Lagos

Uit Évora hadden we een flinke rit voor de boeg naar Lagos dus vertrokken we tijdig richting het zuidelijkste puntje van Portugal en tegelijk ook van onze reis. Zonder extra’s hebben we er nu 2700 km opzitten. Algarve was uiteraard een must-go als je al zover in Portugal hebt gereden. En toch was het met wat gemengde gevoelens dat we erheen trokken. Waar we tot nu toe de meeste drukte konden vermijden, wisten we dat de bevolkingsdichtheid der toeristen hier ver in het rood staat. We kozen een huisje op een ecocamping in een natuurgebied waar we hoopten toch wat van de rust en authenticiteit te kunnen genieten. Het huisje en de camping waren perfect. Veel ruimte en met alle rust die we wilden.
We kwamen vooral hierheen voor de mooie stranden die ons heel indrukwekkend leken. Het eerste strand, Praia Da Figuera, lag op enkele minuten rijden in het natuurgebied en was enkel toegankelijk voor voetgangers die bereid waren in de verschroeiende hitte nog een mooie wandeling door het platteland en met sprongetjes over riviertjes te maken. Dit is een voorbeeld van het soort stranden die onze duidelijke voorkeur dragen: minder bekend bij de doorsnee toerist en door zijn moeilijke toegankelijkheid dus dun bevolkt. De wandeling viel reuze mee voor onze reeds getrainde boys. Natuurlijk moest elk zijn steentje bijdragen aan het helpen transporteren van strandbenodigdheden. Niet alleen schopjes en emmertjes, petjes en zonnebrillen maar ook een parasol, tentje voor als kleintje moet slapen, eten en vooral water genoeg voor iedereen, handdoeken en zwemgerief x6, pampers, slabbetje en nog heel wat meer. En natuurlijk is een stranddag niet geslaagd zonder aperitiefmomentje dus mochten een zakje chips en wat drankjes ook niet ontbreken… Met de helft van onze inboedel, zo leek het wel, belandden we op dit heerlijke strandje. Met zijn turquoise heldere water en mooi uitgesneden rotsen die hun gouden schijn op het zand weerspiegelen was het meteen duidelijk dat dit inderdaad een uniek strandje was. We genoten van de ruwe oceaan met zijn heerlijk frisse water dat we met bijna niemand moesten delen. De jongens genoten volop van het spelen in de genadeloze golven waarvan ze van tevoren wisten dat ze de strijd zouden verliezen tegen deze almachtige watermassa. Onder groot jolijt en veel gekke bekken stuurden ze elkaar steeds weer met een smoesje richting de golven om zich te laten overdonderen en dan kletsnat weg te rennen. We genoten allemaal op ons eigen tempo en manier van dit erg mooie plekje.

