Wanneer ik dit schrijf, zit ik in een taxi onderweg naar Pretoria. Er staat voor de verandering eens even geen loeiharde muziek op. Ik geniet van de stilte in mijn hoofd. Al is dat misschien eerder een noodzaak door de hoeveelheid drankjes die we gisteren uitgetest hebben. I'm suffering from my bavalas! (Lees: katerke van formaat)

Ik kijk rond me en voel me eigenlijk heel erg schuldig om de trip die wij aan het maken zijn. We zijn op dit moment onderweg naar een groot winkelcentrum omdat we wat spulletjes nodig hebben (we mochten niet zoveel kilo's meenemen naar Zuid-Afrika), maar niet enkel voor onszelf maar ook voor de stageplaatsen.
Maar nu ik de kleine 'pagadderkes' (klein ventje met zijn zusje van twee in zijn armen) hier zo langs de drukke straat zie wandelen, dan stel ik me toch de vraag: 'wat is dat nodig hebben eigenlijk?'

Wij hebben spullen 'nodig' terwijl de harde realiteit van hier me even een stevige slap in the face verkoopt. En dan gaat het zelfs niet enkel over de armoede die in diepe indruk op me achter laat. De bedenkelijke metalen krotjes zijn de huizen waar nieuwe leventjes in opgroeien, maar de kasten van huizen (binnen deze context weliswaar) die er vlak naast staan... Hoe is dat zelfs mogelijk? Arm en rijk zo dicht bij elkaar. Ik vervloek mezelf even omdat ik al zo lang op de lotto had moeten spelen, ik kan de wereld niet veranderen... Maar wat zou ik graag kansen willen bieden in een context waarin er weinig tot geen zijn.

Nu, om eerlijk te zijn. Geld is hier ook een vreemd iets eigenlijk. Ik mag natuurlijk niet veralgemenen, maar we zien het regelmatig gebeuren dat als iemand geld heeft, dat onmiddellijk op moet. Einde verhaal.

Maar dan moet er natuurlijk wel eerst geld zijn en daar knelt dan het schoentje. De lonen liggen hier naar mijn gevoel zo belachelijk raar, maar then again, uit welke context kom ik dan eigenlijk.
In mijn beleving heb ik in België altijd hard m'n best moeten doen om alles gedaan te krijgen waarvan ik vond dat dat gedaan en gekocht moest worden. Maar als ik rondom me kijk, voel ik me gewoon ronduit verwend. Type Paris Hilton-verwend als ik dan even een lompe uitspraak mag doen.

Het is hier geen kwestie om je ietwat versleten schoenen nog een tijdje aan te doen omdat je moet wachten op je volgende loon, hier is het dan gewoon blootsvoets gaan. En dan haal ik nu een semi luxe artikel aan en begin ik niet over de basis aan dingen die je nodig hebt in het leven.

Wanneer ik hier rond me kijk en even de kans heb om erover te piekeren, krijg ik tranen in mijn ogen. Het raakt je gewoon tot in het diepste van wie je eigenlijk dacht te zijn.

Maar dan.... Als ik dan nog eens goed rond me kijk, zie ik de mensen eigenlijk lachen. De mini winkeltjes naast de wegen staan vol met schijnbaar vrolijke mensen. Mensen zonder centen, maar met de meest aanstekelijke vriendelijke, warme lach op hun gezicht die je je maar kan inbeelden. Ik kan geen uitspraak doen over hoe de mensen zich voelen in 'deze situatie', maar het lijkt alsof ze er het beste van maken. Of dat proberen ze naar mijn gevoel wel echt.

Ondertussen vraagt mijn nieuwe zwarte vriendje die naast me zit, of ik nog niet doof ben, omwille van de mp3 speler die ik net had opgezet om mijn eigen gedachten even op pauze te zetten.
En hier zit ik dan, doof te worden van de mp3 speler in mijn oren, de nieuwe Stan Smith's die ik absoluut moest hebben, de iPhone in de hand, de portefeuille met een (voor hen) maandloon aan rand. Terwijl onze nieuwe vriend in onze taxi mee gaat naar Pretoria omdat het voor hem quasi onbetaalbaar is om te doen, maar hij wou zo graag eens naar vrienden in Pretoria. We lachen samen wat onnozel over ons avondje van gisteren, maar eigenlijk kan ik er stiekem even niet mee lachen. Het is eigenlijk helemaal niet vreemd dat mensen me hier random komen vragen of ze mijn broek (bloes, schoenen, zonnebril,...) mogen hebben. Ik geef het eigenlijk niet graag toe, maar in België denk ik wel eens 'ga gewoon werken voor hetgeen je wilt', geen realistische en nogal veroordelende uitspraak. Niet mooi, maar wel eerlijk.
Maar hier... Het is zo simpel gewoonweg niet. Degoutant als ik erover nadenk, ik word er wat misselijk van. Al kan dat natuurlijk ook wel zijn van de combinatie van mijn bavalas en in de auto zitten.

Ik word vaak echt geconfronteerd met mezelf en hoe ik in het leven stond, maar nog meer met hoe ik in het leven wil staan in de toekomst.
Maar in het midden van deze harde confrontatie, merk ik dat ik voor het eerst in lange tijd het gevoel heb dat ik er niet gewoon ben. Ik heb het gevoel dat ik leef!

Ik kijk even langs me, waar een paar grote bruine ogen me lachend aankijken, komend van uit een situatie waar ik zelfs nog niet over durf na te denken. En hij leeft ook.

Stamp onder uw gat, Beckers. En leef!