Voorafje aan de oma's en andere tere zieltjes: volgend verhaal is niet voor gevoelige lezers...
Nee grapje; het is eigenlijk super grappig. Achteraf gezien dan toch!
Bewaar vooral de kalmte tijdens het lezen, het is allemaal goed gekomen!

De eerste rit is zoals gewoonlijk de zwaarste: de meeste kilometers en na al dat inpakken meestal ook niet op ons frist…
Maar ondertussen zijn we behoorlijk ervaren en kennen we ‘de truken van de foor’ om met een auto vol kindjes toch feilloos onze bestemming te bereiken.
Ook vandaag liep alles weer volgens plan… tot ik aan het stuur zat en het ontzettend hard begon te regenen.
Even ter info; ik werk niet alleen in een school voor blinden en slechtzienden, bij nacht- en regenweer moet ik met tegenzin toegeven dat ik beter zou solliciteren om leerling ipv lerares van de school te worden.
Het is een flauw excuus, ik weet het, maar we waren nog maar net gewisseld en Pelle was al in slaap gevallen. Wisselen was dus niet echt een optie. Dus deed ik mijn uiterste best om te hopen dat het wit dat ik dacht te zien dat van de witte lijn was en zo netjes op de baan kon blijven.
Ok ik overdrijf misschien een beetje maar de spanning moet toch opgebouwd worden, niet?
In mijn opperste concentratie en omdat Pelle maar bleef slapen had ik alleen maar oog voor de weg. (gelukkig kan ik de verantwoordelijkheid toch een beetje delen, ook al is het met mijn 14 maand-oude-kan- zichzelf-nog-niet-verdedigen-zoon)
Toen de regen eindelijk stopte was mijn moment van opluchting van korte duur: in mijn ooghoek lichtte een oranje lichtje op: nog voor slechts 40 km brandstof op de teller. In paniek alarmeerde ik Peter, die er voor de maand juli plots verdacht wit uitzag. Enig opzoekingswerk (lang leve de mobiele data want zonder waren we pas echt verloren) leerde ons dat de volgende autostop waar je benzine kon kopen nog 42 km van ons was verwijderd.
Niet genoeg dus.
Ik kan hier met gemak enkele bladzijden neerpennen over alle doemscenario's die door mijn hoofd gingen maar die bespaar ik jullie. Het enige wat ik kon doen was zo zuinig mogelijk rijden en hopen dat de eerstvolgende autostop zich snel zou aandienen. Ik kan je zeggen dat mijn hart nog nooit zo snel heeft geslaan door zo traag te rijden. Het waren de langste kilometers ooit. Het waren ook de stilste kilometers tot dusver. Anders is er altijd wel één iemand die iets wil vragen of zeggen maar nu voelden ze allemaal instinctief aan dat zwijgen en mooi zijn even de beste optie was.
Beetje per beetje tufte ik verder, ingehaald door alle auto's die ik even geleden nog voorbij zoefde.
Het aftellen was moordend!

Maar ik zou het hier natuurlijk niet zo gezwind alles zitten opschrijven als het niet goed was afgelopen. Het verlossende bordje kwam gelukkig net op tijd: Saint Pierre de Angely. Een dorp met zo'n engelachtige naam kon alleen maar goed nieuws betekenen. Alleen nog hopen dat ze hier ook benzine verkopen maar dat bleek na enkele ronde punten in de goeie richting gelukkig het geval te zijn.
Ik legde de motor stil met nog 9 km benzine in de tank. Ik denk niet dat we de volgende stop zouden gehaald hebben…

Wat eerst dreigde af te lopen als een farce eindigde uiteindelijk als een fantastische eerste avond. We kwamen terecht in een superleuk park waar we de hele avond hebben gespeeld. Veel beter dan een doorsnee autostop! Het leek wel gepland … hoewel ik mezelf heb voorgenomen de kilometerteller toch wat nauwkeuriger in de gaten te houden!
De kinderen hebben het me alleszins meteen vergeven. Van Peter zal ik toch nog een honderdtal mopjes moeten incasseren vooraleer het in de vergetelheid zal raken. Terecht!
Gelukkig is zijn witheid al wat weggeëbd, dat was echt geen zicht