Rias Bajas

We verlieten Santiago in de gietende regen. De stad zag er plots heel wat minder aantrekkelijk uit. Gewapend met een dikke trui en lange broek (de enige in onze valies) vertrokken we richting Nerga, dat slechts een dik uur verder ligt.
Eens aangekomen op het prachtige strand naast ons huisje klaarde het meteen op, bij wijze van welkom bijzonder aangenaam. Mijn tinto de verano en ijsjes voor de mannen smaakten verrukkelijk.
We maakten direct van de gelegenheid gebruik en verkenden het prachtige strand. De kwaliteit en variëteiten van de schelpen, de hoogtes en laagtes van de rotsen en hoeveel diertjes zich erin verschuilen, de temperatuur en kleuren van het water en de schoonheid van het zand werden allemaal nauwkeurig onder de loep genomen. De conclusie werd al snel genomen; dit is een echte topper!
Bijna heel dit prachtige strand voor ons alleen, wat een zaligheid!
Benieuwd was ik ook heel erg naar ons huisje en hun eigenaars. Ik was al maanden aan het whatsappen met Maria, de eigenares van het huis en we keken er erg naar uit elkaar te ontmoeten. Veel hartelijker kon de aankomst niet zijn. Maria en haar man stonden ons op te wachten en verwelkomden ons als oude vrienden. Ze waren uiteraard gek op de kindjes en noemden ze zelfs niños de película.
Het huisje was piepklein voor ons zes maar met alles wat we nodig hadden. De tuin echter maakte de kleine binnenruimte meer dan goed. Een superfijn zwembad met glijbanen, trampoline, schommels en een hele ingerichte speelkamer. De jongens speelden er uren op los en Pelle zijn poepje was na ons verblijf praktisch vergroeid met de babyschommel.
Ook het prachtige strand op wandelafstand was een bijzonder privilege. Dit is voor mij een echte droomlocatie: je kan de zee de hele dag door horen. De kracht van de oceaan die zijn golven tot op het strand gooit. De ene keer zacht en teder, de andere keer onstuimig en ruig. We zitten zo dicht dat je de zilte watermassa zelfs kan ruiken en het zout bijna kan proeven door de nabijheid ervan. De enige geluiden hier zijn van natuurlijke oorsprong; de zee dus maar ook zoveel verschillende vogeltjes. Heerlijk rustgevend.
Ik verbaas me erover dat er zelfs in de zomer nog stranden bestaan die je nog zo voor jezelf kunt hebben, ongerept en toch zo mooi aangelegd met een wc en altijd een cafeetje en bovendien vaak uitgerust met één of meerdere redders. (Kwestie van de werkloosheid laag te houden.) Het is natuurlijk niet eerlijk dit hier te vergelijken met onze Belgische hoogbouwkust waar alles volgepropt

staat maar mijn keuze is alleszins snel gemaakt.
De rias baixas zijn als het ware grillig uitgesneden armen waar oneindig veel kilometers strand liggen en het moeilijk kiezen is welke te bezoeken.
De eerste dag luilekkerden we zo dichtbij dat we voor de tweede dag wel wat meer actie wilden. We gingen te voet op zoek naar de vuurtoren. Het goede nieuws is dat we een prachtige wandeling hebben gemaakt en per vergissing zijn terecht gekomen op één van de topstranden van de regio, alleen bereikbaar te voet of via een lange omweg met de auto in Albanian-style. Het slechte nieuws is dat we de vuurtoren niet hebben gevonden en hopeloos verdwaald zijn geraakt. De wandeling zou een kleine drie kilometer bedragen, dus gewapend met veel drankjes en moedgevende snoepjes zeker een haalbare kaart. Uiteindelijk duurde ze net geen drie uur. Eerst moesten we een heel eind over het strand wandelen. Praia de Nerga en dan over de rotsen klimmen naar het volgende strand. Deze keer was het niet alleen het mooie water en de schelpen waar de jongens oog voor hadden want we liepen over meer dan een kilometer naaktstrand. Hilariteit verzekerd! De grootte van de schelpen was plots ondergeschikt aan de grootte van de poepjes of poepen en aan het feit dat bij sommigen de grill net wat te lang had opgestaan. De jongens noemden het nadien nog met tranen in de ogen blotekontenstrand en playa de poepegatika. Weg met de preutsheid, in Spanje lopen ze heel graag (half)naakt rond op het strand en als zij daar zin in hebben moeten ze dat voor ons vooral niet laten.
Na het naaktstrand gingen we een steil weggetje in dat ons hoger en hoger leidde het bos is, maar steeds met een prachtig uitzicht op de kustlijn. Op de kruising ging het mis, we kozen voor de foute weg. Nadien stak papa de schuld op mama en mama op papa maar het resultaat bleef hetzelfde: we waren verdwaald en kwamen op een paadje dat plots geen paadje meer was en dat allesbehalve kidsproof was. Om maar niet te zeggen gevaarlijk. De rand werd steeds smaller en de afgrond steeds dieper. De fout afgelopen scenario's in mijn hoofd stapelden zich op. Één verkeerde stap van die onbevreesde boys kon wel heel fout eindigen. Toch hadden ze ook wel door dat dit niet het meest katholieke deel van de route was want hun gedrag werd toch wat voorzichtiger eens ze de stijgende paniekgehalte in mijn ogen hadden afgelezen. We hielpen elkaar als een goed geolied team en na veel probeersels en steile afgronden kwamen we plots aan een poortje dat open stond. We trokken en duwden elkaar naar boven en zo kwamen we eindelijk weer op veilig terrein. Na nog enkele poorten over te klimmen, door ‘prikkebollestruiken’ te kruipen en supersteile weggetjes omhoog te klauteren arriveerden we in een natuurgebied waar we op praia de Melide uitkwamen. Wat een beloning was dat! Het water was heerlijk fris en de broodjes hebben nog nooit zo lekker gesmaakt. De hele middag speelden we erop los en genoten we van onze toch wel ferme prestatie. We waren heel fier op de jongens hoewel ze ons toch lieten beloven de volgende keer netjes op het pad te blijven. Ik denk dat dat een strak plan is!