Week 4 – Intensive Care Unit

Maandag 4 april maken we kennis met de ICU. We leren een heel vriendelijke hoofdzuster, een heel vriendelijke hoofdzuster en twee Noorse verpleegkundigen die ons een beetje wegwijs maken op de afdeling.
Helaas is het rustig op de afdeling (helemaal vergeleken met de FMW), er liggen maar twee patiënten op de Intensive Care die uit totaal vijf bedden bestaat. De afdeling heeft geen eigen arts (al komt er soms wel een binnen wandelen), maar er zijn wel twee (super vriendelijke en behulpzame) verpleegkundigen die verstand van

zaken hebben.
De controles worden op de ICU regelmatig uitgevoerd en zorgvuldig genoteerd in het patiëntendossier, net als de in- en output en de gegeven medicatie. Super fijn om weer op een (voor ons gevoel) meer gestructureerde afdeling te werken. Wat ook opvalt zijn de beschikbare materialen die te vinden op de afdeling; bedden die op en neer kunnen (wauw!!), de (vergeleken met andere afdelingen) grote beschikbaarheid aan medicatie en de beschikbare handschoenen, naalden, (ongebruikte) sondes, et cetera. Dit scheelt een hoop zoekwerk en is er meer tijd voor de zorg van de patiënten, waar de verpleegkundigen dan ook echt hun best voor doen; het incontinentiemateriaal en het beddengoed worden regelmatig verschoond, er wordt mondzorg toegepast, de patiënten krijgen sondevoeding van de verpleging (en niet door de familie), et cetera.
Tijdens deze zorgmomenten proberen we de verpleging een handje te

helpen. Bij het verzorgen van een patiënt wordt Daphne in haar gezicht geslagen door een jongen (25 jaar) die sinds een epileptische aanval buiten bewust zijn is. (AUW!) De verpleging besluit (waar wij het overigens niet mee eens zijn) om de jongen vast te binden aan het bed, zodat hij gevaar meer voor anderen kan zijn. Dit wordt gedaan door de wijs- en middelvinger aan elkaar te tapen, waarna deze met behulp van een verbandje vast wordt gemaakt aan het bed. Dit vastbinden is iets wat regelmatig voorkomt op deze afdeling en door het hele ziekenhuis. Het kan zonder overleg en is de keuze van de verpleegkundige die op dat moment werkt. De Noorse verpleegkundigen vertelden ook dat er vooral tijdens de nachtdienst mensen vastgebonden worden om zo de dienst soepeler te laten verlopen. Anders is dit in vergelijking tot Nederland waar er eerst schriftelijk toestemming aan de familie van de patiënt gevraagd moet worden voor alleen het neerzetten van een sensor.

Vanaf zondag regent het al met tussenpozen, maar donderdagochtend is het nog net wat erger dan de voorgaande dagen, het blijft de hele ochtend aanhoudend keihard regenen. Aangezien het hier normaal is om iets later te komen bij je werk of andere verplichtingen als het regent, besluiten wij dit ook te doen in de hoop dat het minder gaat regenen. Helaas gebeurt dit niet en een half uur later dan normaal gaan we richting de Dalla Dalla. We lopen naar het ziekenhuis en komen drijfnat aan. Alles en ook echt alles is kleddernat geregend. We beginnen met werken ondanks onze natte kleding. Vandaag is het weer een rustige dag. We helpen met de dagelijkse verpleegkundige handeling en besluiten nadat we keken hoe er een kwartier naar een medicijn werd gezocht de medicijnkast opnieuw in te delen. Met een mooi resultaat al zeggen we zelf.

Afgelopen weekend hebben we (aangezien het nog steeds regende..) vooral feest gevierd, dansjes gedaan en cocktails gedronken. Wat we eerder zijn vergeten te vertellen, is de “spice tour” die we inmiddels twee weken geleden hebben gedaan. We kregen een rondleiding waarbij alle specerijen die op Zanzibar te vinden zijn werden laten zien. Er was van alles te vinden: kruidnagel, citroen, limoen, grapefruit, kaneel, sterrenfruit, cacao, koffie, banaan, komkommer, citroengras, kokosnoot, kurkuma, en nog veel meer.

Ondertussen maakt de collega van King Solomon voor ons toeristen een hoed, tas, zonnebril, armband en ketting van bladeren. Erg grappig, we voelden ons de extreme toerist.
Op het eind van de tour zien we ene mister butterfly die even zijn klimkunsten in de boom laat zien. Maar de kokosnoten lagen al voor ons klaar op de grond. Deze klimkunsten en knutselkunsten doen ze natuurlijk om van ons een flinke fooi te krijgen. Die geven we uit beleefdheid.
Tijdens de laatste stop op de tour mogen we proeven van alle vruchten; papaja, grapefruit, komkommer, avocado, sinaasappel. Het meeste is erg lekker! In het kraampje daar proberen wij voor een redelijke prijs wat kruiden te kopen, zonder te erg afgezet te worden als mezungu’s. Met heel veel moeite lukt dit uiteindelijk.
Tot slot mogen we King Solomon ook nog even een flinke fooi geven, zelf geeft hij 10.000 – 15.000 shilling aan, maar zelf vonden we 3000 wel genoeg. Daarna worden we weer terug gereden naar Stone Town.
Eenmaal terug geven we het geld waarna nog even een discussie tussen de drie mannen ontstaat die we ze zelf maar laten uitvechten en vertrekken.