We wisten dat de volgende dagen wel wat drukker zouden worden, zowel qua volk als qua planning.
We hadden Ponta Da Piedade, Praia do Camilho, Sagres en zonsondergang aan cabo de sao Vicente op het programma. En dat allemaal op één dag. We zetten onze wekker heel vroeg om als eersten de grote groepen toeristen voor te zijn. Nog voor 9u waren we op bestemming en onze auto was dan ook de enige op de parking. Dat is de oplossing als je de grote massa wil voor zijn want we waren hier inderdaad helemaal alleen om te genieten van deze bijzondere natuurpracht.
De foto's die je vindt als je Ponta da Piedade googelt zijn voor mij de doorslag geweest om dit deel van de Algarve te bezoeken.
Ponta Da Piedade was voor mij dan ook min of meer het doel van deze reis. Die gigantische rotsen die sierlijk uit het water oprijzen, met hun prachtige weerspiegelingen in de zee en zijn tunneltjes en koepels, dat wilde ik met eigen ogen zien. Natuurlijk zijn de foto's die je op internet vindt mooi, maar wat je voelt als je hier staat, zo goed als helemaal alleen is onbeschrijfelijk. Je ademt stokt en terwijl je naar beneden loopt geven de rotsen steeds meer van hun geheimen prijs. Achter elke reusachtige steen komt er wel een nieuwe verrassing. Terwijl ik het water met alle geweld hoor inslaan tegen deze stenen massa is alles wat ik voel respect. En dankbaarheid. Dat er ondanks alles nog plaatsen bestaan als deze. Wat een genot hier te mogen zijn! Mijn ogen kijken aan 1000 per uur en we genieten samen van dit mooie moment.
Terwijl ik krampachtig schipper tussen het dichtbij me houden van al mijn onbesuisde zonen en het vastleggen van al dit schoons zie ik plots mijn grootste en kleinste liefde over de richel balanceren. Vol vertrouwen dat hij geen risico's neemt hoor ik hem nog roepen. Mijn hart dat al snel ging door de aanblik op al deze natuurpracht slaat toch een paar keer uit zijn ritme tot ik ze weer allemaal veilig naast me heb en ze een leuning hebben om zich aan vast te houden. Op deze ogenblikken wens ik me een octopusoutfit waarin ik dankbaar alle armen zou gebruiken om deze schatjes dichtbij me te houden. Maar hun oren zijn gelukkig goed gekuist door al het zwemmen en dus luisteren ze flink. Mede door de paniekerige blik die ik vermoedelijk uitstraalde maar ik weet nu dat ik die expressie kan uitspelen op dergelijke cruciale momenten.
Volgens alle reisgidsen moet je hier een boottochtje maken om ook vanop het water te genieten van de aanblik op de ponta Da piedade en zijn naburige strandjes.
Wij dachten dat het nooit een optie zou zijn voor ons omwille van het lange wachten en de vele andere toeristen. We wilden niet betalen voor het uitzicht vanuit een bootje op hele hordes andere bootjes. Maar gezien we de eersten waren duurde het niet lang voor de verkoper van de boottochtjes me had overtuigd dat dit een speciale kans was die we niet mochten laten schieten. Ik liet me maar al te graag verleiden en voor we het wisten zaten we allemaal met een zwemvest op het eerste bootje van die dag. Het was zonder meer een unieke ervaring. De aanblik op deze schone plek vanop het water was adembenemend. Mijn fototoestel draaide overuren met als resultaat zo'n 300 foto's in een half uur tijd. Dat zegt veel over de beauty van deze plek. Ik zag manlief al bezorgd berekenen hoeveel geheugen dat weer op zijn pc zou innemen maar hij aanvaardde toch alle exemplaren wegens te mooi om te verwijderen.
Hoewel mijn verstoorde bioritme het uitschreeuwde bij dit vroege opstaan zou ik het zo weer opnieuw doen. Ik zou het zo opnieuw doen, want deze plek even voor jezelf hebben, daar wil ik wel vroeg voor uit de veren.

Onze dag was nog maar begonnen en er stond nog zoveel meer op de planning. We wilden één van die prachtige stranden bezoeken die slechts een honderdtal meter verderop lag. Via Google streetview zochten we het strand dat ons het uniekst leek en zo kwamen we op Praia do Camilho. Van bovenaan de steile trap stond mijn hart weer even stil, al voor de tweede keer deze dag. Ik heb weinig woorden over om te beschrijven hoe mooi het was maar ik weet wel dat we niet snel genoeg beneden kon zijn om het strand vanuit elk hoekje en van achter elke rots te bewonderen. Om het heerlijk heldere water te voelen en te proeven en deze mooie plek te mogen beleven. Om eindelijk eens mijn snorkel te kunnen bovenhalen en ook de wondere onderwaterwereld bewonderen. Na anderhalf uur hadden we al verschillende malen goed gelachen met mensen die zich minder goed hadden geïnformeerd over de getijden dan wij. Het opkomende water had al meerdere zonnebadende poppemietjes, opa's en zakken vol zonnecrème verrast met een frisse klots water.

Toen het moment aanbrak dat de handdoeken te dicht bij elkaar werden gepropt en de trap meer mensen naar beneden dan naar boven moest verwerken hielden wij het voor bekeken en gingen we ons slaaptekort gaan compenseren met een siësta. Om dan weer fris aan dagdeel twee te beginnen.
Twee driesterrenkleppers volgens de Michelingids deze keer. Sagres, het meest zuidelijke puntje van Portugal en het zuidwestelijkste van het Europese vasteland. Het lijkt onnozel dat mensen hierheen komen omwille van zijn uiterst zuidelijke ligging maar als je er geweest bent is het overduidelijk dat dit niet de enige reden is. We namen - voorzienig als we zijn - een dikke trui mee en dat was absoluut geen overbodige luxe. In één klap was het tien graden frisser en onze netjes gekamde haren waren eraan voor de moeite door de strakke wind die er heerste.
Op de metershoge kliffen waar het water woest tegenaan slaat voel ik me heel klein. Het spectaculaire uitzicht op de ruige kustlijn in combinatie met het waaien van de wind en het proeven van het zout is een totaalbeleving die Sagres toch wel heel bijzonder maakt.
Ons laatste doel van de dag was een picknick bij zonsondergang aan Cabo de Sao Vicente. Genietend van dit mooie moment en dankbaar om deze vruchtbare dag vol mooie verrassingen smikkelden we onze broodjes op. We werden er allemaal even stil van...