje natuurlijk, de kip is wel heel erg lekker. ;)

Maandag hadden we heerlijk ‘gebraaid’ met de organisaties waar we vanaf woensdag aan de slag zouden gaan. De Afrikaanse wijn erbij was natuurlijk ook niet mis… De directeur van mijn schooltje vertelde me dat de kiddo”s geweldig enthousiast waren en dat ze me zouden verwelkomen op een speciale manier.

Op dinsdag zijn we de stageplekken gaan bekijken en mochten we de ‘eerste’ kindjes ontmoeten.
Het was een 'tsunami aan gevoelens', emotioneel als ik dan ben, merkte ik dat mijn gevoel vlotjes van enthousiasme over ging in bittere ernst waarna ik er wel weer mee kon lachen, waarna weer dikke tranen volgden…
Voor even ben ik wel wat verdrietig geweest om wat we dan zagen of waar we mee geconfronteerd werden, maar wat ik vooral mee wil nemen is de manier waarop de hulpverlening hier in het leven staat. Zo volhardend zijn in hetgeen wat ze doen, ik werd er stil van, het was erg confronterend allemaal.

Op woensdag werd ik voor de eerste keer op stage verwacht, er was zoals gezegd een verwelkoming door de kinderen. Ze hadden zo’n schattig tekstje geleerd over hoe welkom ik was, met lieve bewegingen erbij. Heel knap allemaal!
School is even wennen, het is een hele andere dagindeling en een heel ander systeem dan we in België gewoon zijn. Ik heb het nog heel erg druk in me hierin aanpassen.
Ik ben natuurlijk wel al verzot op al die kleine dutskes, het zijn deugnieten, maar ze zijn echt super schattig.
Ze verstaan me wel vaak niet, maar toch lukt het om te communiceren, dat is het knappe aan met kinderen werken vind ik, vaak zijn er geen woorden nodig.

Dan het onvermijdelijke stukje tekst: het weer… I know, hoe irritant ben ik zeg. Dat ik er nog maar over durf te spreken terwijl er storm was in België, maar stop al maar met ‘ogen te trekken’: wij hebben ook wel eens last van onweer en bliksem. Eergisterennacht heeft het zelfs geregend, ‘allez ja, just saying’.
Voor de rest wel erg warm, volgens de bevolking echt wel heel erg warm, je moet niet vragen hoe dat voor de minder plaatselijke bevolking, ons dus, was natuurlijk.
Puffen en zweten! Ik heb me met momenten al afgevraagd hoe mensen dat hier doen: bewegen in die zon! Want ik vond ademen al vrij vermoeiend met momenten, laat staan fietsen…

Omdat beelden meer zeggen en ik niet altijd de woorden kan vinden op dit moment, ga ik dit korte berichtje afsluiten met foto’s.

XOXO