Week 6 - Hartpoli en maternity

Deze week wilden we eigenlijk beginnen op de Emergency Ward, maar omdat deze afdeling al vol met studenten zit werden we vriendelijk verzocht om over een weekje terug te komen.
Om deze reden hebben we deze week tijd gehad om op verschillende afdelingen te werken.
Deze week beginnen we bij de kliniek. Gedurende de hele week wisselt de doelgroep elke dag tussen mannen en vrouwen met diabetes, mannen en vrouwen met hypertensie en kinderen. De mannen en de vrouwen worden in de kliniek en ook in de rest van het ziekenhuis gescheiden behandelt.
Wij beginnen deze week in de kliniek waar hypertensie wordt behandelt. Gedurende de dag komen er om de beurt patiënten bij de arts, welke vraagt hoe het met de patient gaat en of er nieuwe klachten of veranderingen zijn. We zien veel patiënten langs komen en horen veel verschillende verhalen, die vertaald worden door de arts. Een terugkerend probleem is het niet of niet consequent innemen van de medicatie. Dit komt doordat de patient

soms niet goed op de hoogte is van de aandoening en de gevolgen van het niet innemen van medicatie. Het gebeurt regelmatig dat de patient stopt van het slikken van medicatie wanneer hij/zij zich beter gaat voelen en dus denkt dat het niet meer nodig is om pillen te slikken. Daarnaast is de reden van lage therapietrouw dat patiënten hun medicijnen niet kunnen betalen, ondanks dat artsen goedkopere alternatieven voorschrijven.
Een voorbeeld waaruit de lage therapietrouw blijkt, is een patient die vertelde dat wanneer hij op zakenreis gaat, niet weet dat hij het recept van de arts kon vragen om daar ter plaatse bij de apotheek op te halen. Een ander voorbeeld is dat een patient met een erg goed en origineel excuus komt, namelijk: "elke keer als ik hier kom, stijgt mijn bloeddruk!". Geweldige redenatie, maar de arts vertelde dat ook hij niet therapietrouw is.

Halverwege de week zijn we uitgenodigd om mee naar een zandbank te gaan met de organisatie. Op de zandbank aangekomen valt ons op dat de mannen en vrouwen gescheiden blijven bij het zwemmen. Het is een hele gezellige middag en blijven op de zandbank, totdat de zandbank aan het eind van de middag bijna helemaal onder water staat.

De rest van de week werken we op de Maternity Ward. Een hele indrukwekkende ervaring.

Wanneer een hoogzwangere patient wordt opgenomen op de afdeling komt zij in een ruimte te liggen met minstens 70 vrouwen, verdeelt over 30 bedden. De patient krijgt een bed toegewezen en verblijft hier totdat zij 9-10cm ontsluiting heeft en het dus niet lang meer duurt voordat zij gaat bevallen. Op dat moment wordt haar gevraagd om naar een andere ruimte te lopen, waar de bevalling plaats zal gaan vinden. Nadat de patient plaats heeft genomen op een ijzeren plateau in de "bevallingsruimte", is het hoofdje al snel zichtbaar en zal zij binnen ongeveer 30 minuten bevallen. De vrouwen moeten deze bevalling helemaal alleen doen, aangezien de mannen of andere familie niet op de afdeling aanwezig mogen zijn. Nadat het kindje is geboren, wordt het droog gemaakt en op de buik van de moeder gelegd. Hierna wordt de navelstreng doorgeknipt door de verpleegkundige of de arts (of een student) en wordt het kindje weg gehaald bij de moeder, het wordt gewogen en soms wordt de APGAR-score gemeten.
Nadat het kindje weg is gehaald, wordt de placenta verwijdert en als het nodig is wordt zij gehecht. Hierna wordt verwacht dat zij haar kleren weer aan doet en terug gaat naar de afdeling met haar kindje. Intussen ligt het kindje te wachten op een klein bedje tussen andere pasgeboren kindjes, waarnaast er vaak ook overleden kindjes liggen.
De materialen die gedurende de bevalling worden gebruikt werken soms (lees: vaak) niet naar behoren. De scharen bijvoorbeeld zijn soms bot en dan wordt het inknippen wel erg lastig. Het

gebrek aan werkend materiaal is helaas een terugkomend probleem in het ziekenhuis.
Naast een behoorlijk aantal bevallingen hebben we ook meegekeken bij een abortus en een keizersnee, wat heftig is om te zien.

Na een week van vele indrukken in het ziekenhuis besluiten we vrijdag middag te vertrekken naar het zuiden van het land naar het plaatsje Kizimkazi. Daar willen wij onder anderen met de dolfijnen zwemmen. We komen aan bij de Promised land lodge en worden vriendelijk ontvangen. ’s Avonds krijgen we een heerlijke maaltijd (garnalen, rijst en groente!) en plannen we met de manager van de Promised land lodge de dolfijnentrip die we de volgende ochtend om half 7 gaan doen. Wanneer we 's avonds onze tanden willen poetsen en willen douchen komen we erachter dat het zout water is en het naar rotte eieren stinkt..

’s Ochtends om 6 uur gaat de wekker, zodat we om half 7 opgepikt kunnen worden vanaf het hotel. Helaas heeft de kapitein zich verslapen en moeten we wachten tot half 9, om vervolgens met een andere booten ander kapitein de wilde zee op te gaan. Na enige tijd varen zien we dolfijnen boven water verschijnen en opeens zien we ze overal om ons heen. De boot vaart vervolgens snel voor de dolfijnen wanneer wij vlug in het water moeten springen en onder water kijken waar we de dolfijnen vlak onder en naast ons langs zien zwemmen. Tijdens het zwemmen is het lastig om goed te blijven ademen door al het zeewater dat in je gezicht komt door de hoge golven. Na deze tocht ontbijten we in het hotel en besluiten we om naar een ander hotel (met zwembad) te gaan, om daar de rest van het weekend te vertoeven. Een uurtje later worden we daar met de taxi heen gebracht en kijken we onze ogen daar uit. Het is zo mooi en zo luxe!! We krijgen een heerlijk kamertje (met airconditioning en een groot bed)

aangewezen. Het hotel ligt aan de zee, waarmee je via een stijger in kan. Daarbij heeft het hotel een heerlijk zwembad en krijgen we een welkoms massage. ’s Avonds krijgen we zo een grote maaltijd dat we het niet op krijgen. En ’s ochtends weer een heerlijk ontbijt.
Uitgerust en erg schoon gaan we met de taxi weer naar huis.

Weer een geweldige week achter de rug!